เป็นเวลา2ปีแล้ว ที่อุ๋ง ชายหนุ่มเจ้าของร้านดอกไม้ ต้องจัดช่อดอกลิลลี่สีขาวฝากพี่วินมอเตอร์ไซค์ใกล้ๆร้าน ส่งไปยังสุสานคริสต์แห่งหนึ่ง ทุกวันที่ 12 และ15 ของเดือนตุลาคม ปีนี้ตัวเขาพอจะมีเวลาว่าง จึงตัดสินใจ เอาช่อดอกลิลลี่สีขาวไปยังสุสานด้วยตัวเอง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า...

ช่อดอกไม้ที่ตัวเค้าจัดส่งให้มาสองปีนั้น ถูกนำมาวางบนหลุมศพของผู้ชายคนหนึ่ง ตรงหลุมศพมีรูปของผู้จากไปจารึกอยู่ด้านบน และใบหน้าของผู้ที่อยู่บนหลุมศพนั้น คล้ายกับตัวเค้าเอง อย่างเหลือเชื่อ...

"โหล อุ๋งกินไรปะ เดี๋ยวแวะไปหาที่ร้าน" "โหล บิณฑ์เหรอ ตอนนี้ไม่อยู่ร้านอะ กำลังกลับไป อีกสักพักนะ" "เค ไม่กินไรจริงอะ บิณฑ์ผ่านร้านขนมปังกรอบหน้ามอด้วยนา เดี๋ยวบิณฑ์ซื้อไปให้เลยละกัน" "บิณฑ์ เรามีเรื่องแปลกๆจะเล่าให้ฟังด้วย เจอกันที่ร้านนะ" "เคค้าบ"

"อุ๋งคิดมากไปป่าว ไม่มีไรหรอกมั้ง" "นี่เดี๋ยว15นี้ เราก็ต้องส่งช่อดอกลิลลี่ไปวางที่หลุมศพเค้าอีก บิณฑ์ไปเป็นเพื่อนเราปะล่ะ" "ไม่อะ" "อ่าว ไหนบอกว่าอยากเห็นเหมือนกันไง" "ก็ไม่อยากไปเป็นเพื่อน อยากเป็นอย่างอื่น" "เงียบๆละกินติมไปเลยนะ"

"ไงคับไอคุณไดฟ์ เวลคั่มโฮม" "15นี้ครบรอบ..." "เออ ไปด้วยกันปะ แจ้ไปทุกปีเลยนะ เห็นใครไม่รู้ เอาช่อดอกลิลลี่มาวางไว้ทุกปีเลยว่ะ" "กูเองอะ พี่เอิงเค้าบอกว่าน้องชายเค้าเปิดร้านดอกไม้ เลยฝากเค้าให้ช่วยจัดการให้หน่อย" "มึง...ดีขึ้นยังไดฟ์"

"เป็นไรป่าวบิณฑ์ เงียบไปเลย" "อืม เราไม่แน่ใจว่าเรารู้จักคนนี้ไหมอะ" "เห้ยจริงดิ" "อืม...ช่างมันเหอะ เที่ยงละ ออกจากสุสานนี่ไปหาไรกินกันนะคับ บิณฑ์หิวแล้ว" "ไม่ลองนึกหน่อยเหรอ ว่าเป็นคนรู้จักรึเปล่า" "หิวๆๆๆ ไปกันคับ"

"ดอกไม้ยังใหม่อยู่เลย แจ้ว่าเค้าเพิ่งมาส่งตะกี้แน่ๆเลย ไอคุณไดฟ์" "....." "5 ปีแล้วสินะ" "...." "ไดฟ์ มึงโอเคมั้ย?" "กูขอยืนหน้าหลุมศพมันเงียบๆอีกแป๊บนะ แจ้" "ตามสบายเลยมึง ไอคุณไดฟ์ แจ้ยืนอยู่ตรงนี้แหละ" "อืม..."

