ذکر هرروز هفته، روزی صد مرتبه: به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل، و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم، به قدر وسع بکوشم، به قدر وسع بکوشم...

هنوز هم باورم نمی‌شه که دیشب این‌جا بودم و حتی بهش فکر هم که می‌کنم واقعا اشکام می‌ریزن.

من با این اپلیکیشن‌ها که پولیه سعی کردم زنگ بزنم به ایران. یا جواب نمی‌دن یا این‌که میفته روی خط یه آدم رندوم و یکی دیگه جواب می‌ده و انگار اینم مسدود یا محدود شده.

از این‌هایی که پت‌شون رو توی خیابون ول کردن، به اندازه‌ی آخوند و اسرائیل بدم میاد.

دارم از اضطراب دیوانه می‌شم. ریدم به قبر پدرتون با این زندگی که درست کردین واسه ما.

Arriving in Atlanta with only seventy dollars in my pocket, a maxed-out credit card, and no place to sleep, I spent my first night in a motel. The next night came through what I considered divine intervention. It was a sunny Sunday afternoon when I was driving my old car and

واقعا میزان کالری شراب و آبجو در شأن خالق مشلوقات نیست.

دلم صبحونه‌ی هتل و آب پرتقال زیر آفتاب گرم رو می‌خواد.

هیچ چهاردیواری و کوچه و خیابونی توی این شهر دیگه دلم رو نمی‌لرزونه.

Don't Let Me Get Fired - Trade on Oku!

ای بابا. باز یادم رفته بود که وقاحت آدم‌ها حد نداره.

کاش می‌تونستم به همتون بگم همینی که زیر توییتاتون قربون ریخت و قیافتون می‌ره و شما هم رقیق می‌شین مدت‌ها همه‌جا چی پشت سرتون گفته :)) آدمای ساده.

کاش پگاه آهنگرانی و علی عظیمی دوست‌هامون بودن. ویکندا با هم برنامه می‌ذاشتیم و اگه خسته بودن من لی‌لی رو می‌بردم براش بستنی می‌گرفتم که استراحت کنن و به کارهاشون برسن. آی.

با هزارتا فکر می‌رم داخل باشگاه و بعد از یه ربع انگار هیچی توی ذهنم نیست. وقتی دارم میام بیرون که دیگه حتی واسه چندلحظه یادم نمیاد چی‌ام و کی‌ام.

Fifteen years ago today, AEM launched the I Make America campaign with one simple goal: to give the 2.3 million men and women of the industry a powerful, united voice for pro-manufacturing policies. Since then, the campaign has grown into a nationwide grassroots effort with tens

برای امسالم سلامتی، پول، عشق، خوشحالی و گلدن رتریور آرزو می‌کنم.

یکی از چیزهایی که راجع به استانبول ازش متنفرم اینه که همه‌جا بوی سیگار میاد.

اون‌جایی که ابی می‌خونه؛ "برای این دربه‌در، بی‌سرزمین گریه نکن" هربار اشک‌هام می‌ریزن.

شاید واقعا وقتی پیر شدم، بیام ایتالیا بمونم.

Had to screen off the front room with bonus decorations. Can't have the trick or treaters accidentally gets blinded by the projector.

اسفند کنار آدم‌هایی که دوستشون دارم شروع شد و باقی‌ش به کار گذشت. آخرش هم از یه کمپانی انگلیسی خفن جاب آفر گرفتم، با خیال راحت چمدون سفر رو بستم و نشستم کنار دوست‌هامون و نو شدن سال رو دیدم.

چند وقته که توی زندگیم واقعا کمبود دوست‌های نزدیکی که تفریح‌های مشترکی داشته باشیم و بتونم باهاشون سفر برم و بهم خوش بگذره رو احساس می‌کنم.

هر سال از وسط‌های اسفند شروع می‌کردیم خرید کردن و با دوست‌هام به هم‌دیگه عیدی می‌دادیم. امسال انقدر هیچ خبری نیست که واقعا نمی‌دونستم چهار روز از سال مونده.

کاش ابی یکی از اعضای خانواده‌م بود.

این برای من بود🫠♥️