เพื่อจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ผมขอนำทุกท่านย้อนกลับไปตั้งแต่ยุคโมเสสครับ โมเสสเป็นชาวฮีบรูคนหนึ่งที่เกิดในประเทศอียิปต์ ซึ่งตอนนั้นชาวฮีบรูถือเป็นชนชั้นทาสของอียิปต์ครับ แต่โมเสสก็ไม่อยากเห็นชาวฮีบรูถูกกดขี่เป็นทาสอีกต่อไป เลยคิดแผนจะพาคนฮีบรูหนีออกจากการดินแดนอียิปต์ให้จงได้

โมเสสได้คิดแผนและร้องต่อฟาโรห์ว่า "ข้าแต่ท่านฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่ ข้าขอพาชาวฮีบรูพี่น้องของข้าไปบูชาต่อพระเจ้าที่ทะเลทรายนอกเมืองได้หรือไม่" ฟาโรห์ยิ้มและตอบไปว่า "ไม่มีทาง ไอ้พวกขี้ข้าชั้นต่ำ!" ใช่ครับ การเจรจาไม่เป็นผล และสุดท้ายก็เกิดภัยพิบัติ ๑๐ ประการ ไว้เล่าในโอกาสต่อไปเนอะ

โมเสสอ้างถึงภัยพิบัติว่า "ท่านฟาโรห์ ท่านได้ประจักษ์หรือไม่ นี่คือความโกรธของพระเจ้าของพวกข้าที่ต้องการลงโทษคนอียิปต์เพราะมีฟาโรห์อย่างท่าน แค่ท่านให้เราไปบูชาพระเจ้าของเรา พระเจ้าก็จะไม่โกรธ" ก็เหมือนเคลมแต่ก็ได้ผลนะ เพราะสุดท้ายฟาโรห์ก็ยอมให้ชาวฮีบรูให้ไปบูชาพระเจ้าของเขา

โมเสสถึงกับไปแอบตบเข่าฉาด "เข้าแผนกูล่ะ" เขาพาชาวฮีบรูออกเดินทางไปนอกเขตอียิปต์ และบอกผู้ติดตามของตนว่า "พี่น้องของข้า จะพาพวกท่านไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันอุดมสมบูรณ์ ที่ ๆ พระเจ้าได้ประทานดินแดนนั้นให้กับพวกเรา" ซึ่งทุกคนก็เชื่อตามโมเสสและตามไปด้วยความศรัทธา

ฟาโรห์มารู้ทีหลังว่าโมเสสจะพาชาวฮีบรูหนี เลยจะตามไล่ฆ่าให้หมดครับ แต่สุดท้ายก็เกิดเหตุการณ์โมเสสแหวกน้ำทะเลและพาทุกคนหนีมาได้ นอกจากนั้นยังได้รับบัญญัติ ๑๐ ประการ ที่โมเสสอ้างว่าได้มาจากพระเจ้าเพื่อให้คนฮีบรูรักใคร่สามัคคีกัน (ตอนนั้นทุกคนเริ่มเหนื่อย หงุดหงิด และเริ่มตีกันเอง)

พวกฮีบรูเดินทางมาถึงคาบสมุทรจอร์แดนก็เห็นว่าที่นี่อุดมสมบูรณ์ดี โมเสสจึงกล่าวว่า "ที่ตรงนี้แหละดินแดนที่พระเจ้าประทานให้" พวกเขาเลยตัดสินใจตบพวกชนพื้นเมืองยึดดินแดนเขามาครับ (พวกเอ็งนี่ก็ร้ายนะ) และก็สถาปนาอาณาจักรของตนขึ้นคือว่า "อาณาจักรยูดา" และเรียกพวกตัวเองว่า "ยิว" นั่นเอง

