خیلی وقت بود دوست داشتم یه درد و دلی کنم باهاتون و فکر میکنم الان وقتش باشه؛ من یه دختر ۲۹ ساله هستم که از ۹ سالگی دارم پیانو میزنم؛ از ۴،۵ سالگی هم کلاس ارف و کیبورد رو شروع کرده بودم؛ پس یه جورایی میشه گفت تمام عمرم موسیقی کار میکردم…(ادامه ش در کامنت)
من همیشه فکر میکردم با این حجمم غیر ممکنه کسی بتونه منو اینجوری بلند کنه تا اینکه با یکی دوست شدم که ۲ متر قد و ۹۶ کیلو وزنش بود و چندین سال تو هیئت امام حسین علم بلند کرده بود قبلاً😂
واقعاً حال میداد وقتی بلندم میکرد میگفت نه بابا تو که نسبت به علم چیزی نیستی🤣🤣
در کنار تمرین جدی و اصولی پیانو که یک ساز کلاسیک غربیه؛ گاهی به اشتراک گذاشتن کارهای ایرانی با یک لباس قشنگ( امیدوارم به نظر شما هم قشنگ باشه)، میتونه تعداد خیلی خیلی بیشتری آدم رو شاد کنه و تحت تأثیر قرار بده و این هیچ تداخلی با اینکه من عاشق شوپن، باخ و بتهوون باشم نداره؛
نمیدونم چرا بعضی از آدم ها با ریشه ی خودشون انقدر مشکل دارن؛ چه چیزی باعث میشه فکر کنن من که دارم با پیانو ویگن یا جواد معروفی میزنم سواد کمتری از اونا دارم توی موسیقی؟ با یک پست چقدر میشه راجع به من فهمید…؟ در هر صورت، من ایرانیم و عاشق ایران و هم وطنام…
و در آخر و مهم ترین کامنت: نمیدونید چقدر حمایتتون برام ارزشمنده، چقدر خوشحال میشم وقتی میبینم کارم رو شنیدید؛ چقدر عشق میکنم از کامنتاتون؛ و چقدر دوستون دارم🩵🤍🩵برای یه هنرمند اینکه شنیده بشه بینهایت مهمه🌹مرسی که بازم اینقدر لطف کردین بهم و به اشتراک گذاشتید و گوش دادین🙏🏻🙏🏻
پیانوی ایرانی زدن رو مسخره کرده بودن؛ گفته بودن با خودت چی فکر کردی که از یک ساز کلاسیک استفاده ی اشتباه میکنی؛ خزی ؛ بی سوادی…یا گفته بودن لخت میشی که دیده بشی و…دوست داشتم اینجا بنویسم براتون حالا که میدونم تعدادی از دوستان منو میشناسن دیگه و میدونن من عاشق موسیقی کلاسیکم؛
یه روزی هم بالاخره تصمیم گرفتم کارام رو به اشتراک بذارم، از اون موقع تا امروز کامنت و نظرای خیلی زیادی شنیدم، واقعاً بیشترشون مثبت بودن ولی یه تعدادی هم انتقاد؛ خب خیلی طبیعیه نظرات منفی هم باشه. ولی چیزی که همیشه توی ذهنم موند کامنت یه سری افراد بود که…
و در مورد لباس؛ من نمیدونم مشکل زیبا بودن و زیبا پوشیدن چیه که هنر رو خدشه دار میکنه توی ذهن بعضی ها…یا چجوری میتونن انگ اینو بزنن که من دنبال جلب توجهم که اینکار رو میکنم؛ فقط میتونم بگم یه چرخ توی توییتر من بزنه کسی خیلی راحت میشه فهمید چقدر این چیزا اتفاق برام مهم نیست…
پیانوی کلاسیک شغل منه؛ بارها بدون آرایش و با یه گونی که تنم کردم از تمرینای موتزارت و باخ و شوپنم گذاشتم؛ ولی وقتی میبینم انقدر عشق بهم میدین وقتی کارهای ایرانی رو میزنم میفهمم چقدر لذت بخشه که ببینم این همه آدم این موسیقی رو میشناسن و باهاش ارتباط برقرار میکنن…
دوساعت روضه خونده که بگه ملت گفتن ساز زدنت فلان و فولانه! از کیفیت نوازندگی که بگذریم تو اگر نوازنده و موزیسین درستی باشی که هم راهت رو میدا میکنی هم تخمته مردم چی میگن...
درددل کرده ای ملت بیاین ببینین چقدر من خوبم... (حتی متوسط هم نیست) و توهمی که سوشال نتورک میده به ای آدما 🤦♂️
انترستلار:
💫
من در طول کهکشان شیفته ی کسی هستم که ده ساله ندیدمش و میدونم که احتمالا مرده. عشق تنها چیزیه که فراتر از ابعاد فضا و زمان میتونیم حسش کنیم. شاید باید بهش اعتماد
کنیم، حتی اگه هنوز اون رو درک نمی کنیم
…
وقتی یه دختر مدرسه ای کوچولو بودم و زنگ تفریحا توی خیالم با این آهنگ میرقصیدم واقعاً فکر نمیکردم ۲۸ سالم بشه و هنوز انقدر عاشقش باشم…🤍
فکر کنم تا آخر عمرمم همین باشه🙂
رقص عذرا از شهرداد روحانی🎶🎹
میدونم یکم احمقانست، شایدم خیلی احمقانه باشه؛ اصلاً احمقانه ترین اتفاق دنیاست که “تو” این همه سال کنار “من” نبودی اما همه جای خاطراتم انقدر پررنگ حضور داری!
بچم دیگه…
تصمیم داشتم امروز برای خودت اجراش کنم! همه ی نوروز برنامه ریزی کردم ۲۹ فروردین خوشحالت کنم.
نشد که بشه:)
🎈 ۱/۲۹
از اونجایی که میگن آنچه از دل برآید بر دل نشیند دلم خواست یه قصه ی کوچیک از چند ماه گذشته ی زندگیم براتون تعریف کنم: ۴ خرداد ۱۴۰۲ در بدترین وضعیت روحی زندگیم بودم، ویزای امریکام که ریجکت شد، کسی که عاشقش بودمم بدون حتی یک کلمه توضیح دو ماهی بود که خداحافظی کرده بود و رفته بود…
استیو تولتز یه جا توی کتاب جز از کل نوشته: “وقتی این همه تلاش میکنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره میشود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر میماند!”
✍🏻 Steve Toltz, A Fraction of the Whole
•porz goret by yann tiersen•
🎹 🎼 🎵