(9) "ฮัลโหล สวัสดีครับ" "Tripple A cafe' สวัสดีครับ" "อ..อ่า ที่นั่น ที่ไหนนะครับ" "Tripple A Cafe' ครับผม" "อ่า ขอโทษครับ ผมคงโทรผิด" ------- พี่เอิงก็ให้เบอร์นี้มานี่นา ว่าจะโทรไปขอบคุณร้านดอกไม้ที่เราสั่งให้เค้าเอาดอกไม้ไปส่งให้ซักหน่อย Cr.pict

"ลูกค้าโทรมาออเดอร์กาแฟเหรอ อิน?" "ป่าวพี่อุ๋ง โทรผิดมั้ง" -เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง- "ฮัลโหล Tripple A Cafe' สวัสดีครับ" "อ..เอ่อ ขอโทษนะครับ นี่ไม่ใช่เบอร์ร้าน Seal Flower เหรอครับ" "อ..อ๋อ ใช่ด้วยครับ คือ Seal Flower เป็นร้านใน Tripple A cafe' อีกทีครับ"

(11)"คือผมเป็นลูกค้าของที่ร้าน Seal Flower ครับ จะแวะเข้าไปที่ร้าน ผมรบกวนช่วยบอกเส้นทางไปที่ร้านได้ไหมครับ" ------ "พี่อุ๋งว่าแปลกๆปะ บอกว่าเป็นลูกค้าที่ร้าน แต่โทรมาถามทางมาร้าน" "หยุดสงสัย ละไปรับออเดอร์ลูกค้าโน่น" "ครับๆ"

"โหล พี่เอิงดีครับพี่" "สวัสดีครับ นี่ใครครับ?" "ไดฟ์เองพี่ ไดฟ์รุ่นน้องจิตวิทยา" "อ๋อ น้องไดฟ์ กลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย" "ไม่กี่วันนี้เองครับ เดี๋ยวจะแวะไปที่ร้านดอกไม้ของน้องพี่อะครับ" "เอาสิ พี่กำลังจะเข้าไปที่ร้านเหมือนกัน" "เอ แต่ดูจากแผนที่แล้ว..."

"อ๋อ ใช่ๆที่บ้านพี่เค้าเซ้งร้านกาแฟต่อจากพี่น้ำ ลุงเทคเรานั่นแหละ ก็ทำเป็นร้านกาแฟด้วย ส่วนร้านดอกไม้ก็ เป็นมุมในร้านของน้องพี่อีกที" "อ่า..." "ใกล้ถึงยังเอ่ย พอดีเดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง พี่มีนัดทำเคสธีสิส ป.เอกของพี่" "ใกล้แล้วครับ รถใต้ดินอีกสถานีนึง" "เคๆ เจอกันครับ"

"ฮัลโหล แจ้ มึง มึงอยู่ไหนวะ แจ้" "ทำไมทำเสียงตกใจแบบนั้นวะ เป็นไร" "มึง กูว่ากูเห็นออน..." "...ไดฟ์ มึงใจเย็นๆนะ มึงอยู่ไหนวะ" "สถานีรถไฟใต้ดิน แถวๆร้านกาแฟพี่น้ำอะ" "ร้านพี่น้ำที่ตอนนี้เป็นร้านของพี่เอิงอะเหรอ" "เออ"

"มึงไปทำไรแถวนั้นวะ" "กูจะมาร้านดอกไม้ของน้องพี่เอิงอะ" "คือมึง มันเป็นไปไม่ได้เว้ย มึงก็รู้ออนไม่อยู่แล้ว" "มึงแต่กูเห็นจริงๆนะ อยู่บนรถไฟใต้ดินขบวนที่เพิ่งออกไป" "ไดฟ์ มึงตั้งสติ อาจเพราะมึงไปในที่ที่มีความหลังร่วมกัน ทำให้มึงนึกถึงมัน" "กู...เออ งั้นมั้ง"

"พี่เอิง ดีครับพี่" "อิบเอิ้นเออาเอ่ อะอัดอีอั๊บ" "โห อิน หนมเต็มปากเลย ไปกินให้เสร็จก่อนไป เดี๋ยวพี่ดูแลลูกค้าคนนี้เอง..ไงไดฟ์" "นั่นน้องชายพี่เหรอครับ" "ใช่ นั่นอินน้องชายพี่เอง" "อ่าา " "ละเป็นไงมั่งไปเรียนภาษามา" "ครับก็..."