นอกจากนี้ในยุคของกษัตริย์โซโลม่อนของชาวยิว ยังมีการสร้างโบสถ์ใหญ่ที่เมืองเยรูซาเลมครับเพื่อใช้ประกอบพิธีต่าง ๆ ในแบบฉบับความเชื่อของชาวยิวอีกด้วย (เมืองนี้สำคัญมากเพราะไม่ว่าศาสนา คริสต์ อิสลาม และ ยิว อ้างว่าคือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของตน)

ในยุคสมัยนั้นเป็นยุคที่ โลกเรามีการต่อสู้แย่งชิงกันของมหาอำนาจมากมายครับ ไม่ว่าจะเป็นโรมัน เปอร์เซีย ตีกันนัวเลยครับ ดินแดนยูดาดันมาอยู่ตรงกลางของโรมันและเปอร์เซีย จึงถูกเปลี่ยนมือไปมา ชาวยิวก็แตกกระจายออกไปตามที่ต่าง ๆ ครับ หนีภัยสงครามบ้าง ถูกจับเป็นทาสบ้าง ก็วน ๆ ไปแบบนี้ครับ

พันปีต่อมาไวเหมือนโกหก ดินแดนยูดาเดิมกลายเป็นที่อยู่ของชาวอาหรับ เรียกพื้นที่ตรงนั้นว่าปาเลสไตน์ ซึ่งคนยิวก็มีแม้เหลืออยู่แค่เป็นชุมชนเล็ก ๆ แต่ก็อยู่กันมาได้ ไม่มีปัญหาใด ๆ ไม่ตีกันเหมือนทุกวันนี้ ฟิลเหมือนไทยเราครับที่มีความพหุวัฒนธรรม พุทธ คริสต์ อิสลาม พราหมณ์ ผี ปน ๆ กัน

ส่วนชาวยิวที่ตอนนี้กระจัดกระจายไปทั่ว ไม่ว่าจะในยุโรป ในอังกฤษหรือที่ไหน ก็มีความหวังลึก ๆ ว่าวันหนึ่งพวกเขาจะได้กลับไปอยู่นครเยรูซาเลม ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่พระเจ้าประทานให้พวกเขาแต่ดั้งแต่เดิมนั่นเอง (ซึ่งตอนนี้เยรูซาเลมก็เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของคริสต์และอิสลามด้วย)

ต่อมาในยุคสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง หลังออโตมันโดนตบหัวทิ่มแพ้ไป ทำให้ดินแดนบริเวณปาเลสไตน์ที่เดิมอยู่ในจักรวรรดิออตโตมันต้องตกไปอยู่ภายใต้การปกครองของอังกฤษครับ ซึ่งในอังกฤษเอง คนอังกฤษก็ไม่ได้ชอบคนยิวสักเท่าไหร่นะ แทบจะแยกกันอยู่เลยแหละ

อังกฤษอยากถีบพวกยิวออกจากเกาะอังกฤษอยู่แล้ว เลยบอกว่า "งั้นเอางี้ ในเมืองพวกไอได้ดินแดนนั้นมา พวกยูก็กลับไปอยู่บ้านพวกยูแล้วกันนะ โอเค้?" ก็วิน-วินสิครับ ชาวยิวก็อยากกลับเยรูซาเลมอยู่แล้ว คนอังกฤษก็ขจัดคนยิวไปด้วยในตัว กระสุนนัดเดียวยิงนกสองตัว แหม่...มันช่างดีจริง ๆ

แต่ ๆ ๆ ๆ ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นครับ เพราะอังกฤษเอาชาวยิวไปปล่อย แล้วคนที่อยู่ตรงนั้นล่ะ ใครจะยอมละ ชาวปาเลสไตน์ "เฮ้ย! พวกเอ็งนี่ใครวะ อยู่ ๆ จะมายึดมาอยู่บ้านข้าได้ไง" ชาวยิว "มึง... นี่บ้านเก่ากู แถมตรงนี้พระเจ้ามอบให้พวกกูโว้ย" ชาวปาเลนไตน์ถึงกับมองบนสิครับ

