منو قبولم كن ؛ اين منم مرگ…

نااميد كننده ترين آدمي بودي كه بهش اميدوار بودم.

تو ديگه برنميگردي؛.منم ديگه منتظرت نميمونم.

دوست داشتن تو ضعيفم كرد.

شايد نجات اون آدم از خودكشي فقط چند دقيقه بغل بود.

هنوز هست كسي بخواد پي من بگرده؟.

نميدونم فعلا چايي ميخورم.

دلم ميخواد حرف بزنم اما هيچ حرفي واسه گفتن ندارم.

در لوپ مرگ ميرقصم، اي كاش از پا بايستم.

رفيقام نميدونن اونا باعث شدن كه يه رفيق مرده نداشته باشن.

ما مرديم بي آنكه مرگ به سراغمان بيايد.

كاش ميشد به بعضي ها گفت من از توييت هات خيلي خوشم مياد مياي باهم دوست شيم؟.

دوست داشتن من مثل اين ميمونه كه به يه گل مرده آب بدي و ازش مراقبت كني.

و هر بار كسي مرا دوست داشت، دوست نداشتن تو به يادم آمد.

يهو يادت ميوفته دوست داشتي زندگي چطور پيش بره؛.دوست داشتي با كي پيش بره؛.اما چي شد؟….

هيچوقت نميفهميد آخرين نخ سيگارتونه.

چه كسي مارا محكوم به تنهايي و غم كرد؟.

و اما عزيز آسماني من، رفيق نيمه راه من.در سال روز چهارمين سال پر كشيدنت.هنوز مانند روز اول رفتنت را باور نكرده ام،.هنوز مانند روز اول دلتنگ تو هستم،.هنوز لباس سياهم را عوض نكرده ام،.و هنوز غم نبودنت سنگين ترين غم جهان من است. تو تا ابد در قلب و ياد من خواهي ماند.🖤.

با يه رز مرده خيال كردي باغبون شدي؟.

اگر خوابم اگر بيدار اگر مستم اگر هشيار.مرا ياراي بودن نيست تو ياري كن مرا اي يار.

وسط يك جهنمم اگه خودمو نكشم ميسوزم؛.اگه خودمو بكشم عزيزانم ميسوزند.