Konstytucjo wy3maj! .by Max Skorwider

Bo na dobrą lekturę zawsze jest czas 😉.

Układanie się z agresorem, gdy trwa wojna nie jest gestem pokoju, jest zaproszeniem do kolejnej agresji. Dziś nie wiemy jeszcze, czy spotkanie na Alasce zapisze się w historii jako nieistotny epizod, czy jako punkt zwrotny. Ale ten widok dywanu jak krew może nas prześladować. 4/4.

Historia jednak nas uczy, że takie obrazy nie pozostają bez konsekwencji. Warto w tym miejscu przypomnieć słowa Winstona Churchilla: Anglia miała wybór pomiędzy wojną i hańbą. Wybrała hańbę, ale będzie miała wojnę. To ostrzeżenie nie straciło aktualności. 3/4.

W takich spotkaniach i takich scenach nie ma przypadku, każdy element jest jak komunikat. Ten konkretny obraz wysyła sygnał: można rozmawiać o cudzej ziemi, można dyskutować o cudzym życiu, bo to tylko pionki na szachownicy światowej geopolityki. 2/4.

Na zdjęciach, które obiegły świat widzimy dywan, którego barwa przypomina krew przelaną przez Ukraińców. Na nim, w świetle fleszy uśmiechają się do siebie dwaj cynicy, wszystko w czasie, gdy na froncie giną ludzie, a miasta obracane są w ruinę. 1/4.

Konstytucja RP tworzy więc ramy, które obligują oba organy do poszukiwania porozumienia, jednak ostateczny efekt zależy nie tylko od samych przepisów, lecz od politycznej woli współdziałania. 4/4.

Niewątpliwie pozycja PRP w sprawach międzynarodowych jest silna, lecz nie jest samodzielna. Prezydent staje się „twarzą” państwa, dysponuje kompetencjami ratyfikacyjnymi i nominacyjnymi, ale działa w ramach polityki określanej i realizowanej przez Radę Ministrów. 3/4.

Z jednej strony, KRP wyposaża Prezydenta w istotne kompetencje międzynarodowe. Z drugiej jednak wskazuje Radę Ministrów jako podmiot prowadzący politykę zagraniczną. Prezydent nie jest więc „autonomicznym” kreatorem polityki zagranicznej. 2/4.

Konstytucyjny model polskiego ustroju opiera się na założeniu, że władza wykonawcza podzielona jest pomiędzy dwa organy: Prezydenta RP oraz Radę Ministrów. W obszarze polityki zagranicznej (a także spraw bezpieczeństwa) ten dualizm jest szczególnie wyraźny. 1/4.

Słowa przysięgi mają nie tylko znaczenie symboliczne, ale także moc prawną. Rola Prezydenta to nie splendor rządzenia, to służba w imieniu wspólnoty, którą tworzą wszyscy obywatele. Służba zgodna z Konstytucją i z szacunkiem dla godności człowieka i jego praw. 8/8.

Wraz z objęciem urzędu PRP staje się reprezentantem wszystkich obywateli i to dobro wspólne musi być odniesieniem dla jego działań. Oznacza to konieczność ważenia stanowiska i poszukiwania kompromisu, a przede wszystkim działania na rzecz wspólnoty, a nie jej rozbijania. 7/8.

„A dobro Ojczyzny oraz pomyślność obywateli będą dla mnie zawsze najwyższym nakazem” to wręcz aksjologia - Prezydent nie może być jedynie przedstawicielem określonej siły politycznej ani bezwolnym wykonawca decyzji lidera jakiejś partii. 6/8.

„Będę strzegł niezłomnie godności Narodu, niepodległości i bezpieczeństwa Państwa…” - Prezydent ma ma być strażnikiem tych wartości. Ma czuwać by niepodległość stała się treścią polityk państwa. W czasie pokoju oznacza to rozwijanie i wzmacnianie demokratycznych instytucji. 5/8.

Prezydent zobowiązany jest do przestrzegania Konstytucji z najwyższą starannością i lojalnością. To ona wyznacza granice jego kompetencji i określa sposób ich realizacji, a wierność Konstytucji to nie jednorazowy akt, lecz trwałe zobowiązanie. 4/8.

„Uroczyście przysięgam, że dochowam wierności postanowieniom Konstytucji…” to sedno tożsamości urzędu. Prezydent nie jest ponad ani poza Konstytucją, nie może jej interpretować w sposób dowolny, a tym bardziej nie może jej pomijać. 3/8.

„Obejmując z woli Narodu urząd Prezydenta…” to podkreślenie, że źródłem mandatu jest akt woli suwerena. Prezydent nie jest więc władcą, lecz jedynie reprezentantem. Zaufanie społeczeństwa nakłada także szczególną odpowiedzialność za troskę o jedność wspólnoty politycznej. 2/8.

Obejmując swój urząd, Prezydent RP wypowiada słowa przysięgi, które nie są jedynie czystą symboliką, brzmią oczywiście podniośle, ale stanowią rzeczywiste zobowiązanie konstytucyjne. To przysięga, która definiuje rolę Prezydenta w polskim ustroju. 1/8.

Kadencja Andrzeja Dudy pozostawia instytucję Prezydenta RP w stanie osłabionej wiarygodności i zmniejszonego zaufania społecznego, a bilans tej dekady to przykład niewykorzystanej szansy. I tak Andrzej Duda zostanie zapamiętany….6/6.

Nie można jednak odmówić PAD także dobrego. Był jednym z pierwszych przywódców, którzy odwiedzili Kijów w czasie wojny. Jego gesty solidarności i wyrazy wsparcia dla Ukrainy miały duże znaczenie symboliczne i zostały docenione. 5/6.

Prezydent nie wykorzystał swoich kompetencji do powstrzymania degradacji sądownictwa. Przeciwnie, współuczestniczył w tym procesie, aktywnie wspierając działania, które prowadziły do demontażu demokratycznego państwa prawa. 4/6.