Biorąc pod uwagę to, jak wyglądam i co sobą reprezentuję, jestem zwolennikiem ideologii Wołk

No elo, idę spać, bo na kilka tygodni przechodzę do chińskiej strefy czasowej.

Miałem sobie ściągnąć bitewne igraszki w wersji demo, ale uświadomiłem sobie, że każde pobranie finansuje schabowego w bułce przez nabijanie kursu akcji, bo giełda nie jest wyznacznikiem jakości, tylko horoskopem dla krawaciarzy, więc recenzji nie będzie.

Recenzja starego nie była zbyt przychylna, bo przysnął na początku, ale podobał mu się "Air Bud", więc nie brałbym jego opinii na poważnie.

Mieliśmy trochę czasu, więc obejrzelim zaległe "Beau is afraid". Ari Aster ewidentnie naoglądał się Lyncha i zmieścił cztery filmy w jednym. Dałoby się nieco przyciąć tu i ówdzie o 30 minut, ale lubię dzieła, przy których mogę podyskutować z małżą o wątkach i interpretacjach.

Moim zdaniem to słuszne wprowadzanie egalitaryzmu w internecie, genzety mają swoje tiktoki, genalfy skibidi i włoskie brainroty, gaśniczaki żółte napisy, więc wasze ciotki koło pięćdziesiątki też zasługują na własny kokomelon.

Uwaga, wpis antypolski: Najlepiej brzmi Der Hexer.

Jak na niszowy podkast ględzący o tłumaczeniu to całkiem nieźle w pierwszych kilku godzinach, influencerem sprzedającym lody (biorąc pod uwagę moja specjalizację, byłyby pewnie w kształcie sukni Ridża albo głowy Rudolfa Hessa) co prawda nie zostanę, ale to nawet lepiej. Dziękuję.

Drodzy twitterowi historycy, życzę wam takiej wygodnej posadki, jaką załapał Guy Walters – za każdym razem, gdy dostaję film dokumentalny do tłumaczenia, jest jakieś 75% szans na to, że będzie tam gadającą głową. Ta lista występów się nie kończy.

Serio, dogłębne analizy Killzone czy Resistance, gdzie podsumowania są przetykane nie tylko ciekawostkami o procesie produkcji, ale też mądrą analizą poruszanych wątków fabularnych. A przy okazji typ jest zabawny, co zdarza się rzadko. Ode mnie polecajka: https://t.co/9HbTRU658R

O tubie można powiedzieć wiele, ale czasem mnie miło zaskoczy. Ostatnio podrzucił mi pewnego Szkota, który robi jedne z najlepszych i najgłębszych gierkowych retrospektyw, jakie w życiu widziałem, ale sam bym na niego nie trafił, bo wciska je pomiędzy pierdołami o Dragon Ballu.

Ziomek dawno temu na bombie chciał mnie skomplementować, nazywając mnie mistrzem Yodą, ale porąbało mu się z mistrzem Yoghurtem i tak już zostałem z tym nabiałem po wsze czasy.

Ach, ty jutubie przebrzydły, co się z Dawinczim nie lubisz i kanały audio ucinasz, jak ja cię lubię. Wersja na spoti działa normalnie, a problem z Tubą naprawiony, można oglądać z dwoma pchełkami w uszach. I sorry, "u mnie działało". https://t.co/7dHbknshEo

A dobra tam. Jako, że mamy dziś światowy dzień chorób reumatycznych, to odpalę premierę odcinka dla emerytów trochę wcześniej. Proszę bardzo - historia kaset VHS i związanych z nimi tłumaczeń, tak legalnych, jak i pirackich, już do łyknięcia. (linki w bio i poniżej)

Chyba nigdy typa nie skończę, bo już go robię z miesiąc, ale przynajmniej jestem zadowolony ze spaczenistej szlamowatości spaczeniowego szlamu.

Dobra, się wyrenderowało i tym razem tuba się nie spluła nawet, że jakieś muzyczki ukradłem. Premiera 10 odcinka Wersji Polskiej dziś o 17 na wszystkich liczących się platformach podcastowych i na jutubie.

Się renderuje. Wersja audio już gotowa, ale kiedy wrzucę, to się muszę zastanowić.

Czuję się personalnie zaatakowany przez brak Command & Conquer.

Cholera, chodząc wieki temu do klubów studenckich usytuowanych w norach, gdzie roztaczał się głównie aromat zielska i ejakulatu, na koncerty zespołów, o których istnieniu nie wiedzieli nawet ich członkowie, nie zdawałem sobie sprawy, że wkraczam do kwatery głównej antify.

Przygotowując materiały graficzne do wersji wideło podkastu, służące za stymulanty dla młodzieży o poziomie skupienia muchy uderzającej w szybę, popełniłem wybitnie śmieszący mnie żart z gatunku bardzo niszowych.

Fascynujące, że te mechaniczne prole zwiastujące zmierzch ludzkości zawsze są humanoidalne, choć przecież w fabrykach (zwłaszcza w motoryzacji) roboty od dekad są codziennością, ale mają ergonomię dopasowaną do zadań, zamiast udawać ludzi, by kierownik miał poczucie sprawczości.