🧶 هایپر #رشتو. بنا بر درخواست‌های مکررتان، در این هایپررشتوی طویل، تمامی رشته‌توییت‌هایی که تدوین کرده‌ام را قرار می‌دهم. این رشتو پایانی نخواهد داشت و دائما به‌روز خواهد شد. نهایتا این رشتو در وب فارسی به مخزن یکتایی از حقایق فیلم بدل خواهد شد. پس با من همراه باشید. ۱/♾️

Turn old photos into videos and see friends and family come to life. Try Grok Imagine, free for a limited time.

RT @_Cinemagraph_: 🧵 #رشتو. ۹سال از اکران "لالالند"، شاهکار روح‌خراش دیمین شزل و دومین فیلم محبوب زندگی‌ام می‌گذرد. نامه‌ای عاشقانه به موسی….

RT @HalghehMag: 🎬 حافظه‌ی سینمایی‌تون رو محک بزنید (بدون گوگل😊!).🧵 چقدر به سینمای ژاک تاتی مسلطید که از روی یک عکس مینیمال فیلم رو درست حدس….

می‌توانیم در همین اولین اپیزود این نوید قطعی را به شما بدهیم که در صورتی که آثار شزل را به ترتیب تماشا کنید و بعد به شنیدن این مجموعه‌اپیزودهای سه‌گانه بنشینید، لذت تماشای آثار او برای شما دو چندان خواهد شد:.

دیمین شزل نخستین کارگردانی است که پس از باب فاسی برای فیلم کاباره (۱۹۷۲)، موفق به کسب اسکار بهترین کارگردانی برای یک فیلم موزیکال شد. او همچنین نخستین کارگردانی است که پس از وینسنت مینلی برای فیلم ژی‌ژی (۱۹۵۸)، این جایزه را برای یک موزیکال اصیل (غیراقتباسی) به دست آورد. ۵۰/۵۱

فیلم در اسکار هم درخشید و ۱۲ نامزدی کسب کرد و پنج مجسمه به خانه برد، از جمله اما استون برای نقش اصلی زن، شزل برای کارگردانی و موسیقی متن و فیلمبرداری. اشتباه اسکار برای اعلام نام برنده بهترین فیلم هم از ننگ‌های تاریخ اسکار است. ۴۹/۵۱

لالالند با ۳۰ میلیون بودجه ۴۴۷ میلیون دلار فروخت و در فصل جوایز درخشید. فیلم در گلدن‌گلوب به‌صورت تاریخی درخشید و با ۷ نامزدی و ۷ برد، هم رکورد نامزدی و هم رکورد موفقیت را از پرواز بر فراز آشیانه فاخته ربود. ۴۸/۵۱

عنوان فیلم دو منبع الهام دارد:.مخفف Los Angeles که محل وقوع داستان است. اصطلاح «La-La Land» سال‌ها به‌عنوان لقب هالیوود و لس‌آنجلس استفاده می‌شود، به دلیل فضای رویایی و غیرواقعی آن (چه به‌خاطر تولید دائم فیلم و سریال، چه به‌خاطر حضور انبوه بازیگران مشتاق تحقق رؤیا). ۴۷/۵۱

جاستین هورویتز (آهنگساز) توضیح می‌دهد که ترانه City of Stars اولین دوئت میا و سباستین بود و به همین دلیل هنگام ضبط زنده روی صحنه، خنده‌ها و جزئیات ریز مثل صدای لب‌ها ثبت شده که در ضبط‌های استودیویی (که ماه‌ها قبل انجام می‌شود و سپس بازیگرها لب‌خوانی می‌کنند) به‌دست نمی‌آید. ۴۶/۵۱

بسیاری از لباس‌های استون بازآفرینی لباس‌های مشهور کلاسیک هستند. مثلاً لباس سبزی که میا در اولین قرارش با سباستین می‌پوشد، بر اساس لباس جودی گارلند در فیلم A Star Is Born (۱۹۵۴) طراحی شده است. شلوار مشکی هم یادآور استایل آدری هپبورن در فیلم Funny Face (۱۹۵۷) است. ۴۵/۵۱

