- เรื่องเต็ม + ตอนพิเศษอยู่ใน RAW และใน media ทางทวิตของเรานะคะ - ใครสนใจพรจันทรามาเล่นด้วยกันได้น้า ครบ 10k ฟอลแล้วแจกทันทีค่า

และเพราะแบบนั้น เขาเลยต้องแยกเจ้าตัวแสบออกมาจากอเวนเจอรีน ตั้งแต่เจ้าเด็กแสบนั่นคลานได้ ก็คลานไม่หยุด ดีแล้วสำหรับเด็กอายุเท่านี้ที่จะร่าเริงและพัฒนาการสมวัย เพียงแต่จะให้ไปเล่นจ๊ะเอ๋กับโอเมก้าผู้น่าสงสารที่กำลังนอนอยู่ท่ามกลางกองเสื้อผ้าก็ได้แต่ต้องจะต้องจับแยกออกมา

"เลิกกวนพ่อได้แล้ว" "ด้า!" ระหว่างพักเบรกในคาบ เขาเดินกลับไปลากเจ้าหนูเลียมที่ไม่รู้ว่าคลานออกจากห้องทำงานของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังเข้าไปนอนซุกกับคนที่กำลังไข้ขึ้นรุมๆ สงสัยคงแอบมุดกองเสื้อผ้าเข้าไปอีกตามเคย

เขาจำได้ว่ารอบก่อนเขาเห็นกับตา เด็กน้อยใช้มือป้อมๆ พยายามดึงเสื้อขึ้นมา จากนั้นมุดหน้าลงไปจ๊ะเอ๋กับอเวนเจอรีน ทำเอาคนที่กำลังนอนอยู่ต้องเรียกเขามาอุ้มเจ้าหนูไป 'รออะไรอยู่ ทำไมไม่พาเลียมออกไป เดี๋ยวก็ติดไข้หรอก'

ถ้าอเวนเจอรีนไม่พูดแบบนั้น เขาคงยืนมองเจ้าหนูแบบนี้ต่อไป เห็นแล้วก็รู้สึกตลกดีเหมือนกัน บางครั้งเจ้าตัวเล็กที่แสนโง่งม ก็ทำให้ทุกวันเขามีความสุขได้เหมือนกัน "พ่อเขาจะนอน" "ม่าย" "ไม่อะไร?" "ม่าย ปาย นอนๆ ด้า!"

"ถ้าไม่ไปจะติดไข้นะ" "ไค?" "ไข้" "ไค นอนๆๆ" เจ้าหนูขยุกขยิกไปมาแล้วพยายามเอานิ้วป้อมๆ ชี้ไปที่เตียงนุ่มตรงหน้า สุดท้ายเขาต้องเปลี่ยนจาก 'คีบ' เจ้าหนูเอาไว้ มาเป็นอุ้มพาดไหล่แทน "ม่ายปาย"

เด็กน้อยตอนเห็นว่าตัวเองถูกอุ้มพาดไหล่เอาไว้จนระยะสายตาไม่มีคุณพ่ออีกต่อไปก็คล้ายว่าจะเบะปากร้องไห้ กระทั่งเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังเขา เด็กน้อยจึงพยายามขยับดุ๊กดิ๊กกลับไปมองทั้งที่น้ำตาเริ่มคลอเคล้า "เลียมเด็กดี อยู่กับแด๊ดดี้นะ ตอนนี้คุณพ่อป่วยอยู่"

ดวงตาสีสวยสะท้อนภาพคุณพ่อของตัวเองที่ขยับศีรษะออกมาจากกองเสื้อผ้าจำนวนมากเพียงเล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะมุดกลับเข้าไปในรังตัวเอง เขาไม่รู้ว่าทำไมคุณพ่อถึงแก้มแดงเหมือนผลแอปเปิ้ล แถมยังเสียงเหมือนจะหมดแรง จึงได้แต่ดึงเสื้อเรโชเอาไว้

