زیاد بنویسم کم‌تر می‌شه بیشتر شدنِ حالِ بدم.

بعد از تو به هرکس که بود و هست، خندیدم.

«تو تنها چاره‌ام بودی میان بی‌‌قراری‌ها»

می‌ترسید عاشقم شه، متنفرم کرد.

به واکنشی از تراکنشِ ذهنش باختم.

«چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون»

حال الانم یه ریمیکس بلاتکلیفه.

«یه کوه پیشته که گاهی زنه» اما خب «یه بی‌باورم به حرف همه»

منو دوست داره اما خودشو بیشتر.

گر ثروتی بود می‌ماندی رسم عشق این نبود عزیز دلم

به راستی، احمقِ نازک‌ دلی بیش نیستم.

«دلبرت خنده‌ کنه با دگران» سال‌ها گذشته... مثل برگ‌ها، مُردم فقط.

وقتی همه خوابند، تو بیدار بمان... دختر ساده.

من می‌مونم، حتی اگه بری. ولی وقتی برگردی، تصویر بودنمون فرق می‌کنه.

امروزم به کار کردن گذشت، ساعتای زیادی... ولی از گوشه‌ی ذهنم نرفتی.

گفت: «اَه، تو چرا این‌طوری هستی؟ خوشم نیومد.» گفت: «شوخی کردم... چرا نفهمیدی؟» با خودم فکر کردم، در ابعاد بزرگ‌تر، شاید سیاستمدارها هم فقط شوخی می‌کنند و ما، داریم خیلی جدی می‌میریم.

«نکنم شکوه که دیر آمده‌ای در بر من»

@saramn7s گاهی حقیقت در دل همین ماندن‌هاست. در پذیرش اینکه بعضی غم‌ها پوست نمیکنن، با گوشت می‌آمیزن و جزئی از ما می‌شن.

دایرکت داد: «غم بخور، ولی ازش بگذر، بخند دیگه!» نمی‌دونست بعضی غم‌ها راهی برای گذشتن ندارن... فقط باید باهاشون زندگی کرد.

«بگذار سر به سینه‌ی من تا بگویمت اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست»

چقدر بی‌ت��بِ این ندیدن بودی...