นับถือในการที่เป็นหนังเดินคุยกันจริง ๆ หนังไม่โกงเลย ทั้งเรื่องคือเดินไปเรื่อย ๆ คุยกัน ช่วยกัน ทะเลาะกัน มีฉากย้อนความไม่ถึง 5% แล้วหนังมันออกมาสนุกได้ เพราะบทมันเขียนมาดีมาก เราเหมือนเป็นผู้แข่งขันคนหนึ่งเดินตามไปกับพวกพระเอก ได้รู้จัก ได้รู้สึกชอบหรือเกลียดใครตามพวกเขา

ย้ายเกมละครับ มาเล่นE33 ได้เกมพาสฟรีเพราะคอมใหม่

เกมกากสัส

โกส ออฟ โยเท, ไซเรนฮิลเอฟอะไร คนเท่ ๆ แบบเราต้องเล่นreach เกมvrออกใหม่สิครับ

คือถ้าจะเล่นบนที่นอนจริง ๆ ไปหาอะไรที่มันเป็นพื้นผิวแข็ง ๆ เรียบ ๆ มาวางบนเตียง แล้วเอาคอมวางตรงนั้นอีกทีก็ยังดีกว่าไปวางบนเตียงตรง ๆ

ออลไมต์ไม่ได้ผิดอะไรนะ ณ เวลานั้น โลกต้องการคนแบบออลไมต์จริง ๆ แต่ในยุคของเดกุ เราต้องการคนแบบเดกุ หลายครั้งมากที่เราเห็นออลไมต์มองผู้ร้ายเป็นคนที่ควรถูกกำจัดออกจากสังคม แต่เดกุจะบอกว่า โอเค คุณเป็นอะไร ผมจะช่วยให้คุณออกมาจากความเลวร้ายนี้ยังไง สุดท้ายเดกุก็ก้าวข้ามอาจารย์เขาได้

ออลไมต์คือภาพแทนของฮีโร่แบบคลาสสิค ทรงพลัง พึ่งพาได้ เป็นเสาหลักให้ทุกคนได้ ผมชอบที่MHAมันพยายามเขียนว่าเดกุจะกลายเป็นออลไมต์คนต่อไป แล้วค่อย ๆ หยอดว่าออลไมต์ มันไม่เวิร์คแล้วในโลกปัจจุบัน สังคมของเราไม่ได้ต้องการฮีโร่ทรงพลังเหนือใคร เราต้องการทุกคนที่จะมองเห็นผู้อื่นก่อนตนเอง

คือมันคงเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ตามอายุผมอะนะ ถ้านึกเร็ว ๆ - persona 5 royal มันคือJRPGที่ลงตัวจริง ๆ ฮิตระเบิดระเบ้อจนไม่ต้องมีภาค6ละมั้ง - Kirby and the forgotten land เพราะผมชอบเคอบี้ และมันให้เคอบี้แบบ3Dกับผม - Nier automata เกมที่สอนผมว่าการเล่าเรื่องที่ดีมันทำกันยังไง

รีวิว Silent Hill f Launch ไปแล้ว แล้วก็คิดไม่ผิด คอมเมนท์แม่งแรงมาก ๆ แรงจนท้อแทนคนทำ 55555 . อยู่วงการเกมมาปีนี้ปีที่ 8 เล่นเกมมาตั้งแต่จำความได้ เราเคยสนุกกับการเล่นเกมกว่านี้ เราเคยสามารถพูดคุยกันได้มากกว่านี้ เราเคยมีอิสระในการแลกเปลี่ยนความเห็นกันมากกว่านี้ เราเคย "เคารพ"

ถ้ามีอะไรหลุด ผมถือว่าเป็นคลิปจากเอไอละกันครับ

แต่มันไม่คู่กันก็ถูกแล้วแหละ คือถ้าเรามองมายฮีโร่มันหมุนรอบเดกุ บาคุโกคือความโกรธ ความเจ็บปวด ความเศร้า สังเกตุจากอาร์คอะไรที่เกี่ยวกับบาคุโก มันจะวนเท่านี้ แต่ถ้าเป็นอุรารากะ มันคือความสุข ความสบายใจ เป็นพลังด้านบวกของเดกุ

