Preséntovos o meu podcast Na volta da folla, unha versión sonora dos meus fíos e outros contidos, pensado en pequenas pezas sen guión. Spotify: https://t.co/Xa66MrYlfV Ivoox: https://t.co/ynRRUiIDx0 Amazon Music: https://t.co/37FEp8YuKA Youtube:

Non é o mesmo pero neste mapa de freguesías (o de arriba é de entidades de poboación) vese ben como máis alá da fronteira está a continuidade cultural da Galicia Maior (póñase o límite no Douro ou mesmo en Coímbra, onde a consideraban os galegos da Alta Idade Media).

Coma sempre, o interesante destes mapas sería amosar a Península Ibérica no seu conxunto.

"O que máis me interesa é ver as súas posibilidades desde o punto de vista da información divulgativa do patrimonio galego. A miña angueira é que cando se lembre un novo formato tamén se lle relacione con algo do noso patrimonio" https://t.co/pU7BerRsLi

A alegría coa que se está descapitalizando o sector vinícola galego é unha cousa de non crer. Logo virán os choros. Los dueños de Ramón Bilbao se lanzan al godello con la compra de bodega Godeval

E unha noite da invernía pasada a filla dunha desas señoras levoume a escoitalas.

Polo que me dixeron, non se pode tentar falar con eles, porque o aire de morto pode entrar en ti. Se as das escoitado, hai que persignarse e rezar por esas almas atrapadas na ruela. As vellas que mo contaron dixéronmo sen medo, pero con respecto. Como unha obra de caridade.

Nas noites máis silenciosas e chuviosas ao pasar por esas ruelas hai que achegar a orella á parede das igrexas e estar en paz cun mesmo. E alí se poden escoitar os murmurios dos mortos, e ás veces se escoitan palabras soltas ou frases, laios ou preguntas.

E por último a escolla máis singular compostelá: as voces atrapadas. Faláronme delas en dúas calellas: a da rúa Xerusalén a san Miguel dos Agros e a da Travesa da rúa da Oliveira (Virxe do Camiño). Seica as voces dos mortos soterrados nas igrexas fican atrapadas alí.

En Casas Reais atopamos o Vello Pazo de Aranda. No seu vestíbulo hai unha monumental escaleira na que tamén se aparece unha moza moi ben vestida, á antiga. Como xa comentaba no libro, hai máis pantasmas femininas que masculinas. E os relatos sempre falan de mulleres elegantes.

Aquela muller miraba sempre para elas e nunca dicía nada. Nunca saía tampouco do aseo nin se vía en ningún outro sitio. Co tempo, as camareiras chegaron a normalizar a presenza daquela pantasma da que nunca souberon máis nada.

Por exemplo, no Hospital Real. Isto contoumo unha das primeiras camareiras do Hostal. Cando se inaugurou o hotel, estaba viva a memoria do antigo hospital. Seica había uns aseos nos que, cando entraban as traballadoras, vían sempre a unha muller moi elegante vestida á antiga.

En primeiro lugar, teño a certeza de que perdimos moitas historias, porque a cidade vella de Santiago e as súas mansións viviron un intenso proceso de cambio de propietarios. E coa marcha dos propietarios desapareceron moitas historias. Pero... segue habendo cousas.

Os libros abren portas sempre. Cando publiquei O sangue das pantasmas houbo veciños de Santiago que viñeron a contarme máis historias. E nos roteiros que fixen tamén me contaron outras. Vou falarvos de tres novas/vellas pantasmas compostelás.

Acaban de entrar unhas nenas disfrazadas nunha tenda e pediron “truco ou xamón ibérico!”. #professionaltips

O pobo berra.

No blog teño unha crónica de cando fomos ver estes cabezóns. Recomendo lelo para saber que pasou no enterro dunha das tías Casildas. 😉 https://t.co/7RgzZWns1k

Así que a cabeza de Trasalba é polo de agora un misterio. E isto no concello de Amoeiro, que se destaca por incluír tamén máis cabezas raras e relevos de inspiración (e neste caso pode que tamén) cronoloxía da Idade do Ferro, como os 'cabezóns' da casa das tías Casildas.

O uso de cabezas como canos de auga de fontes de igrexas e reitorais é habitual no Barroco galego, en efecto. Pero o intrigante é que esta cabeza non está situada na sacristía ou similar. Está da outra banda do espazo máis simbólico da igrexa: o antigo altar tridentino.

Pero o retablo que temos polo interior é relativamente moderno, posterior á propia construción do muro no que está encastrada a cabeza, así que non temos pistas. Xabier Moure ten comentado que pode ser unha saída de auga dunha fonte. É posible, si.

Como vedes, a cabeza ten os beizos entreabertos e unhas grandes orellas. Como outras cabezas que temos falado, parece que fala ou canta. E a boca está perforada ata moi fondo. A súa posición, na cabeceira, moi próxima ao altar e o sagrario da outra banda da parede, é intrigante.