(แจ้งก่อนว่าเราไม่ได้ตามลีค ดังนั้นอันนี้เป็นกาวสตอรี่ประมาณว่า 'สมมุติว่าท่านดยุคผู้เจนโลก เป็นเพียงลูกหมาที่แสนเชื่องของท่านผู้พิพากษา' ก็เลยอยากลองเขียนไวบ์อดีตของทั้งสองที่เนอวิแลตต์เก็บต้าวหมาที่บาดเจ็บมาดูแลจนบ้อกๆ ริทส์ลีย์เชื่องไปเลย--)

(เพิ่มเติมอีกนิด แอบอยากกาวว่าสมมุติสมัยก่อนมีองค์กรค้าทาส แล้วก่อนหน้านี้ริทส์ลีย์ถูกจับไปค้าทาส โชคดีหนีออกมาได้ ส่วนเนอวิแลตต์เองก็บังเอิญไปเจอ ตุ้ม วิธีเปลี่ยนหมาดื้อให้เป็นหมาเชื่อ- ดังนั้นฟิคนี้อาจจะ ooc นะคับ เป็นการตีความตาม What if ที่เขียนไป)

เสียงข่มขู่ที่ดังขึ้นคล้ายกับเสียงสัตว์ร้ายที่บาดเจ็บมากเสียกว่ามนุษย์ผู้หนึ่ง แต่เหล่าเมลูซีนไม่คุ้นเคยกับเสียงที่ดูน่ากลัวแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเจ้าตัวน้อยจึงเข้าไปหลบอยู่ในโต๊ะทำงานตนเองพลางแอบชะโงกหน้ามาดูด้วยความหวาดหวั่น ท่านผู้พิพากษาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?

ดวงตากลมจับจ้องไปยังคนแปลกหน้าที่พยายามดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุม ชายคนนั้นน่าจะอายุราวๆ สิบแปด เขามีรูปร่างสูงใหญ่ทว่าผอมแห้ง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงและพันกันยุ่งจนไม่เห็นใบหน้า ผิวที่โผล่พ้นจากเสื้อสีทึมก็มีแต่แผลเป็นที่ปรากฏเด่นชัด อีกฝ่ายดูไม่เหมือนชาวฟงเตนทั่วไปที่เธอเคยเห็น

ราวกับเป็นขั้วตรงข้ามของอาณาจักรที่แสนรุ่งโรจน์แห่งนี้ ไม่สิ ขนาดเทียบกับแค่ท่านผู้พิพากษาเพียงผู้เดียวก็ยังนับว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว เป็นความรู้สึกประหลาดใจและสงสัย ทว่าเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะหาคำตอบอย่างไร เพราะเธอเองก็ยังไม่อาจเข้าใจมนุษย์ได้ทุกแง่มุม

ทว่าไม่นานท่านผู้พิพากษาก็เดินเข้าไปยังห้องทำงาน ประตูที่เคยเปิดกว้างกลับมาปิดสนิทอีกครั้ง ทำให้เมลูซีนผู้นี้ไม่รู้ว่าเกิดเช่นไรต่อไป เธอได้เพียงถอนหายใจ ถึงอยากรู้แต่คงไม่ใช่หน้าที่ตน ที่สำคัญท่านผู้พิพากษาก็คงจัดการได้อย่างแน่นอน เธอคิดในใจก่อนจะกลับมาตั้งใจทำงานเช่นเดิม

ทว่าสิ่งที่เธอไม่รู้เลยคือ... ความวุ่นวายที่อยู่ในห้องทำงานแห่งนี้ หลังจากประตูปิดลง เนอวิแลตต์ก็ปล่อยมือจากชายด้านข้างทันทีและเดินไปนั่งยังเก้าอี้ทำงานของตน

แต่อาจเพราะชายหนุ่มด้านข้างเอาแต่ถูลู่ถูกังรั้นจะผลักตัวเองออกมาให้ได้ตลอดทาง การปล่อยมือกะทันหันเลยทำให้เจ้าตัวล้มหน้าคะมำไปทันที แต่ถึงท่าทีเหล่านั้นจะดูน่าขบขันมากแค่ไหน ใบหน้าท่านผู้พิพากษาก็ยังคงเรียบเฉย แม้แต่ดวงตาก็ไม่ปรากฏห้วงอารมณ์ใดๆ ออกมา