ผีไม่เคยเจอ แต่เรื่องแปลก ๆ ผมเคยเข้ากรุงเทพมางานหนังสือตอนเด็ก ๆ นั่งรถเมลที่ก็ไม่รู้ถูกมั้ย ต้องลงป้ายไหน ใกล้ถึงยัง แล้วอยู่ดี ๆ มีผู้ชายคนนึง ขึ้นรถมา บอกผมว่า ถ้าจะลงงานหนังสือ ให้ลงป้ายหน้าเลยนะ แล้วเขาก็ลงจากรถ หายไปเลย ทุกวันนี้ยังไม่รู้ว่าใคร แล้วรู้ได้ไงว่าเราจะไปไหน

ผมมองว่าคู่นี้จบดีที่สุดที่จะเป็นไปได้ละ ทั้งคู่เริ่มจากคนรังแกกับถูกรังแก มาถึงเป็นเพื่อนกัน จนไปพีคสุดที่ทั้งคู่ตายแทนกันได้ แล้วเขาก็เลือกให้บาคุโกได้เติบโตเพราะเดกุ จากคนที่ทำทุกวิถีทางให้เดกุเป็นฮีโร่ไม่ได้ สู่คนที่พยายามทุกวิถีทางให้เดกุมาเป็นฮีโร่คู่กับตัวเอง งดงามครับ

มุมมองนักอ่านพระเจ้า คือรู้แหละว่าคนอ่านมาจะเกลียด แต่เราดูมันในฐานะงานชิ้นนั้น มันก็สมบูรณ์ในตัวมันเอง มีพล็อตที่น่าสนใจ ให้พระเอกเป็นคนพยายามจะไปช่วยพระเอกของเรื่องเนี่ย แล้วพอหนังมันเผยว่าพระเอกจริง ๆ เป็นคนยังไงมาก่อน ผมว่ามันคือรสชาติที่หากินยากในหนังแมส ๆ

เจนนิษฐ์ ตอนนั้นผมเพิ่งเริ่มตามbnk ละก็ยังไม่รู้จะชอบใคร จนมาเจอเจนนิษฐ์นี่แหละ ตอนนั้นเป็นสายกล้าชน กล้าพูด แล้วพอมาเล่นหนัง ได้เห็นสกิลการแสดงก็ยิ่งชอบ ถึงตอนนี้ผมจะค่อนข้างห่างไกลแล้ว แต่ก็ยังอยากติดตามงานอยู่

เป็นไงมึง วัฒนธรรมซื้อไม่แกะ เก็บแต่กล่องแม่งเลย

ไม่มีนะครับ ส่วนมากเป็นคนที่ทำให้เขาตราตรึงมากกว่า

ผมเกิดมาก็จำความได้ว่าชอบแล้ว ถ้าเป็นตอนเด็กก็คงเพราะเท่ดี เก่ง ฉลาด พอโตมาหน่อย ชอบแบทแมนในแง่ของพลังใจ เป็นตัวละครประเภทจะล้มยังไงก็ลุกมาใหม่ ความตายก็ยังหยุดไม่ได้ แล้วก็อาจจะชอบเพราะแบทแมนมีคติแบบเดียวกันกับผม คือคนจะเลวแสนเลว ก็ดีขึ้นได้ อย่าหมดหวัง

ไก่ทอดเฉย ๆ ไม่ค่อยเท่าไหร่ ผมรักวิ้งแซ่บ รักถึงขั้นว่าซื้อเซ็ต10ชิ้นมากินคนเดียว2กล่อง

ผมไม่เคยกดบัตรคอน แต่รู้สึกว่า ก็อย่าไปใช้มันเลย กดเองได้ก็ดู ไม่ได้ก็ปล่อย ให้ร้านมันตาย อย่างน้อยก็จนกว่าคนจัดจะหาทางออกได้

การเฟติซเท้า (Podophilia) คือรสนิยมทางเพศที่เกิดความรู้สึกดึงดูดหรือตื่นตัวจากเท้าของผู้อื่น การแสดงออกมีหลากหลาย ตั้งแต่การชื่นชม การสัมผัส ไปจนถึงวัตถุที่เกี่ยวข้อง ไม่ถือเป็นความผิดปกติหากไม่สร้างความเดือดร้อนและอยู่บนพื้นฐานของความยินยอมพร้อมใจ