گاسلینگ دربارهٔ سباستین گفت: «قهرمان‌های او ۷۰ سال پیش به دنیا آمده‌اند، و در این روزگار، یک نوازندهٔ پیانوی عالی که جز واقعی می‌نوازد، محکوم است در بارهایی کار کند که مردم حتی برای گوش‌دادن مکالمه‌شان را قطع نمی‌کنند. پس تا چه حد باید برای هنرمندی که می‌خواهی باشی، کوتاه بیایی؟»

در شصت ثانیهٔ نخست فیلم، وقتی دوربین روی ترافیک قفل‌شده حرکت می‌کند، روی کاپوت و سقف چند خودرو فرورفتگی‌هایی دیده می‌شود که احتمالاً ناشی از رقصیدن روی آن‌ها در تمرین‌ها و برداشت‌های قبلی است. ۴۳/۵۱.

دیمین شزل می‌خواست رابطهٔ میا و سباستین، حتی در دل سکانس‌های رقص سینمایی، زنده و تا حدی خام و طبیعی احساس شود. او از اشتباهات کوچک و لغزش‌ها استقبال می‌کرد تا صحنه‌ها واقعی‌تر به نظر برسند. ۴۲/۵۱

استون گفته که در حرکات رقص، هدف رسیدن به کمال نبوده است: «شخصیت‌های ما هنرمندانی در حال تقلا هستند، بنابراین هیچ‌وقت از ما خواسته نشد که رقصنده یا خواننده‌ای فوق‌العاده باشیم.». ۴۱/۵۱

داستان فیلم پیوندهای زیادی با زندگی واقعی اما استون دارد. فیلم در لس‌آنجلس می‌گذرد و شخصیت «میا» به‌عنوان بازیگری که از کالج انصراف داده و در پی رویاهایش است معرفی می‌شود. خود استون هم ترک‌تحصیل کرده و در ۱۵ سالگی برای دنبال‌کردن حرفهٔ بازیگری به لس‌آنجلس نقل مکان کرده است./۴۰

به گفتهٔ شزل، همکاری استون و گاسلینگ جنبه‌ای شیمیایی و جادویی داشت. او گفته: «بین رایان و اما یک زبان مشترک وجود دارد؛ نه فقط در زندگی واقعی، بلکه روی پردهٔ سینما هم.». ۳۹/۵۱

سکانسی که مندی مور آن را «رقص بی‌جاذبه» نامید، صحنه‌ای بود که «می‌خواستیم تماشاگران حس کنند سباستین و میا به ناچار وارد این والس زیبا می‌شوند، چون هیچ انتخاب دیگری جز رقصیدن در آن لحظه ندارند.» . ۳۸/۵۱

شزل دربارهٔ اما استون گفته است: «سطح بازیگری او در صحنه‌های آواز و رقص و شیوه‌ای که طیف‌های گوناگون احساسات را بیان می‌کند، شگفت‌انگیز است. فکر می‌کنم او یکی از بزرگ‌ترین بازیگران زمان ماست و می‌تواند بدون هیچ دیالوگی، تنها از طریق چهره، حرکات و زبان بدن، چیزی خلق کند.». ۳۷/۵۱

لباس زرد روشن میا در ابتدا فقط برای تمرین رقص به کار می‌رفت، اما چون اما استون آن را بسیار دوست داشت، اجازه یافت که در فیلم هم آن را بپوشد. ۳۶/۵۱

گاسلینگ دربارهٔ استون گفته: «او بی‌همتاست و همان کیفیت را به شخصیت میا می‌بخشد. وقتی میا را می‌بینی تحت‌تأثیر قرار می‌گیری، چون می‌بینی چقدر خاص و منحصربه‌فرد است.» شزل هم دربارهٔ استون گفته: «اما بسیار مدرن است، اما همزمان ویژگی‌ای دارد که او را بی‌زمان جلوه می‌دهد.». ۳۵/۵۱

اگرچه گروه تولید توانست داخل نمایشگاه‌های رصدخانهٔ گریفیث پارک فیلم‌برداری کند، اما اجازهٔ فیلم‌برداری در تالار آسمان‌نمای آن را نداشت. بنابراین، تال��ر آسمان‌نما در یک دکور بازسازی شد. ۳۴/۵۱