Bu sabah

Çocuğu regüle etmek ile duygularını hissetmesine izin vermemek arasında ince bir çizgi var. Yani aslında, regülasyon ile duyguları taşıyabileceğimiz kap genişler. Duygularda boğulmadan onları hissedebiliriz. Ancak günümüzde, kavramlar içselleştirilmeden kullanılıyor ve

Families of 4 in 2025 paid the following for their healthcare as members of CrowdHealth: Jan - $475 Feb - $460 March - $445 April - $460 May - $505 June - $505 July - $445 Aug - $475 Sept - $475 Oct - $475 Nov - $505 Dec - $490 Total - $5,715 Members pay the first $500 of any

Bazen hissedilen suçluluk, gerçekten bir hata yapmaktan değil; içteki öfke ya da kırgınlığın bir şekilde geri dönüp bizi cezalandıracağı korkusundan doğar. Sanki bir yerlerde, bizi bekleyen görünmez bir otorite varmış gibi… Buna “persecutory guilt” deniyor. Korkudan beslenen,

Davranışı semptom ya da hastalık haline getirmenin işlevi ne olabilir? Normdan saptığını hisseden bir kişi, içsel yargıcının yanlış yaptığı konusundaki baskısından kurtulabilir mesela hastalık etiketiyle. Davranışın anlamına bakmak içsel bir çatışmaya temas etme riski

Kırılmayı göze almadan onaramayız.

Kişi bir başkasının karmaşık iç dünyasını gerçekten görebildiğinde, ilk anda tehdit gibi gelen şeylerin aslında insan olmanın kırılganlığına ait olduğunu fark eder.

Terapist, zaman içinde danışanın ruhunun derinliklerini görebildikçe, danışanın da kendisini görmesine ve iç dünyasını zenginleştirmesine alan açar. “Derinlik” derken, ruhun karmaşık dokusunu -acılarını, tatlılıklarını, keyiflerini, neşelerini, düşlerini- kastediyorum. Bu

Derin ilişkilerde renk paleti geniştir. Her bir duygu, her bir temas anı bu paletin ayrı bir rengi gibidir. Ve tıpkı resimde olduğu gibi, bu renkler yalnızca tek başlarına var olmaz; yan yana geldikçe yeni tonlar, yeni dokular, yeni anlamlar oluştururlar. Mesela böyle bir

İngiltere’ye ilk yerleştiğim dönemlerde kendimle ilgili iki şey dikkatimi çok çekmişti. Birincisi: Türkiye’deyken köpeklerden ciddi şekilde çekinirdim. Kaldırımda bir köpek görsem yolumu değiştirirdim; türünün, boyutunun hiçbir önemi yoktu. Sanki her an zarar verecekmiş gibi

Normalde fark etmediğim ama okuduğumda tam olarak bu dediğim bir tespit olmuş.

Akşamın sorusu: Kendinizi ifade ettiğinizde, karşınızdaki hoşlanmasa bile bağınızın kopmayacağını bilseydiniz ilişkilerinizde ve dahası hayatınızda neler değişirdi?

İlişkilerde derinleşmek cesaret gerektirir. Çünkü, birine yaklaşırken aynı anda kendimiz de görünür hale geliriz. 18 Kasım Salı günü Türkiye saatiyle 21.30’da “İlişkilerde Derinleşme” başlığı altında bir buçuk saatlik bir online seminer vereceğim. Teoriği daha az pratiği daha

Yakın ilişkilerinde derinleşebilen insanlar, hayattaki zorluklarla da daha kolay baş ederler. Çünkü derin ilişkiler, sadece sevgi değil, içsel bir dayanma gücü kazandırır. Birinin gözünde gerçekten görülmek, anlaşılmak, tutulmak… İnsana “yalnız değilim” duygusunu verir ve bu

“İnsan tam da vermek istediği şeyi kendisinden çalmaya çalışan birisine o şeyi veremez.” Ogden, sf.141 “Şu Psikanaliz Sanatı”

Herkes olduğunda, aslında hiçkimse olamıyorsun. Bütün insanların bilgisi (açık ve örtük hafızaları dahil) senin erişimine açık olduğunda, kendi bilgini ayrıştıramıyorsun. Mesafelenerek bakmak, ötekinin perspektifini anlayabilmek çok güzel. Ancak öteki olmak ile ötekini

Neyin elimizde olup neyin elimizde olmadığını gerçekten ayırt edebilmek… Ne kadar rahatlatıcı olurdu, değil mi? Böylece hangi şeylerden sorumlu olduğumuzu, hangilerinde suçluluk duymanın yersiz olduğunu bilebilir; özgür hissederdik. “Bu artık benim elimde değil,” ya da “Elimden