"พระจ้งพระเจ้าอะไรของพวกเอ็งว่ะ ?" ปาเลสไตน์ตอกกลับ แต่ปาเลสไตน์ก็ไม่อยากไปสู้รบตบมือกับอังกฤษ เพราะต่างก็เพิ่งผ่านสงครามโลกครั้งที่ ๑ กันไปเอง ต่างฝ่ายตามเจ็บ ต่างช้ำ ยังฉิบหายกันไม่พอหรือไง แถมอังกฤษยังชนะได้ครองพื้นที่ตรงนี้ ชาวปาเลสไตน์แม้ไม่พอใจ แต่ก็ต้องหยวน ๆ กันไป

ยิ่งคนมากขึ้น ๆ ๆ แถมตอนสงครามโลกครั้งที่ ๒ ชาวยิวหนีตายกันมาเพราะฮิลเลอร์ต้องการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์คนยิว ทำให้คนยิวเข้ามามากขึ้นไปอีก ไอ้คนที่อยู่เดิม (ปาเลสไตน์) ก็ไม่โอเค คนใหม่ (ยิว) ที่เข้ามาก็บอก "นี่บ้านข้า ๆ ๆ ๆ" รัว ๆ ๆ ๆ สุดท้ายก็หยวนไม่ไหวแล้วก็ไฟว์กันสิครับ

อังกฤษก็เหนื่อยใจ ทำอะไรไม่ถูก พร้อม ๆ กับตอนนั้นก็มีปัญหานั่นนี่จนเสียพื้นที่อินเดียไป ทำให้ไม่ว่างมาดูคนตีกันที่ดินแดนนี้ เลยตัดสินใจครั้งใหญ่ครับ คือ อังกฤษประกาศว่า "ช่างแม่ม พวกยูแล้วกัน ตีกันให้ฉิบหายก็เรื่องพวกยู ไอไม่ยุ่งละ บัยส์" และจะถอนทหารอังกฤษออกทั้งหมด

ร้อนไปถึง UN เพราะ UN ก็กลัวว่า "เดี๋ยวไอ้พวกนี้มันตีกันไปตีกันมา ดีไม่ดีเดี๋ยวเกิดสงครามแล้วลุกลามเป็นสงครามโลกอีก ไม่ได้ ๆ ๆ ๆ" UN ก็เลยเสนอว่า "ก็แบ่ง ๆ กันแล้วกันนะ แล้วก็เลิกตีกันนะเด็กๆ กิ้ว ๆ ส่วน เยรูซาเล็มถือเป็นเมืองกลางโอเคนะ จับมือ ๆ" เหมือนผู้ใหญ่บอกให้เด็กดีกัน

ท่าทีของ UN ยิ่งทำให้ทั้งยิวและปาเลสไตน์เดือดมากขึ้นสิครับ ถึงกับประสานเสียง " ไอ้ UN ไอ้หัวกล้วยน้ำว้า เอ็งนี่ เจี่ยะป้าบ่อสื่อ ไม่รู้เรื่องแต่เผือกจนหาเรือไม่เจอเลย นี่มันดินแดนข้าจะให้อีกคนอื่นไงวะ ไม่ได้โว้ย" แล้วก็รบกันต่อแบบช่างหัว UN ซะอย่างนั้น -.-

ในขณะความรุนแรงโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ แล้วอยู่ ๆ ชาวยิวก็ราดน้ำมันลงไปโดยการตั้งดินแดนของตัวเองขึ้นมาเรียกว่า "The State of Israel" หรือที่เราเรียกกันสั้น ๆ ว่า อิสราเอลแบบดื้อ ๆ บนพื้นที่ปาเลสไตน์เลยครับ แล้วก็บอก "ตรงนี้เป็นของข้า" "ตรงนั้นก็เป็นของข้า" ลากเส้น จิ้มแผนที่กันสนุก

