- พาร์ทหลักอยู่ใน media กับ RAW นะคะ - อาจจะสั้นๆ ดูก่อน คืนนี้เราว่าจะเขียนถึงไม่เกินตี 2 แล้วไปเล่นเกมต่อ *********** ก็ช่วยไม่ได้นี่นา คนที่มีเพศกำเนิดเป็นชาย นอกจากชาวเอวิจินแล้ว ก็ไม่มีใครที่สามารถตั้งครรภ์ได้ทั้งนั้น

ดังนั้นเพื่อปลอมตัวให้แนบเนียนไม่ให้ถูกองค์กรจับได้ เขาก็ต้องเลือกแต่งตัวให้เหมือนผู้หญิงเท่านั้น แค่นี้ก็ดูปะปนกับคนอื่นได้แล้ว

อเวนเจอรีนมองตนเองในกระจก เขาหันซ้ายทีขวาทีก่อนจะพบว่าตนเองแต่งชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนตัวนี้ได้เข้ามากกว่านี้คิด แม้มันจะดูคับกว่าลำตัวไปซักหน่อย แต่ก็ไม่ได้ดูแปลกอะไร ว่าแล้วมือข้างหนึ่งก็สัมผัสไปที่หน้าท้องตนเองอย่างเบามือ เจ้าหนูดิ้นอีกแล้ว แอบเตะท้องคุณพ่อได้ยังไงกัน

"เตะพ่ออีกแล้วนะ" ถึงจะดูเหมือนตำหนิ แต่ตอนที่พูดออกมาใบหน้าของเขากลับปรากฏเพียงความอบอุ่น น้ำเสียงที่กล่าวก็มีเพียงความอ่อนโยนที่สะท้อนให้เห็น จากนั้นเขาก็แตะลงเบาๆ ตรงบริเวณที่ลูกน้อยทักทาย

ดูจะแข็งแรงดี เขาคลี่ยิ้ม ความหงุดหงิดที่เคยสะสมอยู่ข้างในก็พลันจางหาย จากนั้นเขาก็หันหน้ามามองตัวเองในกระจกอีกครั้ง อืม โอเคแล้ว ตรงหน้าท้องก็ไม่ได้อึดอัดอะไร อาจจะเพราะเขาเป็นผู้ชายด้วย เลยทำให้หน้าท้องไม่ได้นูนเหมือนกับคนท้องแก่ตามปกติ ดูเหมือนแค่อ้วนขึ้นมานิดหน่อยมากกว่า

แต่การปลอมตัวก็ถือว่าสำเร็จด้วยดีเรียบร้อย ว่าแล้วเขาก็เดินออกไปทันที พร้อมกับก้าวขึ้นยานลำเล็กสำหรับการเดินทางที่เขาเตรียมด้วยตนเอง ไหนๆ ยานก็จอดใกล้กับดาวเคราะห์ OL4-77 แล้ว เขาแวะไปที่นั่นหน่อยแล้วกัน

ได้ข่าวว่าพึ่งจัดตั้งห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใต้มหาสมุทรจำลองครั้งแรก เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นอย่างไร

ถือเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่ง เพราะดาวเคราะห์นี้เป็นพื้นที่ทะเลทรายไปแล้วเกินร้อยละแปดสิบของพื้นที่ทั้งหมดจนแทบไม่ต่างอะไรจากซิโกเนีย ต่างกันตรงที่วิวัฒนาการของคนในดาวนี้ที่สามารถสร้างมหาสมุทรจำลองขนาดใหญ่และแม่น้ำหลายสายขึ้นด้วยตนเอง ทำให้คนในดาวไม่ต้องอยู่อย่างยากลำบากอีกต่อไป

ไม่ใช่เพียงเท่านั้น แต่คราวนี้ยังตั้งห้างสรรพสินค้าใต้มหาสมุทรที่ว่าอีก... เขาอยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นอย่างไร อย่างน้อย ถ้าซิโกเนียไม่ถูกทำลายลง อาจเป็นแบบดาวนี้ในซักวันหนึ่ง

ไม่นานยานลำเล็กก็มาหยุดที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง เขาส่งพาสปอร์ตปลอมให้ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เจ้าหน้าที่ทีหนึ่ง เล่นเอาเจ้าหน้าที่คนดังกล่าวถึงกับหน้าแดงซ่านก่อนจะก้มหน้างุดและรีบให้เขาเข้าไป

ก็ดีที่ดาวนี้ยังคงรักษามาตรการที่ให้มนุษย์ทำงานอยู่ ไหนจะไม่ได้มีการตรวจคนเข้าเมืองที่เข้มงวดจนเกินไปเพราะอยากให้นักท่องเที่ยวจำนวนมากเข้ามาในดาวแห่งนี้ ดังนั้นความผิดพลาดจึงเกิดขึ้นได้ รวมถึงครั้งนี้ที่ตัวเขาได้มาเยือนที่นี่

