Whatever someone you become, wherever you are in the world I'm sending you love. You are my friend to the end.

Bu sefer gerçekten sona giden cümlelerin, en sonu..

Şimdi geriye dönüp bakınca, o an verdiğim her kısa cevap, her ertelediğim konuşma, içimde büyüttüğüm ve sana itiraf edemediğim her pişmanlık, bu boşluğu yarattı. Sen devam ettin. Ben ise o anılarda takılıp kaldım,o söyleyemediklerimin arasında kayboldum.

Hani bana söylemiştin ya aramızda hala bir şey var mı diye kötü olmasını istemem diye aslında bunlar sana söyleyemediklerim. Evet aslında kendimi çok suçluyorum yaptığım hatalarımın ben de farkındayım ama bunların hiçbirini sana söyleyemedim.

Sen mutluluğu buldun, ben ise senin bıraktığın sessizlikle baş başa kaldım. Asla seni suçlamıyorum herkes günün sonunda kendi hayatına bir şekilde devam etmek zorunda. Ben edemedim.

Ve en zoru da şu: Ben bunların hepsini yaşarken, sen muhtemelen hiçbirinden haberdar değilsin. Benim içimde verdiğim savaşı, bu özlemi, bu boşluğu bilmiyorsun. İkimiz de aynı geçmişi paylaştık, ama şimdi çok farklı yerlerdeyiz.

Yaptığım her küçük şeyde sen varsın. Makarna pişirirken, kahve içerken, odamdaki o küçük Funko figürüne bakarken... Sokağı yürürken sesinin kulağıma gelmesi, yatağa girip aynı yorganın altına uzandığımda bile aklıma hep sen geliyorsun. Her şey, her detay seni hatırlatıyor.

Sen şu an çok mutlusun, bunu biliyorum. Mutlu olman beni gerçekten sevindiriyor. Ama içimde inanılmaz bir acı ve boşluk var. Seni düşünmekten, seni hatırlamaktan kendimi alamıyorum.

Fakat yüzüncü defa olarak söylüyorum ki, insanın kasten, şuurlu olarak zararlı, manasız, hatta son derece budalaca bir arzuya kapıldığı bir durum, tek bir durum vardır: Yalnız akla uygun şeyler istemek zorunda kalmayıp, ne kadar manasız olursa olsun istemek hakkına sahip olmak.

İnsanı özgür kılmaktan söz edenleri görünce hayrete, hatta dehşete kapılıyor insan. Köleler Köleyi nasıl azad edebilir?

Fazlasıyla aklı başında bir yöntemle varoluşumdan bütün çelişkileri uzaklaştırmıştım ve bu çelişki yokluğu canlılığımı söndürüyordu.

Sonuca bağlama eğilimine direndiğim için ruhu yendim; tıpkı hayatı da, onun içinde çözüm aramaktan dehşete kapılarak yendiğim gibi... İnsanın seyri! Ne mide bulandırıcı şey!

İdeal bir şekilde zihni açık, yani ideal bir şekilde normal insan, içindeki hiçlik’ten başka hiçbir şeye tutunmamalıdır... Onu işittiğimi farzediyorum: "Amaçtan, bütün amaçlardan koparılmışım; arzularımın ve burukluklarımın sadece formüllerini muhafaza ediyorum.

ben kendi içindeki döngüye sıkışıp kalmış üstelik bunu etrafına düzen olarak göstermeye çalışırken kendini tekrarlayanım

Tarihin en iyi dizisi, dizi senaryosu, oyunculuğu, dizi müzikleri, castı ve finali

Bir hastane koridorunun soğukluğunu iliklerine kadar hissetmemiş herkes hüznün baki olduğuna inanır. Ama değildir.

https://t.co/omgmDuLjtx

https://t.co/VAtqMenapi

https://t.co/SUDcwZB2uS