- Part ต้น - น่าจะเขียนถึง 70% แล้วเอาเข้า poipiku แบบ ฟลว.นะคะ (แล้วก็ตามที่เขียนในเธรดแรกเลย) - เรามีทำงานช่วงค่ำ ดังนั้นถ้าหายไป = ไปทำงานค่ะ TT_TT งานใกล้หมดแล้วทุกคน ฮือๆๆๆ

ดวงตาคู่สวยสะท้อนภาพของคนตัวโตที่ตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำในอ่าง แต่มันไม่ได้ทำให้เขาดูน่าประหลาดเลย ทั้งยังดึงดูดสายตาเขาไว้จนไม่อาจละสายตาได้

ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าเวลาเห็นคนๆ นั้นที่เสื้อผ้าบางส่วนแนบไปกับเนื้อกายเพราะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำก็ชวนให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิมทุกที ไหนจะผมสีอะเมทิสต์ที่ถูกเสยไปด้านหลังนั่นที่ทำให้ภาพลักษณ์แสนบริสุทธิ์ศาสตราจารย์ผู้ทรงคุณค่าคนนั้นหายไป

จนตอนนี้... เหลือเพียงอินิกม่าเรโชแล้ว อเวนเจอรีนกระตุกยิ้มก่อนจะหอบหายใจเล็กน้อย กลิ่นน้ำผึ้งหวานเริ่มลอยฟุ้งขึ้นมาจากตัวของเขา ใช่ มันคือฟีโรโมนของเขาที่ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป "คนที่ควบคุมไม่ได้ทั้งที่เป็นถึงอัลฟ่า คือนายต่างหากอเวนเจอรีน"

เสียงแหบพร่าดังลอดขึ้นมา พร้อมกับนัยน์ตาที่ดุดันไม่ต่างจากนักล่าที่พร้อมจะกัดกินเหยื่อของตนไม่ให้เหลือซาก ทำให้อเวนเจอรีนถึงกับตัวสั่นระริก ทว่าเขาไม่ได้กลัว เขาเพียงแค่... ต้องการมากขึ้นเท่านั้น อยากให้เรโชใส่เข้ามาในตัวเขาซ้ำๆ เหมือนกับที่เจ้าตัวชอบทำ

เขาอดไม่ได้ที่จะงอเข่าลงเล็กน้อยก่อนจะยื่นปลายเท้าไปสัมผัสบริเวณหว่างขาของเรโช เริ่มแรกเขาสัมผัสอย่างแผ่วเบา ทั้งลูบขึ้นลูบลงอย่างทะนุถนอม กระทั่งจังหวะหนึ่งถึงบดขยี้เข้าไป "อืม..." เรโชหอบหายใจเสียงแหบพร่า เขามองคนใต้ร่างที่ไม่ได้ถูกลิดรอดอำนาจแม้แต่น้อยถึงจะถูกกดลงไปใต้ร่าง

ช่างเป็นนักพนันที่ไม่เจียมตัวเสียจริง ว่าแล้วเขาก็ยึดข้อเท้าอีกฝ่ายไว้ แล้วดึงเจ้าตัวเข้ามา... เข้ามาเสียจนแก่นกายที่ถูกลูบคลำเมื่อครู่แนบชิดไปกับบั้นท้ายเต็มๆ

อเวนเจอรีนมองกางเกงที่คั่นระหว่างเขากับเรโชไว้อย่างแสนเสียดาย หากตอนนี้กางเกงถูกถอดอยู่ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะถูกเรโชแทรกกายไปแล้ว แต่เท่านี้ก็ทำให้เขาได้สัมผัสถึงอุณหภูมิอุ่นร้อนที่แท้จริงได้แล้ว มันแทบไม่ต่างจากแดนฝันนั่นเลย "ถ้าคุณไม่ชอบให้ผมหยาบคาย ผมจะทำให้คุณดีๆ ก็ได้นะ"

