โน้ต - น่าจะไม่จบในวันนี้ และไม่รู้จะจบตอนไหน T_T - รอบนี้น่าจะสั้นๆ อาจจะเขียนๆพักๆไปเล่นเกมนะคะ พึ่งซื้อเกมมา แหะๆ - ถ้าเขียนจบจะลงใน poipiku เฉพาะ ฟลว. เหมือนเดิม แล้วถึงจะลง RAW นะ - ปีหน้ามีเปิดพรีฟิคเรื่องยาวนะ! แต่จะพรีมะไหร่ขอดูก่อน ดองอยู่ 555 (แล้วก็จะมีแอนโธช่วงCQด้วย)

รถยนต์คันนี้ขนาดไม่ใหญ่มากนัก อย่างน้อยก็บรรจุคนได้มากสุดเพียงแค่สองคนเท่านั้น คือคนขับ และพื้นที่ด้านข้าง ดังนั้นไม่ว่าจะบริเวณโดยรอบหรือหลังคา จึงไม่ได้มีพื้นที่ใช้สอยมากนัก เพราะมันเป็นรถที่พึ่งประดิษฐ์ได้สำเร็จครั้งแรก ดังนั้นหน้าที่การทำงานของมันคือเน้นไปที่การขับเคลื่อน

นั่นทำให้เนอวิแลตต์ที่กำลังนั่งอยู่บนตักไรทส์ลีย์ประสบปัญหาเป็นอย่างมาก ขยับขึ้นไปนิดเดียวผมเขาก็ติดแล้ว ทำได้แค่โน้มตัวไปด้านหน้าไรทส์ลีย์เท่านั้น

แต่พอโน้มตัวไปทีไร อีกฝ่ายก็เอาแต่ไล้เลียยอดอกเขาไม่หยุด บางทีสบโอกาสก็นึกคึกอะไรไม่รู้กัดเข้าไปเต็มคำ เขาเสียวจนเผลอตอดรัดแก่นกายด้านในเต็มแรง "ไรทส์-ไรทส์ลีย์"

แผ่นหลังที่เคยเหยียดตรงเป็นนิจสั่นสะท้าน เขาส่งเสียงครางออกมาเพื่อบรรเทาความเสียวซ่านที่ได้รับ ไม่นานแก่นกายที่สอดเข้ามาด้านในก็กระแทกเข้ามาลึกกว่าเดิม เสียดสีกับจุดเสียวเขาเต็มๆ จนเขาตั้งตัวไม่ทัน "อ๊า-"

ไรทส์ลีย์... ชายคนนี้นี่มัน เขาไม่น่าเชื่ออีกฝ่ายเลย ถ้าถามว่าเรื่องมันเริ่มมาจากไหน... มันก็เริ่มมาจาก 'ถ้าอยากทดสอบความแข็งแรงของรถคันนี้ ทำได้ไม่ยากหรอกนะเนอวิแลตต์' ****

นับว่าเป็นเรื่องน่าหนักใจของท่านผู้พิพากษาสูงสุดเหมือนกัน ที่เขาได้รับเกียรติให้มาขับรถยนต์รุ่นทดลองคันแรกของโลกเช่นนี้ หนึ่งเลยคือเขาขับรถไม่เป็น กว่าจะฝึกฝนจนขับเป็นก็ใช้เวลาร่วมสัปดาห์ และสอง เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถบอกข้อคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ต่อเหล่าวิศวกร+

ที่คิดค้นรถคันนี้ขึ้นมาได้หรือไม่ ดังนั้นด้วยเหตุนี้ที่ตนดูจะไร้ทางเลือกเต็มที เขาก็เลยส่งคำร้องว่าต้องการผู้ช่วยอีกหนึ่งคนไปให้เหล่าวิศวกรกลุ่มนั้น ไม่คิดเลยว่าคนที่จะถูกส่งมากลับเป็นท่านดยุกแห่งเมโรไพท์คนนี้ อีกฝ่ายกำลังนั่งอยู่ตรงพื้นที่ข้างคนขับ แถมยังระบายยิ้มส่งมายังเขา

ทำไมถึงไม่มองทางตรงหน้าบ้างเลยนะ คิดว่ามือใหม่หัดขับแบบเขาจะสามารถขับไปได้อย่างตลอดรอดฝั่งหรืออย่างไรกัน เนอวิแลตต์เม้มปากแน่น ถึงใบหน้าจะนิ่งเฉย แต่มือที่กำลังจับพวงมาลัยอยู่แข็งเกร็ง ดวงตามองไปที่ทิวทัศน์โดยรอบ โชคดีที่พื้นที่ตรงหน้าผ่านการแผ้วถางจนโล่งเตียนแล้ว ถึงมีเศษหิน+

นิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ทำให้เกิดอุบัติเหตุ ถึงรถจจะล้มไป เขาก็ไม่เป็นไรหรอก เกรงแต่ไรทส์ลีย์จะบาดเจ็บเข้าน่ะสิ "ถ้าอยากทดสอบความแข็งแรงของรถคันนี้ ทำได้ไม่ยากหรอกนะเนอวิแลตต์" จู่ๆ ไรทส์ลีย์ที่นิ่งเงียบมาตลอดทางก็กล่าวขึ้น เนอวิแลตต์จึงปรายตาไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะหยุดรถ

ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่นัก เป็นเพียงทุ่งหญ้าโล่งกว้างที่อยู่ใต้หุบเขา หากวิธีการทดสอบความแข็งแรงอันตรายซักหน่อยก็ยังการันตีได้ว่าจะไม่ทำให้ชาวเมืองเดือดร้อน "ทำยังไงล่ะ?" เขาวางมือลงจากพวงมาลัยแล้ว พร้อมทั้งมองหน้าคนเสนอวิธีการขึ้นมา

"คุณขึ้นมานั่งตักฉันก่อนสิ เดี๋ยวจะบอกวิธีให้" "รถคันนิดเดียว จะขึ้นไปนั่งได้ไง" "เอาน่า จะได้รู้ไงว่ารับน้ำหนักพอมั้ย... โดยเฉพาะตอนรถโคลงเคลงน่ะ" "...?" เขาไว้ใจวิธีของไรทส์ลีย์ได้จริงๆ ใช่ไหม? แต่นั่นเป็นถึงกับคนที่วิศวกรส่งมาเชียวนะ

ไหนจะผลงานที่ผ่านมาของดยุกคนนี้ก็ไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง เขาใช้เวลาคิดคำนวณกับตนเองครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เปิดประตูฝั่งตนเองและปิดลง รีบก้าวฉับๆ ไปที่ฝั่งตรงข้ามและเปิดประตูฝั่งไรทส์ลีย์ค้างไว้ ไม่นานเขาก็นั่งลงตรงตักไรทส์ลีย์

นั่งตักที่แปลว่านั่งตักจริงๆ เขาวางขาทั้งสองไว้ข้างนอกตัวรถ ส่วนมือวางนาบไว้ที่ตักตนเอง แผ่นหลังเหยียดตรง ตอนนี้เหมือนกับว่าไรทส์ลีย์เป็นเก้าอี้ปิกนิกอย่างไรก็ไม่รู้ "แบบนี้หรอ" "ไม่ใช่ หันมาทางนี้สิ" "แล้วจะวางขายังไง" "พับขาไว้ ก็เหมือนเวลาคุณนั่งบนเบาะเล็กๆ นั่นแหละ"

จบประโยคชายหนุ่มก็รวบเอวท่านผู้พิพากษาเข้ามา ก่อนจะใช้แรงเพื่ออุ้มคนที่ขนาดตัวพอๆ กับตนเองให้หันหน้ามาหา และปิดประตูลง "แยกขาออกแล้วนั่งพับขาลงมา... เก่งมากเด็กดี" เสียงทุ้มต่ำกล่าวคำชมเชยอย่างนุ่มนวล แต่ว่าการที่ไรทส์ลีย์พูดแบบนั้นทำให้เนอวิแลตต์เริ่มสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง

จนกระทั่งเขาเริ่มคิดอะไรขึ้นมาได้ เนอวิแลตต์สบตาคนที่ตนนั่งทาบทับอยู่ ในดวงตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยแววรักใคร่ดังเช่นทุกวัน นั่นทำให้เขาไม่สามารถลดสายตาออกไปได้เลยแม้แต่นิดเดียว "นี่ยังกลางวันอยู่..." เขาปราม แต่ดูเหมือนว่าไรทส์ลีย์จะกอดเขาไว้แน่นแทน

ศีรษะซบลงกับอกแกร่ง พร้อมทั้งพูดพึมพำขึ้นมา "แต่แถวนี้ไม่มีใครนี่นา" "เราอยู่ข้างนอกนะ" "ข้างนอกก็จริง เราถึงสามารถทดสอบความแข็งแรงของรถได้ยังไงล่ะ" "...ทดสอบแบบนี้ไม่ถูก" "แล้วจะทดสอบแบบไหนดี ทดสอบแบบอื่นมันไม่ปลอดภัยกับคุณนะ"

