https://t.co/o6FF1vFxAy

kalemliğimi telaşla çıkardığımı, altını çizdiğimi hatırlıyorum. kitabı ödünç verdiğimi ve bir daha geri gelmediğini de. yetmiyor, defterime not alıyorum. “ellerimi geçmişe mi geleceğe mi koyacağımı şaşıracağım.” bu cümleler nasıl bir araya gelmiş olabilir, her birine şaşırıyorum.

11 yıl önce, kitabımla oturduğum bir masayı hatırlıyorum aniden. kahveyi taze çekip demleyen bir kafeye gidiyordum sıkça, kokusu üstüme siniyordu. şükrü erbaş’ı baştan sona ilk okuyuşumdu yanılmıyorsam: “seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben” diyor, resmen heyecanlanıyorum.

insanın içi tortulanır böyle de.

ruhumda; serzenişler, itiraflar, hitâblar, tahayyüller, niyazlar, kuruntular, fısıltılar, şüpheler, hülyalar biriktirdim senin için.

sen baktığınla kal, ben zaten her yeri de herkesi de evim yapabilirim. istediğim herkese ev olabilirim, içinde bulunduğum her yeri ısıtabilirim.

ellerini bahçeye dikerse yeşereceğini düşünen füruğ ferruhzad var bir de.

2:74.

son 1 haftadır zorlanıyorum çünkü üzgünüm. bugün daha bir zordu, ağlamamak için boş bir odaya girip kendimi sakinleştirmek zorunda kaldım. kimseye söylenmedim. kızmadım. neden farketmediniz ben çok üzgündüm demedim. etrafımda güzel bir şey bulmaya, kendimi kandırmaya çalışıyorum.

son zamanlarda iyice dalgınlaştım. uzun cümleleri dinleyemiyorum, konuşmaları takip edemiyorum, adımları kaçırıyorum, yürürken eşlik edemiyorum. kaçırdığım için karşımdakine sürekli cümlelerini tekrarlatıyorum. hava kıvamlı bir hale geliyor sanki, ben içine batıyorum.

https://t.co/2XE8cHURZw

pilates sonrası flat white, yağmurlu havada eve yürüyüş, ıslak zemine yansıyan sarı ışıklar, manavdan mandalina almak, midem ağrıyor diye çorba yapmak. bu mevsimi her şeyiyle sevmekten başka bir şey gelmiyor elimden.

arkadaşımla konuşurken tolstoy’un meşhur sözünü de hatırlamıştık: “tüm muhteşem hikâyeler iki şekilde başlar: ya biri bir yolculuğa çıkar ya da şehre bir yabancı gelir.” yolculuk için çıktığın şehre döndüğünde yabancı olabilirsin. ama sonuçta muhteşem bir hikayeye dönüşebilir.

işleri batırdıktan sonra memleketine dönme hikayeleri çok keyifli geliyor bana. batırdım yani. döndüm şimdi de öyle. ama iyiyim hallediyorum.

dedemle candan ileri söylediğimiz bir video buldum dün eski belleklerimden birinde, aklıma geldikçe gözlerim doluyor. keşke biri de bana “kurban olam adın candan ileri” dese.

“girebilsen şu sinemde neler var gülüp oynadığım ele karşıdır.”

simyayla yüzyıllarca mistik amaçlar ve altın için uğraşılmış olması hala garip geliyor. sonuçsuz ama değerli, umut tacirliği bir nevi. bu yüzyıldan bakınca ilginç, tarihteki birçok şey gibi, belki biz de ilginç olacağız. daha fazla bilgi için bkz:

çizimler, insan veya hayvan biçiminde tasvir edilen simya sembollerinin temsilleri şeklinde. örneğin: cıva yılan, altın güneş ve gümüş ay olarak tasvir edilmiş. bu çizimler, panopolisli zosimos’un bilinen en eski yunan simya sembollerinden bazılarını içeriyor.

aurora consurgens suluboya çizimleriyle ünlü 15. yüzyıldan kalma bir simya incelemesi. türkçe anlamı “yükselen şafak.” ibn umayl‘ın eserinin latince çevirisinin yorumu. zamanına bakıldığında yaygın olmayan bir şekilde suluboyayla yapılmış otuz yedi minyatür metne eşlik ediyor.

insan çarpan kapıların sesiyle irkilmeye alışamıyor-muş. aniden vuran rüzgarına da. kaçıncı kapı olduğunun bir önemi yokmuş. her seferinde gözlerini kapatıp, elini kalbine koyup, nefes alma ihtiyacı hissediyormuş. “geçti, bir şey yok, kapı çarptı sadece.”