رفتیم برای پدل یوگا، مربی ازمون خواست که به کسی که فکر می‌کنیم بیشترین بدی رو بهمون کرده فکر کنیم و براش طلب آرامش کنیم. اسم‌های زیاد اومد توی ذهنم. دیدم چه کاریه این‌ها رو دارم می‌کشونم می‌یارم با خودم؟ رها کن بره… عفو عمومی اعلام می‌کنم…

وقتی اشتیاقی نیست، امیدی هم نخواهد بود…

انقدر اینو وایرال نکنید. این دستبند محبوب دل منه 🥲💔

چند ساله اول پاییز، احساس می‌کنم نیاز به تغییر دارم و باید بیشتر برم دنبال علاقه‌هام... تا اواسط زمستون هم براشون برنامه‌ریزی می‌کنم و وقتم رو آزاد می‌کنم ولی می‌بینم پیرتر و بی‌پول‌تر از اونم که به این چیزها فکر کنم و دوباره برمی‌گردم به روزمرگی‌های همیشگی…

نمی‌دونم چجوری توضیح بدم اما به نظرم محترمانه رفتار کردن گاهی اوقات خیلی غیر محترمانه‌س. انگار داری به طرف می‌گی اونقدر محترم نیستی که باهات راحت باشم و دوستانه رفتار کنم…

بعضی خانواده‌ها انقدر بزرگن که برای معاشرت با همه‌شون باید حداقل دوبار زندگی کنی. شاید خیلی از قطع ارتباط‌ها هم از همین‌جا شروع می‌شه. در واقع به نظر میاد چاره‌ی دیگه‌ای وجود نداره.

یه لاس خشکه ارزشش رو نداره بخاطرش خبر ببری و راست و دروغ به هم ببافی تا دیده بشی.

ما هم CHO (Chief Happiness Officer) داریم.

یکی استوری کرده بود، «قهر کردن کلاغ با باغبون، ۴۰تا گردو به نفعِ باغبونه». خیلی کوتا و معجز، خیلی چیزها رو توضیح می‌ده…

هربار محکم می‌خوره تو صورتم که خیلی‌ها حرفه‌ای عمل کردن رو اشتباه برداشت می‌کنن. انگار باید بذاری دستشون تا مچ تو پوست گردو بمونه تا بفهمن کارت ارزش داره و متاسفانه من همچین آدمی نیستم.

انقدر توی رابطه‌های اشتباه بمونید که آخرش با یک خیانت خوشحال‌تون کنن.

احساس می‌کنم توان ارتباطی با اینایی که نشستن ترک موتور براشون امری هیجان‌انگیز محسوب می‌شه رو ندارم.

دلم یه «تو چی دیدی تو من که من ندیدم خودم» غیر منتظره می‌خواد.

اگه بودی، دنیاش رنگی‌تر می‌شد. ولی نباشی هم، سیاه و سفید نمی‌شه. آدم‌ها یاد گرفتن ادامه بدن، با دلِ پُر یا خالی. نبودنت خیلی کمتر از اونی که فکر می‌کنی اهمیت یا تاثیر داره. اونقدر که حتی به دلتنگی احتمالی خودت هم نمی‌ارزه.

رفتار بعضی راننده‌ها توی اتوبان تهران-شمال برام خیلی جالبه. بیرون تونل‌ها سرعت مجاز رو رعایت می‌کنن، اما توی تونل انگار فکر می‌کنن کسی نمی‌بینتشون و گاز می‌دن! در حالی که اکثر تونل‌ها دوربین کنترل سرعت متوسط دارن. واقعا کنجکاوم بدونم مغزشون چطور این تصمیمو می‌گیره.

روزایی که برنامه‌م بخاطر یه کار پیش‌بینی‌نشده به هم می‌ریزه، دیگه تمومه. همون یه کار رو می‌کنم و بقیه‌شو به بطالت می‌گذرونم…

دو حالت که بیشتر نداره، یا تو عاشقمی یا ما هیچ کاری با هم نداریم.

وضعیت طوری شده که یکی رو گذاشتن مسئله‌ی X رو حل کنه، بعد وقتی بهش می‌گی «پیشنهادت خودش ما رو با X درگیر می‌کنه»، می‌گه: «نمی‌دونم X چیه!» :|

تیر چرا انقدر کش اومده؟

می‌دونی؟ سیاست بازی شاید برای یه مدت جواب بده، ولی توی کار گروهی، تهش همیشه مشخص می‌شه کی واقعا همراه تیم بوده و کی بیشتر دنبال مسیر خودش می‌رفته..

اگه حس می‌کنی از تیم جدا افتادی یا همه چیز شبیه یه بازی روانیه، شاید خوبه یه لحظه مکث کنی و به سهم خودت توی فضا فکر کنی. شاید اون حسِ جداافتادگی، نه به‌خاطر رفتار بقیه، بلکه به این دلیله که خودت واقعاً تیم‌پلیر نبودی و سهم واقعی‌ت رو وسط نذاشتی.