แน่นอนว่าชาวปาเลสไตน์ไม่สนุกด้วย และก็ไม่โอเคอย่างแรงสิครับ "อ้าว.... ไอ้พวกนี่นี่ ทำงี้ได้ไงวะ ตบแม่ม" ซึ่งบอกก่อนว่าชาวปาเลสไตน์ก็มีแบคเป็นชาวอาหรับอยู่แล้วก็เลยรุมตบอิสราเอลเลยครับ แบบ "ไอ้พวกยิว มึงเปรี้ยวตีนนักใช่ไหม ได้ มึงต้องได้ตีน"

๊UN ซึ่งก็นำโดยอเมริกา อังกฤษ (คู่หูตัวแสบ) อยากได้ดินแดนแถบนั้นเพราะมีน้ำมัน (ใช่ครับผลประโยชนล้วน ๆ ที่ไหนมีน้ำมัน "ไอ้กัน มึงนี่นะ.... ") เลยถือหางฝั่งอิสราเอล ในขณะที่ชาวอาหรับเห็นว่าอยู่ ๆ เพื่อนตรูก็โดนคุกคามขนาดนี้เลยยิ่งช่วยฝั่งปาเลสไตน์ครับ ก็เลยเกิดเป็นสงครามอาหรับขึ้น

ผลของสงครามเรียกได้ว่าอิสราเอลชนะ ได้พื้นที่ไปมากกว่าครับ แต่พื้นที่บริเวณฉนวนกาซ่าและเวสแบงค์นั้นฝั่งปาเลสไตน์ได้ไปครับ ซึ่งผลของสงครามนี้ทำให้คนที่เคยอยู่ด้วยกันต้องออกจากพื้นที่ครับ ใครเป็นปาเลสไตน์ก็ไปอยู่พื้นที่ปาเลสไตน์ คนอิสราเอลก็ไปอยู่ที่อิสราเอล แบ่งแยกกันชัดเจนไปเลย

และเพราะพื้นที่มันปน ๆ กัน ไฟสงครามก็ยังคุ ๆ สุดท้าย ปาเลสไตน์ก็ตัดสินใจบุกอิสราเอลเพื่อเอาพื้นที่คืนครับ เป็นสงครามรุนแรงที่เรียกว่า "Six Day Wars" เพราะมันตบกันไปมา ๖ วัน (แต่ความฉิบหายนั้นเยอะมาก จนแทบแหลกกันไปข้าง) ผลคืออิสราเอลชนะและได้พื้นที่เพิ่มขึ้นไปอีกครับ

สงครามอิสราเอล-ปาเลสไตน์มีการต่อสู้กันยาวนานมากจนมาถึงปัจจุบันครับ เรียกได้ว่า "แทบทุกวัน" ก็ว่าได้ ต่างฝ่ายต่างอ้างว่าเป็นดินแดนของตน และกลุ่มฮามาสที่ได้ยินชื่อกันในปัจจุบันนี้ก็คือกลุ่มนักรบของปาเลสไตน์ ที่ต่อสู้เพื่อทวงดินแดนคืนจากอิสราเอลนั่นเองครับ

จะเห็นว่าสงครามนี้มันมีที่มายาวนานมาก ๆ ผมจะไม่บอกหรือชี้ว่าใครถูกผิดหรือดีเลวในสงครามนี้ อาจมีอีกหลายเรื่องที่ผมยังไม่รู้ตื่นลึกหนาบาง แต่ไม่ว่าใครจะเป็นอย่างไร ส่วนตัวผมเองและผมเชื่อว่าคนไทยอีกหลาย ๆ คนก็อยากให้สงครามนี้จบลง และมีสันติภาพที่เกิดขึ้นอย่างแท้จริงครับ

แม้สงครามยังดำเนินอยู่ และก็ยังไม่รู้ว่าจะไปจบที่ตรงไหน แต่ผมก็ขอจบเรื่องเล่าสงครามที่มีมายาวนานไว้ที่ตรงนี้นะครับ ขอให้โลกนี้สงบสุข .... และขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ครับ