Ortaçağ efsanesine göre, oğlunun çarmıha gerildiğini gören Meryem’in gözyaşları toprağa düştüğünde karanfile dönüşür. Bu yüzden tablolarında karanfil, İsa’nın çilesini hatırlatır. Kuzey Avrupa’da ise aşkın ve evlilik yeminlerinin simgesi.

Bugün paylaştıklarımın özeti:. 🌞Sabah ışığı odaya davet etti. 🎨Rafael’den Ingres’e uzanan miras, güzelliği saklayarak gösterdi. 🤖Algoritma tek, sanat çok sesli. Sizce hangisi daha ikna edici?.✋Ve eller… Sargent zarafetti, Michelangelo güç. Kapanış.

Join millions who have switched to Grok.

İyi Geceler Nigel Holland.🌙

Bakın: Michelangelo’nun işlediği bu elde damarlar yüzeye çıkmış, parmaklar sıkılmış, eklemler belirgin. Bu sıradan bir el değil çünkü bir anın tüm yoğunluğu burada toplanıyor. Davut, Golyat’la savaşmaya gitmeden önce, avucunda taşıyla birlikte korkusunu da tutuyor.

Bir diğer örnek “The Wyndham Sisters”. Üç kadın yan yana, zarif bir salonda oturuyor. Elbiseler ve mekan ne kadar gösterişli olursa olsun, resimde ellerin duruşu asıl duyguyu taşıyor. Sargent’in elleri, tablolarında gizli bir dil gibi konuşur.

Ya da “Lady Agnew of Lochnaw”. Pastel mor elbisesinin yumuşak tonları arasında oturuşu gayet rahat görünür. Ama bakışlarını yüzünden biraz aşağıya indirince sağ elinin dizine yerleşme biçimi… hem doğal hem de teatral bir zarafetle resmin havasını tamamen belirler.

Örneğin “Madame X” portresine bakın. Yüzünden çok, hafifçe yana açılmış kolu ve parmaklarının gerilimi konuşur. Toplumsal skandal yaratan bu tabloyu düşündüğümüzde bile, aslında o koyu fonda incecik ellerin zarifçe parlaması hafızada en uzun kalan detaydır.

Sargent yalnızca bir portreci değil; ışığı, kumaşı, teni aynı anda gösterebilen usta bir göz. Eller, onun için ifadenin en güçlü uzantısı. Bir modelin başı kadar elleri de karakter taşır. Resimler bir bütün olarak zaten kusursuz ama eller daima gizli başrol.

Bazı tablolar var ki, gözünüzü küçük bir ayrıntıdan alamazsınız. Benim için bu, John Singer Sargent’in zahmetsizce çizdiği ellerdir. Bir yüzün gölgesi, bir elbisenin ışıltısı… ama araya giren ince ve uzun ellerinden gözümü alamıyorum. Eller konuşur…

Algoritmalar, neyi görmeniz gerektiğine karar verir; aynı yüzleri, aynı renkleri, aynı idealleri önünüze koyar. Sanat ise direnir: Her seferinde başka bir şey söyler, başka bir duygu gösterir. Derine inmeye cesaret etmek, hem dünyayı hem de kendinizi yeniden görmektir.

Yani La Fornarina, bir aşk portresi olmanın ötesinde, kadın bedeninin sanattaki temsiline dair tartışmaların erken bir başlangıç noktası gibi. Onun bahar gibi açılan çıplaklığı, yüzyıllar boyunca sanatçılara “güzelliği nasıl saklayarak gösterebiliriz?” sorusunu düşündürmüştür.

Benzer etkinin yaklaşık iki buçuk asır sonra Ingres’te daha bilinçli bir dile dönüştüğünü görebilirsiniz. Kadın bedenini neredeyse mermer gibi pürüzsüz işleyen Ingres, aynı zamanda ona içten bir duyarlık da katar; bu resimler, ‘La Fornarina’nın bıraktığı izden beslenir.

Tülün işlevi, elin kalbe dokunuşu, bakışların hafifliği…. Rafael’in ‘La Fornarina’sına bakarken, çıplaklığın yumuşatılmış klasik form üzerinden idealize edildiğini, ama aynı zamanda çıplak tenin ipeksi zarafetinin de öne çıkarıldığını hissedebilirsiniz.

RT @CelineSymbioss: Baktığınızda şeffaf bir tül var sanabilirsiniz… oysa gördüğünüz şey yalnızca mermer. 18. ve 19. yüzyılın ‘örtülü büstl….

Sabah kahvaltından sonra, kahveni yudumlamak için ağır adımlarla salona yöneliyorsun. Ve birden… karşında bu manzara: ışıkla boyanmış yastıklar, pencereden taşan yeşil, gölgelerle kıpırdayan hasır sandalyeler. İşte kahveni tam da burada, bu sabahın içinde yudumlayacaksın.🌞

İyi Geceler Edward Moran.🌙

Corbusier’in İstanbul notlarında hiç unutamadığım bir cümle var: Zorlu bir yolculuğun ardından kente girdiğinde, Mayıs yağmurlarıyla gri bir şehirle karşılaşmış. Hayal kırıklığına uğrasa da defterine şöyle yazmış: ‘Bu yolda çok çabalamam gerekti, ama en önemlisi, İstanbul’u.

Le Corbusier, 1911 yılında genç bir mimarlık öğrencisiyken çıktığı Doğu Gezisi kapsamında İstanbul’da üç hafta kaldı ve defterine şu notu düşmüştü:. “İstanbul ölecek; çünkü sürekli yanıp duruyor ve ardından yeniden inşa ediliyor.”.

Bir akşam yemeği: Claude Monet mi, Vincent van Gogh mu?

Baktığınızda şeffaf bir tül var sanabilirsiniz… oysa gördüğünüz şey yalnızca mermer. 18. ve 19. yüzyılın ‘örtülü büstleri’, teknik ustalıklarıyla sanat tarihinin en hayranlık uyandıran örnekleri arasında . (Ayrıntılar için açıklamaya bakabilirsiniz)

Mona Lisa’yı yalnızca gülümsemesiyle hatırlamak, resmin derinliğini görmezden gelmektir. Oysa sanat yüzeyde kalmaz; ayrıntılara iner, dönemin izlerini, ressamının ve eserin neden dünyaca tanındığını sorgulatır. Böylece ilk bakışla yetinmek zorunda kalmazsınız.