ชายหนุ่มลงจากยานหลังจากหาจุดจอดได้ ก่อนจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูว่าท่าเรืออยู่ที่ใดแล้วจึงเรียกรถไป ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงแล้ว โชคดีที่ก่อนจะเลือกทรยศองค์กรเขายังมีลู่ทางที่สำรองเงินเอาไว้จำนวนมาก ไม่อย่างนั้นแผนการแอบสามีมาเที่ยวคงต้องเต็มไปด้วยความลำบากแน่

ชายหนุ่มก้าวลงจากรถได้เพียงครู่เดียว ลมของทะเลก็พัดจนกระโปรงของเขาบานพลิ้ว ยิ่งเพราะมันเป็นผ้าบางๆ และยาวเท่าเข่าทำให้เขาต้องรีบเอามือป้องตรงกระโปรงไว้ทันที ทว่านั่นดันไปทำให้หมวกปีกกว้างที่เขาสวมไว้พัดปลิวไปไกล

นั่นเป็นหมวกที่เขาพึ่งสั่งทำมาเลยนะ อเวนเจอรีนได้แต่มองหมวกใบนั้นปลิวไปไกลผ่านแว่นกันแดดก่อนจะเดินคอตกออกมาจากรถ หายก็หาย ไม่เป็นไรหรอก ว่าแล้วเขาก็ก้าวออกไปตรงท่าเรือด้วยส้นสูงของตนเอง อย่าบอกใครเชียวว่าท้องอยู่ ไม่อย่างนั้นคงโดนดุแน่ว่าใส่ส้นสูง "คุณครับ ทำหมวกหล่นหรือเปล่า"

"ครั- คะ? อ้อ ใช่ค่ะ" เพราะถูกทักจากด้านหลัง อเวนเจอรีนจึงหันไปโดยทันที เขาพบกับชายคนหนึ่งที่สูงไล่กับเขา ชายคนนั้นยื่นหมวกที่พึ่งปลิวไปมาให้เขาพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด อย่าบอกนะว่าชอบเขา... หมอนั่นไม่เห็นหรือไงว่าเขาท้องอยู่

ดวงตาสีสวยหลุบตามองลงไปด้านล่าง กระทั่งนึกถึงได้ว่าตนเองใส่กระโปรงที่บานออกทำให้เห็นหน้าท้องไม่ชัด เขาก็เริ่มรู้สึกเหงื่อตกเล็กน้อย เอาเถอะ คิดในแง่ดีว่าเขาอาจจะแค่คิดไปเอง อีกอย่างถ้าเขาไม่สนใจ ทุกอย่างก็จะจบลงในทันที

ถึงจะโกรธเรโชอยู่ แต่คนรักเพียงคนเดียวที่เขาจะร่วมใช้ชีวิตด้วย มีแค่เรโชเท่านั้น "ขอบคุณนะคะ" เขารีบขอบคุณ ก่อนจะเดินจากไปโดยทันที แต่อาจจะเพราะเร่งรีบเกินไป ทำให้เขาไปท่าเรือผิดฝั่ง "..." ให้ตายเถอะ ท่าเรือฝั่งที่ถูกต้องก็อยู่ตั้งไกล อย่าทรมานคนท้องไปมากกว่านี้เลย

"คุณ... คุณครับ แฮ่ก คุณกำลังจะไปดูห้างที่พึ่งสร้างหรือเปล่าครับ คุณต้องมาอีกทางนะ ส่วนตรงนี้กำลังสร้างอยู่ ไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ รีบมาตรงนี้เถอะครับ" เสียงคุ้นเคยทักออกมาอีกแล้ว อเวนเจอรีนหันกลับไปมองต้นเสียงก็พบว่าเป็นชายคนเมื่อครู่

คนๆ นั้นดูเหมือนจะวิ่งมาจากจุดที่พวกเขาแยกกันไป แถมยังรีบน่าดู แค่มาเตือนเขาถึงกับต้องวิ่งมาเลยหรอ ดวงตาสีสวยทอแสงอ่อนลง ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย ว่าแล้วเขาก็มองป้ายก่อสร้างที่อยู่ไม่ไกลจากตนเองมากนัก แล้วก้าวไปทางชายแปลกหน้า

ชายตรงหน้าก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดี เอาเถอะ เขาไม่ควรตั้งแง่ตั้งแต่แรก "ขอบคุณค่ะ" "เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ ผมต้องเตรียมเข้ากะบนเรือพอดี ยังไงก็ทางเดียวกัน" "ได้ค่ะ" แล้วเขาก็เดินมาทางชายแปลกหน้า เมื่อหยุดลงตรงหน้าอีกฝ่าย ชายคนนั้นก็ยิ้มให้เขา

