من یک مهاجر افغانستانی‌ام. اما این فقط یک جمله نیست؛ خلاصه‌ای‌ست از زخم‌هایی که هر روز با خودم حمل می‌کنم. مهاجر بودن برای ما یعنی فرار از مرگ، فقط برای اینکه در غربت، با شکل دیگری از مرگ روبه‌رو شویم. نه در سرزمین خودمان آرامش داریم، نه در کشوری که به آن پناه برده‌ایم.

تو نمی‌دانی.چه زجری دارد زنی بودن،.که عاشق وطن است.ولی نمی‌تواند.آن را در آغوش بگیرد. تو نمی‌دانی.چه‌قدر سخت است.وقتی بوی نان،.بوی پدر،.بوی اذان‌های غروب.در حافظه‌ات مانده،.ولی وطن،.در پاسپورتت نیست. #غوغا.

محبوبم. من زنی‌ام.که دردِ وطن را.مثل یک جنین مرده.سال‌ها در رحمِ دلم حمل کردم.و هیچ پزشکی،.هیچ معجزه‌ای.نتوانست زنده‌اش کند. در خیابان‌های غریب،.اسمم را آهسته صدا می‌زنم.که نکند کسی بفهمد.من از آن خاکِ سوخته‌ام،.از آن خانه‌های بی‌دَر،.از آن قصه‌های بی‌پایانِ آوارگی.

باران که می‌بارد،بوی خاک آشنا نمی‌دهد.و من هر شب.با چشم‌هایی باز.خواب خانه‌ام را می‌بینم.خانه‌ای که دیگر وجود ندارد.اما هنوز.دردش واقعی‌تر از هر سقفی‌ست.که روی سرم باشد.محبوبم.تو نمی‌دانی.چقدر سخت است.وقتی«کجایی؟»می‌پرسند.و من نمی‌دانم.کدام خاک.مرا هنوز.جزء خودش می‌داند. #غوغا.

محبوبم،.گاهی دلم می‌خواهد دیوارها زبان داشتند،.که به جای من بگویند.چطور هر شب،.در تاریکی بی‌پناهی،.اسمت را مثل دعا، آرام تکرار می‌کنم. نه برای معجزه،.برای یادآوریِ خودم،.که هنوز زنده‌ام.در جایی که «وطن».فقط یک واژه‌ی ممنوعه‌ست در گلوی من. اینجا حتی آسمان هم غریبه‌ست،.

چرا تایم لاین من همش عربی شده!؟. .

Deep talks with ChatGPT.❤️.

اما هنوز.با تمام خستگی،.گاهی دلم می‌خواهد.برگردم….برگردم جایی که خاکش.دلم را به رسم آشنا،.صدا می‌زند. #غوغا.

وطنم.نه جایی‌ست که در آن زندگی می‌کنند،.و نه جایی که مرا پذیرفت. وطنم.جایی‌ست که هنوز.در خواب‌هایم زبان مادرم را حرف می‌زنند. محبوبم،.این غربت فقط یک فاصله نیست،.یک بی‌زمانی‌ست.که در آن، نه کودکی بازمی‌گردد،.نه مادر در را باز می‌گذارد.

محبوبم،.گاهی شب‌ها.دلِ من آن‌قدر سنگین می‌شود.که انگار.تمام تاریخِ غربت را.یک‌جا ریخته‌اند در سینه‌ام. هیچ‌کس اینجا.نامم را با لهجه‌ی خانه صدا نمی‌زند،.و هر سلامی.بوی عبور می‌دهد، نه آغوش. می‌دانی؟.سردترین فصلِ زندگی‌ام.فصل‌هایی‌ست.که هیچ‌کس نمی‌پرسد:."چای می‌خوری؟".

میتونی نظر ممد رو بپرسی. .

و هنوز می‌خندیم،.به رسم همان کودک‌های سقاخانه.آن‌هایی که حتی وقتی توپ نداشتند،.زمین را لگد می‌زدند و گل می‌ساختند. محبوبم،.من به‌جای وطن زاده نشدم،.اما گاهی، دلتنگی‌ام.از تمام آن‌هایی که دیدنش را زندگی کردند،.کهنه‌تر است. #غوغا.

با این‌همه،.اینجا در غربت، ما چای را به‌جای دلتنگی، با خنده می‌نوشیم؛.خنده‌هایی که بوی کابل می‌دهد،.بوی نان داغ مادر،.و کوچه‌های خاکیِ مانده در تهِ دل. ما بچه‌های بی‌نشانی هستیم،.اما با هزار نشانی از مهر. نه زخمی،.که زنده‌ایم!.

محبوبم. چه شب‌هایی که ستاره‌ها را گریستم.میان مرزهای ندیدن و نرفتن.در سرزمینی که هرگز خانه‌ام نبود.اما درد را.مثل نان هر روز، با دندان سکوت، قسمت می‌کردم.هیچ‌کس صدایم را نشنید. نه آن زمان که خاک زیر پایم بی‌تاب ریشه بود و نه وقتی غربت.پرده‌پرده،زن بودنم را از تنم جدا می‌کرد.

محبوبم،.من اینجا.میانِ مرزهایی که نمی‌شناسم.و زبان‌هایی که دوستم ندارند،.با یادِ تو زنده‌ام،.با شعری که از خاک کنده شد.اما ریشه‌هایش هنوز در دل کوه‌های هزاره می‌تپد. اگر روزی.از این دوری‌خانه،.باران گرفت و کسی نام مرا صدا زد،.بدان هنوز دلم.به نام تو.در این تبعید،.می‌تپد. #غوغا.

محبوبم. امشب، صدای غربت از پنجره‌ها می‌وزد،.باد، قصه‌ی ما را.با خود به کوچه‌های تار مهاجرت می‌برد. در خواب، هنوز وطن را می‌بینم.نه با دیوارهایش.بلکه با آغوش مادرم.با عطری که از خاکِ خسته‌اش بلند می‌شد،.وقتی بچه بودم و خیال داشتم.

محبوبم،.اینجا همه چیز جاری‌ست، جز قلب من،.که هنوز در همان لحظه‌ی ترک وطن مانده،.بی‌قرار، بی‌صدا،.در انتظار نسیمی که شاید مرا به خانه بازگرداند. 🖤 برای همه‌ی دل‌های بی‌خانه،.که وطن‌شان، تنها در خاطره‌ها زنده است. #غوغا.

محبوبم،.امروز خیابان‌ها مثل دفترچه‌ای بودند که هیچ صفحه‌ای به خانه ختم نمی‌شد،.هر قدمم سنگینی جاده‌ای بود که هزار بار بسته شده بود. محبوبم،.من مثل گلی هستم که در خاکی بی‌نام و نشان جوانه زده،.بی‌بو، بی‌رنگ، دور از ریشه‌هایش،.و هر نسیمی، خاطراتم را می‌برد به جایی که دیگر نیستم.

تنها برد زندگیم این بوده که تذکره الکترونیک رو با ده دلار گرفتم. .

ما زخمی غربتیم، اما هنوز زنده‌ایم… هنوز فریاد داریم، حتی اگر صدای‌مان را کسی نشنود. فقط می‌دانم باید گفت، باید نوشت، حتی اگر دنیا کر شده باشد. .