"ขอบคุณนะอุ๋ง ที่ออกมาช่วยถ่ายงานด่วนให้" "อือ ไม่เป็นไร ทีหลังอย่าด่วนๆแบบนี้ดิ" "ก็จู่ๆลูกค้า อยากได้รูปไปลงร้านเช่าเสื้อกันหนาวพรุ่งนี้ ละให้เราหานายแบบด้วย นึกถึงอุ๋งคนเดียวเลย" "ดีนะ ที่ไม่ไกลจากที่ร้าน ไม่งั้นมาไม่ทัน" "จริงๆในหัวบิณฑ์ไม่เคยมีคนอื่นเลยนะ"

"พอเห๊อะะะ" "อุ๋งไม่หวั่นไหวบ้างอ่อ หยอดตลอดแบบนี้" "หยอดมา5ปี ก็เหมือนเดิมแหละ" "ไม่เชื่อ น้ำหยดลงหินทุกวัน.." "หยุดหยดได้แล้ว ไหนบอกจะเลี้ยงข้าว" "ไม่กร่อนจริงอะ" "ไม่กร่อน" "งั้นไม่เลี้ยง" "โกรธนะ โมโหหิวน่ากลัวนะ ต่อยนะ" "หูยกัวกัวกัว อุ๋งเอ๊ย"

ความฝันมันชัดเจนจนน่าแปลกใจ ใครๆคงเคยได้ยินคำว่า "เดจาวู" ที่ว่าด้วยการที่เราไปพบเจอเรื่องราวในชีวิตจริงของเรา แต่มันดันตรงกับความฝันที่เราเคยฝันในอดีตอย่างเหลือเชื่อ ผมเคยมี เดจาวู อยู่ครั้งนึง มันไม่ดีเลย แม้ในฝันผมจะอธิบายความรู้สึกออกมาไม่ได้ แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดี

ผมอยู่ในงาน ตอนกลางคืน เงียบสนิท ด้านหน้ามีพื้นยกสูง มีดอกไม้เต็มไปหมด ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ในงาน ในฝันนั้นตัวผมเองมีความรู้สึกไม่สู้ดีนัก แต่ก็บอกไม่ได้ว่ารู้สึกอะไรยังไง มันคือเดจาวู ผมฝันเรื่องนี้ตอนเป็นนิสิตปี1 เมื่อขึ้นปี2 ผมจึงรู้ว่าเหตุการณ์ในฝันคืออะไร

ตั้งแต่เกิดมา จนทุกวันนี้ ผมยังจำความเจ็บปวดในใจตอนนั้นได้เป็นอย่างดี ผมรู้แล้ว ว่าการจากไปของใครสักคนนึง ที่เรารู้สึกดีด้วย มันเป็นยังไง ไม่มีใครเคยคิดหรอก ว่าจะมีใครสักคนที่เราพบเจอกันทุกวัน พูดคุย ผูกพัน จะหายไปจากปัจจุบัน และอนาคตของเค้า ผมก็ไม่เคยคิด

จากที่ผมเรียนมาแล้วละก็ ในทางจิตวิทยาการรับรู้ เรามองว่า "เดจาวู" เป็นแค่การทำงานผิดปกติ ของการรับรู้ในสมอง ก็แค่นั้น มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ถ้าหากเรายังแยกมันกับความเป็นจริงได้ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าผมควรเชื่อตัวเอง หรือสิ่งที่ผมได้เรียนมา เพราะผมฝันแปลกๆอีกแล้ว

"ทริปเปิ้ลเอ คาเฟ่สวัสดีครับ ... อ๋อ พี่ที่เป็นรุ่นน้องพี่เอิงใช่ไหมครับ สวัสดีครับ" "ครับ เราน้องชายพี่เอิงใช่ไหมครับ ชื่ออะไรนะ" "อินครับ ชื่ออิน ..วันนี้พี่เอิงไม่น่าจะได้เข้าร้านนะครับ" "อ๋อ ครับ พี่ไม่ได้นัดไว้แหละ แวะมาเฉยๆ"

"หืม" "ครับ อันนั้นเป็นชีสเค้กญี่ปุ่นครับ อร่อยนะครับ ถึงจะดูธรรมดาๆ พี่ชายผมทำเอง" "หืม เหรอครับ งั้นพี่เอาชีสเค้กญี่ปุ่นนี่แหละครับ แล้วก็เอาอเมริกาโน่เย็นละกันครับ" ผมเลือกโต๊ะใกล้กับโซนจัดดอกไม้ของทางร้าน น้องที่ชื่ออินเนี่ยเก่งแฮะ ดูบุคลิกไม่น่าจะจัดดอกไม้ได้เลย

