تا قطعی نشده به خاطرش ذوق نکن.

واقعاً ترجیح می‌دم به خاطر دل‌درد نتونم بخوابم، تا اینکه با کابوس و پریشانی از خواب بپرم و تا دو ساعت دست و بدنم بلرزه.

نمدانم والا. اون استادی که زودتر اومد سر کلاس و دید کسی نیست، خیلی نزدیکم شد، کتابش رو گرفت جلوم و ازم خواست دستم رو بذارم روی کتاب که بهم بگه: «رنگ لاکت رو با کتاب "من" ست کردی» مرد بود.

بدبخت بی‌چاره منم که توی لیسانس دوم هم باید این عمومی‌های به‌دردنخور رو پاس کنم و توی انتخاب واحد هم حتی بهم نمی‌رسه بردارم.

مشکلمون اینه که عمیقاً باور دارن با تلاش و کوشش خودشون به اینجا رسیدن و کسایی که اینا رو ندارن تنبلن و کار نمی‌کنن وگرنه مثل اینا موفق می‌شدن.

راستش من در کل از مهاجرت ناامید بودم چون اصلاً شرایطش رو نداشتم، حتی اون موقع که دلار زیر ده تومن بود. اینه که شرایط الآن برام مثل چه یک وجب چه صد وجبه. ولی ناراحت نیستم؟ چرا هستم، خیلی خیلی زیاد ناراحتم.

ببینید یک دیوار چطوری معطلمون کرده که بریزه.

بعضی وقت‌ها جدی فکر می‌کنم ایس یکی توی زندگی واقعی بوده که می‌شناختمش و یه جور متفاوتی غمگین می‌شم.

اول تابستان یک طوری شروع کردم درس خوندن که این یک ماه اخیر و توی فرجه‌ها دیگه نایی نمونده تا ادامه بدم.

١ از ۴ ⭑ چون عاشق مائومائو هستم.

حالا این دختره داشت می‌گفت شاید بهتر باشه بیشتر با خودت حرف بزنی و من فکر کردم بیش«تر»؟.

کاش می‌شد مزاحم‌های خیابانی رو همون‌جا بنزین ریخت و آتیش زد.

پستچی جدید محله‌مون مثل طلبکارها از سر کوچه اسم رو داد می‌زنه تا بری دم در 😭.

من مثل اومفی حوصله ندارم از هر وعده عکس بگیرم، ولی صبحانه! عاشق صبحانه‌ام و براش استثنا قائل می‌شم.

یه چیزهای خوشگلی ساختم که. منتظرم خشک بشن.

حالتون خوش نیستا.

اکانت لترباکسد که من رو فیلم‌بین نکرد، ایشالا گودریدز کتابخونم می‌کنه.

توی orb. on the movements of the earth و the fable که تازگی‌ها دیدمشون، هر کدوم یه چیزی اذیتم می‌کنه؛ اولی با اینکه خیلی فوق‌العاده بود و دوستش داشتم آخرش خط زمانیش مشکل پیدا کرد و دومی کوتاه بود، دوست داشتم بیشتر باشه.

نمی‌دونید چه آرامشی توی اینستاگرام نداشتن هست.

یه مقدار پول دستم اومد و کادوی تولد امسالم رو چند ماه زودتر خریدم؛ چون شاید اون موقع پول نداشته باشم، شاید تا اون موقع دیگه نباشم. خلاصه که مبارکم باشه.