«کودک حاضر است فکر کند والدین خوبی دارد و خودش بد است، تا اینکه بفهمد والدین بدی دارد و خودش خوب است». رونالد فربرن.

ترس تو از کافی نبودن همان مطالبه‌ی بی‌پایان بزرگ‌دیگری است و چون دیگری هرگز راضی نمی‌شود، هر چقدر هم که بدست بیاوری، صدای سوپرایگو می‌گوید نه، هنوز کافی نیست!.

وینیکات می‌گوید ظرفیت تنها ماندن فرد در بزرگسالی، به این بستگی دارد که آیا مادر تا آن اندازه کافی بوده که جهان را در نظر او امن سازد؟.

امر واقع لکانی، چیزی‌ است که در زبان جا نمی‌گیرد. چیزی‌ است که نمی‌توانیم آن را بازنمایی کنیم. درد، فقدان، اضطراب، فاجعه، مرگ، میلِ دست‌نیافتنی، همه ردّی از واقع‌ هستند.

شاید بخشی از نفرت تو از دیگری، ناشی از این باشد که او چیزی را در تو نمایان می‌کند که دوست نداری ببینی.

هر انسانی با یک فقدان بنیادین زندگی می‌کند، آن شکاف وجودی که چیزی پُرَش نمی‌کند. وقتی کسی می‌میرد، در واقع ابژه‌ای که بخشی از این فقدان را پر کرده است، از بین می‌رود. گریه‌ نوعی بازگشت به همان خلأ اولیه است. انگار جهان یادآوری می‌کند هیچ ضامنی برای پر کردن این شکاف وجود ندارد.

زیستن بدون بار گناه و رنج، زیستنی واقعی نیست.

از نظر لکان فرد وسواسی در تقابل با مرگ، می‌خواهد جاودانگی سوژه را حفظ کند. یعنی با تعویق و تکرار، خودش را از نقطه‌ی فقدان و پایان دور نگه می‌دارد.

فردی که در سوگ حل‌ نشده گرفتار مانده، همچون کسی است که بر سر مزارِ عزیزِ از دست رفته ایستاده، نه اشک می‌ریزد تا بدرود بگوید و نه می‌رود تا زندگی ادامه یابد. او در هم‌ آغوشی با خلأ می‌ماند.

در کتاب توتم و تابو، فروید می‌گوید همان‌طور که فرد نوروتیک، مثلاً فردی وسواسی، رفتاری خرافی و آیینی دارد، جوامع بدوی هم آداب و تابوهایی شبیه به وسواس دارند. روان فردی و روان جمعی ساختاری مشابه دارند.

فروید در کتاب تمدن و ناخوشنودی‌های آن می‌گوید رنج بشر حل‌ نشدنی است. انسان فقط می‌تواند میان رنجِ بی‌تمدنی که سرچشمه‌ی خشونت و ناامنی است و رنجِ تمدنی که خواستگاه احساس گناه و محدودیت است، یکی را انتخاب کند.

آدمی آن چیزی را در جلسه‌ی روانکاوی می‌گوید که خودش توان شنیدن آن را داشته باشد.

هنگامی که ما را وحشت در بر می‌گیرد، تنها راه نجاتی که به نظر می‌رسد این است که خودفریبی‌مان را جدی بگیریم و به آن چنگ بزنیم.

چرا بی‌دلیل احساس گناه می‌کنیم؟ . فروید می‌گوید این احساس گناه اتفاقی نیست و در امیال ناخودآگاه ما ریشه دارد، امیالی که فرهنگ یا اخلاق جمعی آن‌ها را ممنوع کرده‌اند. حتی اگر هیچ عمل ضد عرفی انجام ندهیم، همین که این میل در نهاد ما هست، سوپرایگو حکم مجرم بودن را صادر می‌کند.

لکان می‌گوید بدن زنانه نه تنها میدان میل است بلکه میدان ممنوعیت و بُرش نیز هست. این یعنی بدن زنانه همزمان جایی‌ است که میل در آن هم می‌تواند ابراز شود و هم می‌تواند سرکوب شود.

آنچه ما را می‌سازد، کلماتی است که درباره‌ی خودمان شنیده‌ایم، نه تجربه‌ی مستقیم واقعیت.

ساختار فانتزی، انسان را در تعلیق نگه می‌دارد، تمنایی هست که هنوز محقق نشده، هنوز می‌توان برایش جنگید، رویایش را دید و به صورت تناقض‌آمیزی هنوز چیزی هست که بشود از دست داد!.

گذشته هنوز دفن نشده است. دارد نفس می‌کشد! در انتخاب‌ها، ترس‌ها، خیانت‌ و امیدهای هرروزه‌. انسان تکرار می‌کند چون هنوز به یاد نیاورده است.

انسان تمام تلاشش را می‌کند تا به یاد نیاورد. بیماری‌های روان‌تنی تلاشی در راستای به یاد نیاوردن است. #فروید.

چرا بعضی از کمک گرفتن از دیگران در مواقع بحرانی طفره می‌روند؟. چون تقاضا، همیشه حاوی سؤالی پنهانی است، من چه جایگاهی نزد تو دارم؟. دارین لیدر می‌گوید ترس از نداشتن جایگاه در نزد دیگری است که آن‌ها را به استقلال بیش از حد سوق می‌دهد.