ชีสเค้กญี่ปุ่นอร่อยเหมือนเดิม แต่ก่อนตอนร้านนี้เป็นของลุงเทคผม จะรับขนมจากข้างนอกมา เห็นว่าตอนนี้ลุงเทคผมบินไปเรียนต่อที่จีน ... ไม่น่าจะเรียนต่ออย่างเดียวมั้ง คงตามหาอะไรบางอย่างที่เคยขาดหายไปด้วย

"ไง ไอคุณไดฟ์" "แจ้ โอ้โห ต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยเหรอวะ555" "ออฟฟิศแจ้ แม่งเปิดแอร์หยั่งกะขั้วโลก" "ตอนนี้ทำอะไรนะ" "ฝ่ายบุคคลบริษัทแถวนี้แหละ มีน้องว่างๆแนะนำไหมละคุณ ที่บริษัทขาดเด็กฝึกงาน" "ทำไมไม่ไปติดต่อที่เอก ที่มหาลัยวะ" "เออว่ะ ไว้เข้ามหาลัยไปฝากเรื่องกับอาจารย์"

"แจ้ จำตอนงานศพออนได้ป่าววะ ที่กูบอกว่า กูเดจาวู กูเคยฝันแบบภาพในงานศพ" "เออ จำได้ แต่มึงก็เรียนจิตรับรู้นี่หว่า" "เออกูรู้ ว่าเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ก็แค่ความผิดปกติในการรับรู้ภาพของสมอง แต่ว่ามึง.." "..." "คือช่วงนี้กูในแปลกๆอีกแล้วว่ะ กูมีอารมณ์ร่วมไปกับความฝันแบบตอนนั้น"

"กูยืนอยู่หน้าหลุมศพออน แต่กูไม่ได้รู้สึกเสียใจเหมือนที่เคยรู้สึกอะ" "ตอนกูยืนมองหลุมศพออน กูกุมมือแน่นมาก แต่แจ้ กูไม่ได้กุมมือตัวเอง กูเงยหน้าขึ้นไปหาเจ้าของมือ .. มันคือออนว่ะ" "มึงหลอนปะ" "ไม่ กูไม่กลัวนะ กูไม่เคยกลัว กูดีใจด้วยซ้ำเวลาฝันถึงออน แต่ครั้งนี้มันแปลกไป"

"มันก็คือความฝันนะ ไอคุณไดฟ์" "ไม่รู้ดิ..." "พี่เอิงไม่อยู่ร้านเหรอวะ" "เห็นน้องชายเค้าบอกว่าไม่เข้านะ" "น้องครับ พี่เอาชาเขียวเย็นแก้วกลับบ้านนะครับ" "ไม่นั่งกะกูก่อนเหรอ" "แวบมาได้ก็บุญแล้ว มีงานมีการทำ ไม่ได้เป็นลูกเจ้าของโรงพิมพ์เหมือนมึง" "เออๆๆ" "อย่าคิดมากนะมึง"

" สวัสดีครับ ที่นี่รับเด็กฝึกงานใช่ไหมครับ พอดีมีรุ่นพี่แนะนำมาครับ" "อ่าา ใช่ใช่ แต่ทำในส่วนของร้านกาแฟนะ เราทำอะไรเป็นบ้างล่ะ" ไอพี่เอิง จะให้น้องฝึกงาน เข้ามาสมัครงาน ไม่ยอมบอกก่อนวะ "เอ่อ ปกติร้านนี้ต้องใส่มงกุฎดอกไม้ ชงกาแฟหรอครับ" "อ่อ เปล่าๆ พอดีลูกค้าพี่สั่งทำ"

" น่ารักดีนะครับ" "เออ จะว่าไปก็ดีนะ สร้างเอกลักษณ์ให้ร้านได้อยู่ ดีๆๆ ไว้พี่ทำให้เราใส่ เวลาเสิร์ฟกาแฟดีกว่า" " ผมใส่คงไม่น่ารักเท่าพี่ใส่หรอกครับ" " ปากหวาน ดี ลูกค้าติดแน่นอน555"