"คุณพ่อต้องพักผ่อน ตอนนี้เลียมไปอยู่กับแด๊ดก่อน โอเคมั้ย" "อือ" เด็กน้อยพยักหน้าทีหนึ่งก่อนจะนั่งคอตกอยู่ในอ้อมกอดเรโช ทำเอาคุณพ่อมือใหม่ต้องพยายามลูบหลังปลอบอยู่หลายที ก่อนจะก้มลงไปหาคนรักที่นอนอยู่ในรัง

เขาขยับเสื้อผ้าบางส่วนของตัวเองให้ออกมาเล็กน้อยเพื่อให้คนรักมีอากาศหายใจ ก่อนจะยื่นมือเข้าไปด้านในเพื่ออังศีรษะ "ไข้ลดลงแล้ว" "อืม กินยาแล้ว" "งั้นพักผ่อนเถอะ" ว่าแล้วเขาก็จุมพิตลงตรงหน้าผากอเวนเจอรีนแผ่วเบา พลางขยับลงมาประกบลงบนกลีบปากหวาน

จูบกับคนเดิมๆ ที่เดิมๆ เวลาเดิมๆ แต่กลับไม่เคยทำให้รู้สึกเบื่อลงเลย แม้จะเป็นความเคยชิน แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ถักทอดังเช่นทุกวัน เมื่อไหร่เจ้านักพนันของเขาจะหายไข้กัน ถึงตอนนั้นจะได้... มีน้องให้เจ้าเลียมซักคน "หายไวๆ" "อื้อ บอกกลัวลูกติดไข้ แล้วคุณมาจูบผมทำไม"

"ฉันไม่ติดหรอก" "คุณจะไม่ติดได้ไง" "เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้... นายพักผ่อนก่อนเถอะ" ชายหนุ่มหอมแก้มคนรักส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป เด็กน้อยที่ไม่รู้อะไรก็ขยับยุกยิกไปมาในอ้อมกอดเรโช ต่างจากโอเมก้ามือใหม่ที่คล้ายจะมึนงงไปพักหนึ่งก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้พร้อมแก้มที่แดงแปร๊ด

คืนนี้อะไร! เจ้าศาสตราจารย์บ้านั่น! ********* "เอาล่ะ หมดเวลาพักแล้ว พวกคุณมากันครบแล้วหรือยัง?" เรโชออกมาได้ก็จับเจ้าตัวเล็กเข้าไปนอนในเตียงเด็ก แล้วตัวเองก็กลับมานั่งที่เก้าอี้ทำงานของตน เขามองภาพบนหน้าจอ ก่อนจะกดบันทึกวีดีโออีกครั้ง และแชร์หน้าจอเป็นสไลด์ข้อมูลที่เตรียมไว้

จากนั้นเขาก็เริ่มสอนนักศึกษาเหมือนกับเวลาสอนในห้องเรียน น่าเสียดายที่บรรยากาศออกจะน่าเบื่อไปหน่อย เพราะเหมือนกำลังพูดคนเดียวมากกว่าพูดคุยกับลูกศิษย์ในยามปกติ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นประสิทธิภาพของการสอนก็ไม่ได้แย่ลงกว่าเดิมเลย เขาสอนในห้องอย่างไร ก็สอนออนไลน์แบบนั้น ว่าแล้วเขาก็ค่อยๆ เลื่อนสไลด์ไปทีละส่วน พร้อมทั้งแสดงภาพโฮโลแกรมของงานวิจัยที่ใช้ประกอบการสอน แต่เพียงครู่เดียวรูปโฮโลแกรมนั่นก็โดนบังจากมือข้างหนึ่ง

ชายนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะหันมองไปด้านซ้าย ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กพัฒนาความซนเกินวัยปีนมาบนโต๊ะทำงานเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าแต่ปีนมาได้ยังไง... เขาปรายตามองไปยังโต๊ะด้านข้าง ตรงนั้นมีเก้าอี้ที่วางอยู่ซ้อนกับตู้เก็บเอกสาร ถ้าปีนขึ้นมาหน่อยโดยไม่หล่นลงไปยังไงก็ขึ้นมาถึงโต๊ะเขาแน่นอน

โดยปกติเก้าอี้เบาะนุ่มตรงนั้นจะมีอเวนเจอรีนมานั่งกล่อมเจ้าหนูนอนข้างๆ เขาที่กำลังทำงาน... ไม่สิ ต้องเรียกว่าชายคนนั้นอยากรู้ว่าเขาทำงานอะไรเลยไปหยิบเก้าอี้มานั่งไว้แล้วไม่ยอมเอาไปเก็บ สุดท้ายมันเลยตั้งไว้แบบนั้น แล้วเวลานึกอยากจะมานั่งตอนไหนก็มานั่ง มันเป็นเก้าอี้เพื่อการนั้น

ส่วนตอนนี้เจ้าตัวเล็กก็เอามือจิ้มโฮโลแกรมเขาตลอดเวลา จนเขาต้องลุกขึ้นและอุ้มเจ้าตัวดีไปนอนที่เตียงอีกครั้ง แต่เด็กน้อยดูตื่นเต้นมาก ทำมืออ้ากว้างๆ แล้วพูดเสียงดังฟังชัด "ด้า เอา ภูเขา!" เรโชถอนหายใจ คงหมายถึงภูเขาที่เจอในนิทานสินะ

"เมื่อกี้คือคลื่น ภูเขากับคลื่นไม่เหมือนกัน" "คื่น?" "ใช่ เอาอันนี้ไปเล่นก่อนแล้วกัน" ว่าแล้วเรโชก็วางวัตถุกลมแบนอย่างหนึ่งไว้บนเตียง เมื่อกดเปิดจะเป็นโฮโลแกรมแผนที่จักรวาลขนาดย่อม เด็กน้อยตาวาวก่อนจะใช้มือจิ้มๆ "อย่าพึ่งกวนแด๊ด โอเคมั้ย" "อื้ม"

เด็กน้อยพยักหน้าก่อนจะนั่งเล่นแผนที่ดวงดาวของตนเองต่อไป เรโชเห็นแบบนั้นก็วางใจและรีบมานั่งที่เก้าอี้ตนเองอีกรอบ "ขอโทษด้วย เรามาต่อกันเถอะ-" แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ บนหน้าจอก็เต็มไปด้วยนักศึกษาหลายคนที่เปิดกล้องและพยายามมองไปที่ลูกของเขา "..."

เขาก็ไม่มีสิทธิ์จะดุนักศึกษาพวกนี้หรอก ตัวป่วนคนแรกไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นลูกของเขาเอง ดังนั้นเขาจึงกระแอมออกไปและเริ่มสอนต่อทันที แน่นอนว่าระหว่างการสอนก็มีนักเรียนบางส่วนที่พิมพ์ลงช่องแชทว่าอยากเห็นลูกของอีกครั้ง

แต่เขาไม่ได้สนใจ เช่นเดียวกับต่อให้เว็บบอร์ดของสถาบันแห่งปัญญาจะมีท็อปปิคใหม่เกี่ยวกับเขา เขาก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด เพียงแต่ก็พอเดาได้บ้างว่ามันจะเกี่ยวกับอะไร "เอาล่ะ... ระหว่างนี้ฉันจะให้พวกเธอลองทำส่วนนี้ดู ฉันส่งไฟล์ให้แล้ว ส่งคำตอบมาได้ก่อนจบคาบ"

เขาส่งไฟล์งานส่วนหนึ่งไปให้ ก่อนจะเปิดโฮโลแกรมให้ดูอีกครั้ง แต่เป็นโฮโลแกรมแสดงผลจากงานอีกชิ้น ตอนแรกเขาก็คิดว่าคงไม่มีอะไร แต่เหมือนจะเกิดอุปสรรคขึ้นอีกรอบ

