تو تنهایی عزیزم، اما کافی.

اگه کنکوری بودید و دارید با دیدن نتیجه بقیه غصه می‌خورید، بیاید بغلم 🫂🫂🫂 زندگی فرصت‌های خیلی زیادی پیش روتون می‌ذاره هر چند الان اینطور به نظر نیاد. زمان می‌گذره، بزرگ‌تر می‌شید و می‌بینید دنیا فراتر از حباب کنکوره. شما هر جا بودید تلاشتون رو بکنید، درست می‌شه.

«صبر کن حافظ به سختی روز و شب عاقبت روزی بیابی کام را»

توی پارک کنار خوابگاه خسته و ناراحت نشسته بودم و تلفنی با خانواده از شرایط خوابگاه درد دل می‌کردم. پیشی داشت می‌رفت پشت سر یکی از این خانما که این بغل غذا می‌خوردن. من بهشون گفتم مراقب باشن و اینا، اونا هم یکم بعدش برام لقمهٔ کتلت آوردن. اینقدر خوب بود که می‌خوام توبه کنم.

پرایوسی.

قبل از زندگی خوابگاهی اگه بالشتم بالش خودم نبود، خوابم نمی‌برد. کسی پچ‌پچ می‌کرد، از خواب بیدار می‌شدم و غر هم می‌زدم. حالا که گذشته و عادت کردم، هروقت می‌خوام بخوابم به بچه‌ها می‌گم خواستید آهنگ بذارید، بکوبید، برقصید، من اگه بخوام بخوابم، می‌خوابم؛ حتی روی سنگ.

یه وقتایی یه لحن یا یه آوای خاص صرفا می‌تونه برای تو بامزه باشه دیگه. لازم نیست حتما محتوای خاصی ارائه بده. بعد هم سلیقه‌ست، بذارید ما به همین اراجیف بخندیم. من گیر دادنتون به رابرت رو دوست ندارم.

روزی می‌‌آد که به گروهی، خونه‌ای، کسی، چیزی احساس تعلق کنم؟ که منتظر ترک شدن و ترک کردن نباشم و احساس نکنم به زودی باید لباس‌ها، کتاب‌ها و خاطراتم رو بزنم زیر بغلم و برم. خاطره، خاطره، خاطره و بعدش «ممنون. منم خوشحال شدم که باهات آشنا شدم. تو هم مراقب خودت باش.» و ناپدید شدن.

به نظر من آقای بچه‌ی مولوی اصلا آداب بحث کردن بلد نبود. درسته خانومه خنگ بود، ولی آقاهه هیچ تلاشی برای فهموندن مسئله بهش نکرد. فقط یک جمله لابلای ��عوا، همون هم با بد و بی‌راه. از اون بیشتر حرصم دراومد. مثل آدم بگو منظور من چیز دیگه‌ای بوده، داستان اینه. اه.

متین منانی، جوان ۲۵ ساله اهل ساری، در شب ۲۹ شهریور ۱۴۰۱ در جریان متفرق‌کردن معترضان در ساری، توسط چند نیروی امنیتی از فاصله نزدیک و از دو طرف هدف شلیک مستقیم و عامدانه قرار گرفت. شدت جراحات و تعداد ساچمه‌هایی که وارد بدن او شد چنان زیاد بود که چشم‌ها، گردن، سر و صورت، قفسه سینه

امسال از ۱۵ مهر شروع می‌کنیم. دوره‌‌های زبان عمومی، بحث آزاد و خواندن رمان انگلیسی برگزار می‌شه. محل برگزاری: فضای جلسات کافه ماجرا یا کافه کاربن می‌تونین دایرکت بدین تا اطلاعات تکمیلی و رزومه‌ی خودم رو براتون بفرستم. با تشکر. 🪻

همه به اتفاق تو مرحلهٔ انکار پایان جنگ دوازده‌روزه گیر کردیم.

همون‌قدری که وقتی دلم نمی‌خواد برم دانشگاه، کلاس‌ها برقراره ناراحت می‌شم، وقتی هم که می‌خوام برم و کلاس‌ها کنسل می‌شه ناراحت می‌شم. الان بابت کنسلیِ کلاس فردا ماتم گرفتم.

کاپ برای منه که چند وقت پیش توی ترمینال آقای راننده به دوست‌پسرم گفت «مراقب مادرت باش.»

منم ابروهام اینجوریه یکی تاج داره یکی نداره، بعد ابله‌های کوته بین وقتی میبینن میگن ابروهاتو بد برداشتی اینجارو خراب کردی، خفه خون مرگ بگیر

A Good Person - 2023 خیلی تینیجری و مصنوعی و کلیشه بود. بازیگرها هم با فضای مصنوعی فیلم هماهنگ شده بودن. در کل اگه فلورنس پیو نداشت، مفت نمی‌ارزید.

Don't Worry Darling-2022 به موقع دست نکشیدن از پرداخت و توسعه‌ی یک ایده‌ی نسبتا خوب، می‌تونه منجر به این بشه که اون ایده به طور کلی زیر سایه‌ی شاخ و برگ‌های اضافی روایت گم بشه. یکی از اتفاقات بدی که به‌نظرم برای این فیلم افتاده بود این بود. سردرگم و آشفته. ولی خوب بود که دیدمش.

دلم میخواد یه نامه برای همه دوستام بفرستم «ببخشید خبری ازتون نمیگیرم و نیستم؛ راستش خودمم نمی‌دونم کجام. فقط توی یه چاه غم و تنهایی گیر افتادم که نمی‌خوام شما رو هم بکشم داخل»

همه‌چی رو آماده کردم که فیلم ببینم، لپ‌تاپم رو باز کرد و دیدم این‌طوریه. بستمش و گفتم خب، با موبایل می‌بینیم.

انگار ساخته‌ی AIه.

هربار که بچه خوابه با اشک نگاهش می‌کنم که آخی، چقدر این بشر گناه‌داره، ببین چقدر ناز خوابیده، درد و بلاش بخوره تو سرم و اینا. ولی امان از وقتی بیدار می‌شه و شروع می‌کنه به کرم ریختن و مسخره کردن من. می‌تونم با همین دست‌ها تمام درد و بلاهایی که جا داره و می‌شه رو روش پیاده کنم.