«در روزی بزرگ، به تو می‌رسم، به شانه تو.دست می‌زنم، که به پس‌ نگری و ببینی.که نمی‌خندم.».بیژن الهی.

به نظرم کشتی، قصه‌مندترین ورزش ماست و صد حیف از این جنبه‌اش کمتر گفتیم. مثلا به این عکس نگاه کنید، گریه علیرضا رضایی در آغوش مربیش منصور برزگر وقتی که رضایی موفق شد به فینال المپیک آتن بره. خیلی عکس عجیبیه. کشتی یعنی قصه‌ی رنج و البته ایثار.

چهار فیلم‌ساز که در قلب من می درخشند.

هربار که از مادربزرگم می‌پرسیدیم حالت چطوره؟ می‌گفت: «تو حال خودمم».احتمالا یکی از بهترین وصف حال‌هایی که تا الان شنیدم.

به نظرم یکی از زیباترین پدیده‌هایی که در این جهان وجود داره٬ یک استادیوم پره. وقتی استادیوم پر میشه و تو در اونجا حضور داری و تیمت هم می‌بره، چیزی رو تجربه می‌کنی که تا ابد فراموش نمیکنی. واقعا زیباست.

هنوز باورم نمیشه که یه عده تو جشن عروسی دو نفر دیگه، تو روزی که مهم‌ترین روز زندگی اون دو نفره، جشن تولد یا خواستگاری می‌گیرن. حقیقتا باید این روزها این سوال رو از خودمون بپرسیم که چطور یه عده می‌تونن طوری زندگی کنن که انگار همیشه حق با اوناست. واقعا عجیبه.

وقتی سال اول دانشگاه بودم، تو حیاط جمع شده بودیم و من داشتم درباره‌ی یه موضوعی با اطمینان خیلی زیاد حرف میزدم. یه بنده خدایی که همکلاس ما و هم سن امروز من بود برگشت گفت: حمیدرضا جان چندسالته؟ گفتم ۱۸. بعد با صدای بلند خندید و رفت. هرچی بزرگ‌تر میشم دلیل خنده‌ش رو بیشتر می‌فهمم.

معمولا آدم‌هایی که از همه چیز مطمئنن، نسبت به هیچ چیز ذوق ندارن و در نتیجه نسبت به همه چیز بی سلیقه‌اند. بخش بزرگی از بزرگسالی برای من، تمرین با ذوق بودنه باید یاد بگیریم هم ذوق هم‌دیگه باشیم تا بتونیم کنار هم ادامه بدیم.

به نظرم نوشتن قصه، می‌تونه این امکان رو به ما بده که مواجه غنی‌تر و بهتری رو با ادبیات داشته باشیم، هرچقدر هم که این قصه‌هام خام و اولیه باشه. انگار وقتی خودت می‌نویسی بیشتر متوجه ظرافت‌ها و هنر نویسنده میشی. اینجاست که ادبیات تبدیل به یک «جشن بی‌پایان» میشه.

احتمالا یکی از بهترین توصیه‌هایی که تو زندگیم شنیدم، برای سهراب بوده. اونجا که میگه:.«وسیع باش و تنها .و سر به زیر و سخت.».

یکی از بهترین و عجیب‌ترین دیالوگ‌هایی که تو زندگیم شنیدم٬ برای بفرمایید شامه. «ببخشید که براتون پلو درست نکرده بودم.».«اشکال نداره، من به بزرگی خودم می‌بخشم.».قشنگ با یه جمله، یه شخصیت کاملا نارسیست ساخته میشه.

اما یکی از غمگین‌ترین موزیک‌ها برای من٬ موزیک فیلم پسر خاله و کلاه قرمزیه. اونجا که میگه:.«دیگه تنها نیستیم، گل میدیم به دست هم با دل‌های خوش.».به نظرم این آهنگ چیزی رو در وجود اکثر هم‌نسل‌های من بیدار می‌کنه که خیلی عجیبه.

این پاکت‌ها تا همیشه برام نماد خرید مردانه است.

نزدیک میدون انقلاب یه پرنده فروشی که سال‌هاست اونجا کار می‌کنه و پشت ویترین مغازه‌ش یه توکان داره که نوشته فروشی نیست. هروقت از کنارش رد میشم به اون توکان فکر میکنم که به جای زندگی تو جنگل‌های آمازون سال‌هاست وسط تهران٬ به یکی پر رفت و آمدترین خیابون‌ها نگاه می‌کنه. قصه‌ی عجیبیه.

به هر چیزی که حتی کوچیک‌ترین ردپا از تحقیر در اون وجود داره٬ باید مشکوک بود.

RT @Asef_Barezi: @Mrnbohh @nasimhasani_ از کوزه‌ی تو.تراویده آنچه نباید.که حتی حتی حتی.دیوانگان تو را پند می‌دهند. بیژن الهی.

تو خاطرات خانه اموات٬ داستایوفسکی مرد خلافکاری رو در تبعبدش به سیبری به تصویر می‌کشه که در حاشیه است و برای هیچکس اهمیت نداره و ما حتی اسمش رو نمی‌دونیم و مرد به یک باره می‌میره. یک زندانی می‌ره بالا سرش و میگه: «حتما او هم مادری داشت.».یادمه بعد خوندنش تا یک هفته بهت‌ زده بودم.

یه نفر تعریف می‌کرد وقتی جوان بوده و از همه چیز مطمئن٬ دولت آبادی رو تو یه کتابفروشی می‌بینه‌ و بهش میگه: «آقای دولت آبادی٬ به‌نظر من کلیدر خیلی طولانیه و اطاله داره.» دولت آبادی هم بدون اینکه بهش نگاه کنه میگه: «شما بهترش رو بنویس.».احتمالا بهترین توصیه تمام ادوار برای نویسندگی.

اخلاق عرفانی که این روزها به‌شدت رایجه٬ خود فرد رو مرکز ثقل اخلاقی می‌کنه٬ اینکه یه فرد می‌تونه تحقق ایده‌های اخلاقی باشه. برای همین اکثر آدم‌هایی که به انرژی آدم‌ها و کارما و. باور دارن نسبت به دیگران دید از بالا به پایین دارن. چون او خوب نمی‌شود مگر آنکه دیگری ضرورتا بد باشد.