จบประโยคเขาก็ทำท่าว่าจะผลักเรโชออกเพื่อจะก้มลงไปใช้ปากให้ ปกติเขาชอบใช้ปากให้เรโชอยู่แล้ว เวลาได้มองชายคนนั้นที่พยายามอดกลั้นพร้อมกับหอบหายใจเสียงกระเส่าจากด้านล่างแล้วก็ชวนให้เขารู้สึกอยากแกล้งอีกฝ่ายต่ออย่างไรก็ไม่รู้ น่าเสียดายว่าทุกครั้งเขามักจะโดนชายคนนั้น+

จับกดลงบนเตียงแล้วสอดใส่เข้ามาอย่างไม่ยั้งแรง ให้ตายเถอะ แกล้งชายคนนั้นนิดหน่อย ก็แทนที่ด้วยการแทบลุกขึ้นมาไม่ได้พักหนึ่ง ดีที่เป็นโลกแห่งความฝัน อย่างน้อยถ้าลุกไม่ไหวเขาก็แค่ตัดการเชื่อมต่อแล้วกลับโลกแห่งความเป็นจริง แต่ถ้าเป็นโลกแห่งความจริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

ก็ยังไม่เคยลอง 'อม' ให้ในโลกความจริงนี่นา ทว่าเขาไม่ทันจะขยับไปไหน ชายคนนั้นก็บีบแก้มเขาแน่นเพื่อล็อกไม่ให้ขยับศีรษะ จากนั้นก็กดจูบลงมา "จะทำแบบไหน... นายมันก็น่ารำคาญทั้งหมด" "แต่คุณชอบใช่มั้ย?" "..." "คุณชอบจะตาย ใช่มั้ยล่ะ ผมฝึกจนชำนาญแล้- อื้อออ เรโช!"

เหมือนชายคนนั้นไม่อยากฟังก็จูบลงมา ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาอย่างรุนแรงคล้ายจะลงโทษเจ้าเด็กดื้อ ก่อนที่เขาจะผละออกมาพร้อมทั้งกัดกลีบปากคนตัวเล็กทีหนึ่ง "หลังจากนี้ไม่ต้องไปฝึกที่ไหนแล้ว นายเป็นของฉัน" เจ้าบ้าเรโช อเวนเจอรีนอยากจะกุมหัว

ที่บอกว่าฝึกจนชำนาญ ก็ฝึกกับคุณนั่นแหละ เจ้าโง่เง่า บางครั้งคนฉลาดก็โง่และทึ่มเกินกว่าที่จะเข้าใจได้จริงๆ "ผมไม่เคยฝึกกับคนอื่น" "..." "คิดเองเออเองล้วนๆ ไอ้คนสมองทึ่ม อื้อ-"

ชายคนนั้นกดจูบลงมาอีกแล้ว เพียงแต่ไม่ได้รุนแรงเหมือนรอบก่อน คราวนี้อีกฝ่ายผ่อนแรงลงและเอาอกเอาใจเขาไม่หยุด ราวกับต้องการขอโทษจากเรื่องเมื่อครู่ "กัดปากผมเจ็บแบบนี้ ผมจะอมให้คุณยังไงล่ะ เจ็บปากหมดแล้ว"

อเวนเจอรีนแกล้งร้องโอดโอย ความจริงแรงกัดเมื่อครู่ก็ไม่ได้เจ็บจนสร้างแผลอะไร เขาแค่อดหมั่นไส้เจ้าศาสตราจารย์ตรงหน้าไม่ได้ "ฉันทำเอง" "ฮะ? คุณทำเป็นด้วยหรอ" "..." "..." พอเห็นสายตาเรโชแล้ว เขาก็เริ่มสังหรณ์ใจตัวเองแล้ว ก็ปกติเรโชไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้ให้เลยนี่นา เขาก็แค่ถาม