เขาว่า ก่อนจะใช้ฟันกัดตรงกระดุมตรงหน้าเพื่อแกะมันออกมา หากแกะไม่ออกเขาก็แค่กระชากมันออกแทน โชคดีที่วันนี้เนอวิแลตต์ไม่ได้สวมเสื้อคลุมตัวยาวเพราะกลัวจะไปเกี่ยวกับเครื่องยนต์และล้อรถ ดังนั้นจึงสะดวกเป็นพิเศษในการ 'เปลื้องผ้า' คนรักของตน

ไหนๆ วันนี้ก็ได้รับการอำนวยความสะดวกขนาดนี้แล้ว ทำไมเขาจะไม่ใช้สิทธิ์ของตนเองให้เต็มที่ล่ะ? ฝ่ายเนอวิแลตต์เห็นเช่นนี้จึงใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งประคองแก้มคนด้านใต้ให้หันมามอง แต่ชายคนนั้นกลับกัดถุงมือเขาแล้วดึงออกไปเช่นกัน

นี่คิดจะถอดอาภรณ์ทุกชิ้นบนร่างเขาหรือไง เนอวิแลตต์ส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนที่จะก้มลงมากระซิบเสียงเบา "ครั้งเดียวพอนะ" "ครั้งเดียวก็ครั้งเดียว" เพื่อความปลอดภัยของไรทส์ลีย์เอง เขาจะยอมทดสอบความแข็งแรงของรถด้วยวิธีก็แล้วกัน

เขาไม่มีทางบาดเจ็บหรอก หากเกิดอะไรขึ้นมา คนเจ็บย่อมเป็นชายตรงหน้า เขาไม่อาจทนเห็นบาดแผลของไรทส์ลีย์ได้อีกแล้ว ยิ่งหากมันเกิดขึ้นเพราะตัวเขาเอง คงยากที่จะให้อภัยตนเอง

อีกอย่างเรื่องพวกนี้เอง... พวกเขาก็ทำกันแทบจะทุกครั้งที่เจอหน้ากันอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่เคยชิน แต่เสพติดจนไม่อาจถอดถอน ว่าแล้วเขาก็ก้มลงถอดเสื้อไรทส์ลีย์บ้าง แต่ชายคนนั้นกุมข้อมือเขาไว้ทั้งสองข้างแทน "รอบนี้ไม่ถอดหรอ?" "ไม่ถอด... แต่คุณห้ามทำเลอะ เข้าใจมั้ย?"

"มันจะไม่เลอะได้ยังไง..." แค่จินตนาการถึงภาพที่ตัวเองถึงขีดจำกัดจนปลดปล่อยออกมา ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องเลอะแน่นอน "คุณต้องคิดหาวิธีเอาเองแล้วล่ะเนอวิแลตต์ ถ้าแค่เสื้อของฉันยังเลอะ แบบนี้รถจะไม่เลอะได้ยังไง" "นี่คุณทดสอบความแข็งแรงแน่หรอ- อื้อออ"

เนอวิแลตต์ขมวดคิ้วแน่น เขาพยายามคิดถึงวิธีที่จะทำให้ไม่เลอะ อีกทั้งยังไม่เข้าใจเจตนาของไรทส์ลีย์ด้วย เพียงแต่ในระหว่างที่เขาคิดนั้น เขาไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของชายตรงหน้าเลย ไรทส์ลีย์ในเวลานี้ทั้งดูเจ้าเล่ห์และน่าสงสัยเป็นที่สุด แถมยังอมยิ้มน้อยๆ ราวกับมีความสุขยิ่งกว่าอะไร

(ขอเบรกแปปนึงไปเล่นเกมแปป ถ้าต่อในคืนนี้แน่ๆ จะเขียนต่อในเธรดนี้เลย ถ้าสมมุติต่อวันถัดไปจะขึ้นทวิตใหม่และแปะลิ้งในทวิตนี้เพิ่มแทน แต่เดาว่าถ้าขึ้นอีกทีคงลงpoiด้วยเลย จะรีบแต่งให้จบนะคับ คิดว่ารอบนี้น่าจะเขียนไม่ยาวเท่าไหร่ ไม่น่าจะเขียนถึง 20 หน้าเหมือนเดิม เดี๋ยวหอบกิน 55555)