ไม่สิ... ไม่ใช่อุปสรรค คราวนี้ไม่ใช่มือป้อมๆ ที่เข้ามาวุ่นวายอีกแล้ว แต่เป็นเจ้าตัวเล็กที่ปีนมานั่งด้านข้างเขาอย่างเรียบร้อย เด็กน้อยมือนิ้วเข้าปาก ก่อนจะใช้มืออีกข้างดันแผนที่ดวงดาวมาไว้ด้านข้างโฮโลแกรมงานวิจัยของเขา พลางใช้มือตบๆ มันเล็กน้อยจนแผนที่ดวงดาวแสดงโฮโลแกรมให้ดู

"สวย สองอันสวย" แล้วเจ้าตัวน้อยก็เอามือชี้ทั้งโฮโลแกรมของตัวเองกับของพ่อ และเงยหน้ามองบนเพดานที่เต็มไปด้วยแผนที่และคลื่นใสจำนวนมาก "ฮ่าๆๆๆ" "นายลืมปิดไมค์!" "ฮะ ฉิบ-"

"...?" เพราะมีนักเรียนคนหนึ่งที่ลืมปิดไมค์แล้วหลุดหัวเราะเสียงดัง และเสียงหัวเราะแบบนี้ก็เรียกความสนใจจากเด็กเล็กได้ดี เจ้าหนูคลานมาตรงหน้าจอคอมของพ่อตน เขาเบียดก้นเล็กๆ ที่สวมผ้าอ้อมทับโฮโลแกรมทั้งสองอันโดยทันที จากนั้นก็ใช้มือจิ้มๆ หน้าจอ

"มีเลียม มีด้า" เด็กน้อยจิ้มตรงขอบมุมที่เป็นรูปเรโชกับตนเองขยับไปมา จนกระทั่งเด็กน้อยหันมามองหน้าพ่อตนและเบะปากเตรียมร้องไห้ "พ่อ... พ่ออยู่ไหน" "ทุกคน ทำงานไปก่อน มีอะไรสงสัยให้พิมพ์ทิ้งไว้ หรือเปิดไมค์ถามได้ ฉันยังอยู่ แต่ขอปิดไมค์กับปิดกล้องก่อน"

ว่าแล้วเขาก็ปิดกล้องและไมค์โดยทันทีหลังจบประโยค หน้าของนักศึกษาทุกคนต่างเต็มไปด้วยความเหลอหลาและตกใจ บางส่วนลังเลว่าจะพิมพ์ลงช่องแชทดีไหมว่าอยากเห็นเจ้าตัวเล็กของศาสตราจารย์ระหว่างทำงาน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกไป

ส่วนเรโชก็อุ้มเจ้าหนูมาแนบอก เขาอุ้มและตบก้นเบาๆ เพื่อปลอบประโลม แต่เจ้าหนูเลียมที่เริ่มร้องไห้แล้วก็ร้องจ้าออกมาทันที "เลียม เลียม นอน พ่อ" "ชู่ว... ไว้คุณพ่อหายป่วยแล้วไปนอนกับคุณพ่อดีมั้ย?"

หากใครมาได้ยินคงตกใจเป็นแน่ ใครจะคิดว่าศาสตราจารย์คนนี้จะสามารถใช้น้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนเช่นนี้ได้ คนที่รู้ในโลกนี้ คงมีเพียงเจ้าหนูตัวแสบในอ้อมกอด และคนรักของเขาเท่านั้น แต่เด็กน้อยส่ายหน้า "ตอนนี้ ตอนนี้" "ถ้าไปตอนนี้เลียมอาจจะติดไข้คุณพ่อ คุณพ่อจะเสียใจนะ" "พ่อ? จะร้องไห้?"