เขาไม่มีสิทธิ์ถามหรอ! ทำไมเรโชต้องส่งสายตาเหมือนจะกลืนกินเขาไปทั้งตัวกลับมาด้วย ดังนั้นเขาจึงได้เพียงหันหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความเขินอาย ก่อนจะพูดเสียงเบา "ถ้าทำเป็นก็ทำให้ดูแล้วกัน" "อืม"

ไม่ทันจะต้องพูดหรือสอนอะไร ศาสตราจารย์เจ้าปัญหาตรงหน้าก็ขยับเข้ามาจูบเขาอีกรอบ ก่อนจะขยับไปพรมจูบตรงลำคอ... ไหปลาร้า เนินอกกว้าง ไล่ไปถึงไหล่กลมมน แน่นอนว่าทุกครั้งที่หยุดจูบอยู่ที่ใดก็ล้วนดูดเม้มเพื่อสร้างร่องรอย เล่นเอาเวลานี้ผิวขาวเนียนมีแต่จุดแดงก่ำเต็มไปหมด

"อืม... ทำรอยไว้แบบนี้ ถ้าผู้คุมเข้ามาตรวจ เขาก็รู้สิว่าผมทำอะไรกับคุณ" "ให้เขารู้ไปก็ดี... จะได้เลิกยุ่งกับนายซักที" "คุณเหมือนตาแก่ขี้หึงเลย" "อืม" "ไม่ปฏิเสธหน่อยหรอ?" "ไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธ"

อเวนเจอรีนได้ยินก็อยากหัวเราะ น่าเสียดายที่เขาไม่มีแรงแม้แต่จะทำมัน ตอนนี้ได้เพียงแค่หอบหายใจเสียงสั่นพร่าเท่านั้น ให้ทำยังไงล่ะ ก็ต้องโทษเรโชที่พอพูดจบก็สอดนิ้วเรียวเข้ามาด้านในช่องทางด้านหลังของเขา

ชายคนนั้นสอดนิ้วเข้ามาอย่างเชื่องช้า อาจจะเพราะทั้งคู่ไม่มีอะไรที่สามารถช่วยหล่อลื่นให้เข้าไปด้านในช่องทางคับแคบง่ายขึ้นนอกจากน้ำที่อยู่ในอ่าง โชคดีที่น้ำในอ่างไม่ใช่น้ำธรรมดา แต่เป็นสารแห่งความทรงจำชนิดหนึ่งที่เหนียวหนืดกว่าน้ำเปล่า

แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ค่อยช่วยมากนัก เขาเป็นอัลฟ่า ไม่มีน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงช่องทางเหล่านั้นเหมือนโอเมก้า โอเมก้าอย่างนั้นหรอ... จู่ๆ อเวนเจอรีนก็นึกขึ้นได้ว่าที่ตนมาอยู่ตรงนี้เพราะอะไร อีกอย่าง เขาก็ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก ดังนั้นจะทำตอนไหนก็คงไม่ต่างกัน

ว่าแล้วเขาก็ก้มหน้าลงมองเรโชที่กำลังดูดอมยอดอกสีหวานของเขา ลิ้นร้อนไล้เลียบริเวณนั้นทั้งยังแอบใช้ฟันขบกัดเบาๆ อเวนเจอรีนสั่นสะท้านเล็กน้อย แล้วตัดสินใจยกมือข้างหนึ่งเกลี่ยปอยผมอีกฝ่ายอย่างเบามือ เรโชเงยหน้าขึ้นมามองเขาทีหนึ่ง พลางหยุดครอบครองยอดอกสีหวาน

"ให้ผมเป็นโอเมก้าของคุณ..." "ตอนนี้เลยหรอ?" "อืม บอกแล้วนี่ว่าไม่เสียใจหรอก อีกอย่าง ต่อให้คุณพยายามจะใช้สารแห่งความทรงจำนั่นกับผมต่อไป อีกชั่วโมงคุณก็คงไม่ได้ใส่เข้ามาหรอก" แล้วเขาก็หัวเราะออกมาหลังจากเห็นเรโชขมวดคิ้วใส่

