Bleach'in ostler fazla iyi

Ama devam edip etmeyeceğimden emin değilim. Oyun açıkça bir Skyrim klonu ve ben zaten Skyrim’e çok bayılan biri değilim. Fall of Avalon da Skyrim’in oldukça altında kalan bir deneyim sunduğu için, bir noktadan sonra beni sürükleyecek motivasyonu bulmakta zorlanırım gibi duruyor.

Bu oyunu bayağı bir zaman önce backloga eklemiştim, sonra tamamen aklımdan silinmiş. Bugün karşıma çıkınca tekrar hatırladım ve 4–5 saat kadar oynadım. Aslında fena bir oyun değil; yer yer eğlenceli anları da var.+

absolute cinema

Wo Long'a iki kere başlayıp ikisinde de sıkılıp bıraktım. Oyunu sevebilirmişim gibi geliyor ama olmadı bir türlü, belki bir şans daha veririm

Aksiyon–bonus aksiyon dengesi, sınıflar arası güç farklarının çok keskin hissedilmesi, bazı buildlerin aşırı güçlü olup diğerlerinin geride kalması… Bunların çoğu Larian’ın hatası değil, doğrudan 5e’nin video oyununa uygun olmayan doğasından kaynaklanıyor.

Kural setinin kesinlikle elden geçmesi doğru bir karar. 5e kural sistemi, masaüstü için ne kadar başarılıysa, video oyunlarına birebir taşındığında o kadar pürüzlü çalışıyor. Baldur’s Gate 3’te bunu çok net yaşadık.

bendir

hesaba biraz daha portekizli gelirse portekizceyi sökücem bu gidişle

Silent Hill 2 oynamak istiyorum ama remake'i mi oynasam orjinalini mi bilemedim. Muhtemelen remake daha matıklı ama aradaki farkı görmek için iki versiyonu da oynamak istiyorum her zaman, gereksiz bir takıntı.

Ve bence bu oyundan ana hikayeyi çıkarıp, yerini o kaliteli yan görevlerle doldursak çok daha iyi bir oyun olur elimizde.

Kısacası Witcher 3’ü seviyorum ama bunu ana hikayesi yüzünden değil. Bu oyun, ana senaryosundan çok daha iyi şeyler anlatabilen bir dünyaya sahip. Ve bana kalırsa Witcher 3’ün asıl başyapıt yanı da tam olarak burada yatıyor.+

Bu yüzden Witcher 3 benim için “ana hikayesiyle sürükleyen” bir oyun değil. Aksine, ana hikâye gereksiz yere uzadıkça oyundan kopmama neden oluyor. Beni oyunda tutan şey; yan görevlerin kalitesi, dünyanın atmosferi ve her köşede anlatılmayı bekleyen küçük hikayeler.+

Witcher 3’te dünya o kadar canlı, inandırıcı ve dolu ki; ana senaryo bazen sadece bu dünyanın içinde ilerlemek için bir bahane gibi kalıyor. Oyunu sevme sebebim de tam olarak bu: haritada küçük bir yan hikâyeye takılmak ya da sadece bir köyde olan biteni gözlemlemek.+

Küçük bir köyde geçen lanet hikayesi, politik entrikalar, basit gibi görünen ama ahlaki olarak rahatsız eden seçimler… Bunların çoğu ana senaryodan çok daha “witcher” hissettiriyor. Ana hikaye dünyaya hizmet etmek yerine, dünya ana hikayeyi taşıyor.+

İronik olan şu ki Witcher 3’ün asıl gücü tam da burada yatıyor: yan içeriklerde. Yan görevler, ana hikayeden çok daha odaklı, daha derli toplu ve tematik olarak daha güçlü.+

Ana hikaye sürekli “acil” bir durum hissi vermeye çalışırken, oyunun yapısı bunun tam tersini teşvik ediyor. Dünya seni o kadar çok dağıtıyor ki, ana senaryo kendi ağırlığını taşıyamıyor.+

Bir noktadan sonra anlatı beni içine çekmek yerine sürekli erteliyor. Hatta oyunu oynarken kendimi sık sık şu düşüncede buluyorum: “Biz ne yapıyorduk ya… ha, Ciri’yi arıyorduk.” Halbuki ben oturup gwent oynamak istiyorum. Bu, anlatının oyuncuda yaratmaması gereken bir kopukluk.+

Ana hikaye kağıt üzerinde güçlü: Ciri’yi arayan bir Geralt, Wild Hunt tehdidi, kader, baba-kız bağı… Ama pratikte bu hikaye gereğinden fazla uzadıkça etkisini yitiriyor. Ana görevler ilerledikçe değil, süründükçe ilerliyor.+

Witcher 3'ün, ana hikayesi övülerek anlatıldığı çok oluyor ama ben bu noktada biraz ters düşüyorum. Oyunu daha önce bitirmiş biri olarak tekrar oynadığımda da fikrim değişmedi: Witcher 3’ü benim için özel yapan şey ana senaryosu değil, yan hikayeleri ve dünyasının kendisi.+