نوشته بود: اولین واکنشم به دلخوری از آدمها اینه که دیگه جزئیات روزمره‌م رو با ذوق براشون تعریف نمی‌کنم. دقیقاً همین.

@Raahil09 این «سانسورِ» عاطفی، شاید بی‌سروصداترین، اما «مُهلک‌ترین» نوعِ انتقام باشد. وقتی آدم ذوقِ تعریف کردنِ اتفاقاتِ ساده و کوچک را کور می‌کند، یعنی طرفِ مقابل را از دایره‌یِ «امن» به دایره‌یِ «عمومی» تبعید کرده است. ما با اینکار، بزرگترین امتیازِ رابطه را از آنها می‌گیریم؛ امتیازِ

ده تا ماشین جلوی بیمارستان همه با هم دستشونو گذاشتن روی بوق!

in the right hands

تا اینجای زندگیم ترسناک‌ترین و دارک‌ترین تجربه‌م حمله‌های پانیک بوده، حسش شبیه توصیف هاییه که از قیامت شنیده بودم.

تا حالا به هیچ کاراکتر سینمایی انقدر احساس نزدیکی نکرده بودم! «دیویسِ» فیلم «demolition » انگار خودم بود با ی قصه‌ی متفاوت.

همه ی ما موجودات عجیب، ترسناک و قابل ترحمی هستیم، اگه نقابمون بیفته.

لعنت بهت …

کاش صداهای تو سرم بفهمن من جرأتشو ندارم، ولم کنن.

بوسـه بخیه است خنده بخیه است فراموشی بخیه است مهربانی بخیه است آدم‌ بی‌بخیه متلاشی می‌شود! آدم، زخــم است. -چارلز بوکوفسکی-

«محبتِ ناپایدار» قلب آدم رو آروم‌آروم فرسوده می‌کنه، یه روز هستی، یه روز نیستی یه لحظه باارزشی، لحظه‌ی بعد اضافی. ذهن اسم این بی‌نظمی رو «رابطه» نمی‌ذاره، بلکه اون‌رو به‌عنوان یه «تهدید» ثبت می‌کنه و درست به همین دلیل قلب با گذر زمان یاد می‌گیره که، چیزهای خوب پایدار نیستن.

آهنگ «میم مثل مادر» احساس تهوع شدید بهم میده. چرا ایرانی همه چیو باید تراژیک کنه؟!

داشتم آهنگ مورد علاقه‌م «sarà perché ti amo » رو گوش میدادم، یهو یادم اومد بچه‌ی یکی از دوستامون که آلمانه همیشه می‌گفت آخر هفته میای بریم ایتالیا بستنی بخوریم؟ و من تو دلم میگفتم: دورت بگردم جوجه، تو هیچ تصوری از زندانی که من توشم نداری.

هر وقت از روزمره‌ت باهام حرف زدی و از حال خوب و بد همدیگه خبر داشتیم، می تونی ادعا کنی دوسم داری.

باید از هر چیز و هرکسی که ذره‌ای به زندگی امیدوارم می‌کنه با سرعت فرار کنم؛ اُمیدِ واهی شکنجه آوره.

تا اینجای امسال عاقلانه‌ترین کاری که در حق خودم کردم: دیروز مرخصی گرفتم، دیازپام خورده و گوشیمو خاموش کردم و ۱۲ ساعت خوابیدم :)

تلاش برای به زور نگه داشتن آدما تو زندگیمون، از مسخره‌ترین کاراییه که گاهی انجام می‌دیم.

چرا این شکنجه‌ی مدام تمومی نداره؟ نکنه واقعاً اینجا جهنمِ دنیای دیگه‌ایه!

این مرضِ عطشِ کتاب خریدن وقتی کلی کتاب نخونده داریم، درمان داره آیا؟

آنچه مرا رنج می‌دهد این است که زندگی نکرده‌ام و با این حال خواهم مُرد. -داستایفسکی-