เขาพูดผิดตรงไหน ชายคนนั้นถ้าไม่มั่นใจว่าเขาจะไม่เจ็บแน่ๆ ก็จะไม่ยอมใส่เข้ามาซักที ขืนชักช้าแบบนี้ต่อไป คงไม่เสร็จกันทั้งคู่แน่นอน แล้วเขาก็เกลี่ยผมทั้งหมดที่คลอเคลียตรงบ่าของตนไปข้างหนึ่ง แล้วค้อมตัวลงไปโดยให้ข้างที่ปราศจากผมสีอ่อนไปทางใบหน้าเรโช "ผมพร้อมแล้วนะ"

"..." ในที่สุดเรโชก็ไม่ได้ลังเลอีกต่อไปแล้ว เขาขยับเข้าไปประทับตราตรงลำคอระหงที่ตนพึ่งพรมจูบจนทิ้งร่องรอยไปทั่ว ชายหนุ่มกัดลงไปอย่างแรงพร้อมทั้งประคองอเวนเจอรีนไว้ในอ้อมกอดแน่น ได้ยินว่าร่างกายตอนที่เปลี่ยนจากอัลฟ่าเป็นโอเมก้า จะสร้างภาระกับร่างกายพักหนึ่ง

เพราะเขาไม่ใช่คนที่ต้องแบกรับสิ่งนั้น เขาจึงหวังเพียงว่าตนเองจะทำให้ชายตรงหน้าทุกข์ทรมานน้อยที่สุด พอเขากัดลงไป ดวงตาสีเข้มก็มองรอยกัดตนอย่างหลงใหล ในที่สุดอเวนเจอรีนก็เป็นของเขาซักที เขาจูบซ้ำลงไปตรงนั้น ก่อนกระซิบถาม "เจ็บมั้ย?" "ไม่"

"แล้วร่างกายปกติมั้ย? มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า" "นิดหน่อย" "นิดหน่อยที่ว่ามันเป็นยังไง" "อื้อ... คุณจะซักประวัติผมไปทำไม ผมไม่ใช่คนไข้คุณนะ" "ฉันเป็นห่วงนาย" "...รู้แล้ว ถ้างั้นก็กอดไว้เฉยๆ ก่อน ตอนนี้ผมเหนื่อยนิดหน่อย"

เรโชไม่พูดอะไรต่อ เขากอดคนตรงหน้าไว้ก่อนจะลูบแผ่นหลังเจ้าตัวด้วย บางทีก็เข้าไปจูบซับเหงื่อที่เริ่มไหลซึม ยิ่งมองเห็นอเวนเจอรีนที่ตอนนี้คู้ตัวลงด้วยความทุกข์ทรมานแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น "ถ้าไม่ไหวก็บอก ปกติมันจะเป็นแบบนี้ประมาณห้านาที"

ถึงจะบอกห้านาที แต่เป็นห้านาทีที่ช่างยาวนานเหลือเกิน "พอจบช่วงห้านาทีแล้วนายจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม พร้อมกับร่างกายที่ปรับสภาพเป็นโอเมก้า" "อืม" "การประทับตราโอเมก้ากับอัลฟ่ามันไม่เหมือนกัน ดังนั้นถ้าเจ็บตรงไหนบอกฉันด้วย"

แล้วดวงตาสีเข้มก็หม่นลงเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้นต่อ "ถ้าเจ็บแทนนายได้ก็คงดี" แต่อเวนเจอรีนเงยหน้าขึ้นมาบีบจมูกเขาทีหนึ่ง แล้วหัวเราะออกมา "ยังไม่ได้บอกเลยว่าเจ็บ มันแค่ร้อนๆ ตรงท้อง" "อืม" "เริ่มหายแล้ว... อืม... มันไม่ร้อนช่วงท้องแล้ว แต่ว่า..." "แต่?"