"เหมือนคุณจะไม่ชินกับส้นสูงนะครับ ผมพาไปเปลี่ยนรองเท้าไหม ตรงนั้นมีร้านสะดวกซื้ออยู่ อีกอย่าง ตรงท่าเรือก็มีร่องไม้เยอะมาก กลัวตรงส้นจะไปติดเอา" ชายคนนั้นพูดมารัวเร็วและไม่หยุด แต่สมาธิเขากลับตกอยู่กับแค่ประโยคแรก ตอนแรกที่ฟัง เขานึกว่าโดนจับได้เสียแล้วว่าปลอมตัวมา

เพราะถ้าสวมรองเท้าส้นสูงจนชิน ก็ไม่น่าจะเดินอย่างเชื่องช้าขนาดนี้ แต่เพราะนี่เป็นครั้งแรก และเขาอยากลองสวมดูบ้าง มันก็เลยเป็นแบบนี้ ยิ่งไม่ต้องนับเรื่องที่เขาท้องอยู่ นั่นยิ่งต้องทำให้เขาระมัดระวังตัวมากขึ้น "ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปส่งฉันที่ท่าเรือก็พอ"

"ได้ครับ แต่คุณไม่ต้องรีบนะ กว่าเรือจะออกก็มีตั้งชั่วโมงนึง" "เอ๊ะ ตอนนี้ไม่ใช่บ่ายสองหรอคะ?" "เปล่าครับ เวลาเราปรับตามฤดูร้อน ฤดูหนาวน่ะ ตอนนี้เวลาจะช้าลงหนึ่งชั่วโมง" "อ้อ... ขอบคุณค่ะ"

พอได้ยินแบบนั้นเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรกันแน่ ส่วนหนึ่งก็หวั่นใจว่าเรื่องที่แอบหนีออกมาจะโดนเรโชจับได้เพราะเขาหายไปนาน ทว่าลึกๆ... เขากลับวาดหวังไว้ว่าอีกฝ่ายจะออกมาตามหาเขา

ช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมงนี้ ถ้าชายคนนั้นรู้ตัวซักหน่อยว่าเขาไม่อยู่ในยานและอยากออกมาตามหา ยังไงก็ตามมาทัน แต่เรโชจะตามมาไหมนะ... สุดท้ายช่วงนี้ก็คงจะขลุกอยู่กับงานจนไม่สนใจเขาอยู่ดี ดวงตาสีสวยหม่นเศร้าลงในทันที แน่นอนว่าเพราะดวงตานี้งดงามยิ่งก่าผู้ใด จึงตกเป็นที่สนใจได้ง่าย

คนข้างๆ อเวนเจอรีนทักขึ้นเสียงเบา "คุณโอเคไหมครับ มีอะไรบอกผมได้นะ" "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรหรอก" "ครับ ไม่เป็นไรนะ วันนี้เดี๋ยวคุณจะได้ไปดูห้างที่สวยที่สุดในดาวดวงนี้แล้ว อย่าลืมมีความสุขมากๆ นะครับ" "ค่ะ"

จบประโยคอเวนเจอรีนก็หันไปสบตาชายด้านข้าง พลางคลี่ยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มประจำตัวที่เขามักจะใช้ปิดบังความรู้สึกข้างใน แต่ไม่รู้ทำไมว่าพอยิ้มไปแบบนั้นแล้วคนด้านข้างก็หันไปทางอื่นทันที "มีอะไรหรือเปล่า?" "เปล่าๆ เปล่าครับ ฮ่าๆ ที่นี่ก็อยากให้นักท่องเที่ยวมีความสุขแบบนี้แหละ"

อะไรของเขา? อเวนเจอรีนเห็นชายตรงหน้าเอาแต่หัวเราะก็ได้แค่ขมวดคิ้ว ก่อนที่เขาจะไม่สนใจอะไรแล้วมองไปด้านหน้า ในที่สุดก็ถึงท่าเรือเสียที เขารีบบอกลาชายด้านข้างแล้วไปนั่งรอในท่าเหมือนผู้โดยสารคนอื่น "ไว้เจอกันนะครับ"

เขาไม่ตอบอะไร แต่โบกมือลาให้ทีหนึ่งแล้วนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่าง พอนั่งลงไปแล้วก็ถอนหายใจออกมา ตั้งแต่ตั้งครรภ์เขาก็แทบไม่ได้ออกแรงเหมือนตอนที่ยังเป็นนักฆ่าอยู่ การเดินเมื่อครู่นี้ทำเขาเหนื่อยไปพอตัว

ว่าแล้วเขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อที่ไหลซึม ช่วงกลางวันของหน้าหนาวก็ยังคงไว้ซึ่งอุณหภูมิที่ร้อนจนเขาไม่อยากเรียกเลยว่านี่คือฤดูหนาว "..." กระทั่งเขาสัมผัสได้ว่ามีใครกำลังมองเขาอยู่ แต่พอหันกลับไปมองเขาก็ไม่เห็นอะไร