การแสดงถึงความรู้สึกของตนต่อใครบางคนเป็นผลมาจากการตัดสินคนเหล่านั้น อย่างเช่น เพราะคิดว่าคนเหล่านั้นน่าสงสารจึงเห็นใจ เพราะคิดว่าคนเหล่านั้นน่ารังเกียจจึงต่อต้าน กระทั่งเพราะคิดว่าคนเหล่านั้นไร้ค่าจึงไม่ใยดี ดังนั้นเนอวิแลตต์จึงไม่แสดงออกสิ่งใด

เขาส่งมอบเพียงความว่างเปล่า ราวกับโหลแก้วที่รอให้คนตรงหน้าเติมเต็มด้วยตนเอง ในฐานะผู้พิพากษา เขาไม่อาจตัดสินใครได้โดยปราศจากความยุติธรรม

ฝ่ายริทส์ลีย์ พอรู้ตัวว่าล้มลงก็รีบลุก เขาไม่อยากทำตัวน่าอับอายต่อหน้าพวกชนชั้นสูงที่แสนปลอมเปลือก แต่เพราะพวงแก้มที่ครูดกับเสื่อไปเกิดรอยแดงจางๆ ให้เห็น เขาจึงพยายามใช้มือข้างหนึ่งปิดมันไว้ ส่วนสายตาคมกริบราวกับสัตว์ร้ายก็สบตาคนด้านหน้าตนด้วยแววตาที่พร้อมฉีกกระชากทุกสิ่ง

เขาอยากทำลายคนตรงหน้า ให้กลายเป็นเพียงเศษซากไม่เหลือชิ้นดี โดยเฉพาะท่าทีเย่อหยิ่งนั่น เขาอยากจะฉีกกระชากให้เละเป็นชิ้นๆ พวกชนชั้นสูงที่เห็นแก่ตัว... เขาเกลียดพวกมัน

"จับฉันมาทำไม กลัวจนตัวสั่นว่าฉันจะเอาความลับไปเปิดเผยหรอ มีแต่พวกโง่กับหลงตัวเองเท่านั้นที่เลือกทำธุรกิจผิดกฎหมายในเมืองนี้" "ที่ผ่านมาเหตุผลในการทำผิดกฎหมายของจำเลยแตกต่างออกไปตามแต่ละบุคคล ฉันคิดว่านายน่าจะเข้าใจมันมากที่สุด"

"..." คนฟังเถียงไม่ออก เพราะก่อนที่เขาจะถูกหิ้วมาที่นี่ เขาพึ่งเกือบกลายเป็น 'จำเลย' แล้วจริงๆ ด้วยฐานความผิดจากการลักขโมย "ถ้าฉันไม่ลากนายออกมา สถานที่ที่นายจะได้ไปจะไม่ใช่ที่นี่ แต่เป็นศาลและเรือนจำ" ทว่าประโยคนี้กลับทำให้เขาขมวดคิ้วแทน เขาจึงรีบโต้ออกไปทันควัน

"แกจะบอกว่าฉันควรขอบคุณที่ได้เป็นทาสของแก ดีกว่าการต้องไปอยู่ในคุกงั้นหรอ? อ้อ ถ้างั้นปล่อยให้ฉันเข้าคุกไปนั่นแหละดีแล้ว" "...?"

"แม้แต่แกเองก็คิดแบบนั้นใช่ไหม ฉันต้องขอบคุณที่ได้ใช้แรงงานแทนการอยู่ในห้องรูหนู ต้องขอบคุณที่ได้กินอาหารดีๆ แม้ว่าจะเป็นของเหลือแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน" "..." "พวกชนชั้นสูงก็แบบนี้ ยิ่งเห็นว่าไม่มีใครจับได้ก็ยิ่งสนุกสนาน ราวกับกำลังลุ้นว่าละครฉากนี้จะจบลงยังไง"

ริทส์ลีย์พูดเสียงสั่นเครือ ต่อให้เมืองนี้จะมีความยุติธรรมมากแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนในเมืองจะต้องมีความยุติธรรมตามไป "...คงเป็นองค์กรนั้นสินะ" ฝ่ายคนฟังมานานพึมพำบางสิ่งออกไป ก่อนที่ดวงตาสีอ่อนจะทอแสงลง

เช่นเดียวกันกับฟ้าด้านนอกที่เริ่มครึ้มฝน หมู่เมฆต่างเริ่มรวมตัวกัน เริ่มแรกเขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมตนเองถึงต้องพาอีกฝ่ายมาที่นี่ ตอนนั้นเขาเพียงเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะล้วงกระเป๋า จึงไปดึงมือออกมา

จนกระทั่งตอนที่อีกฝ่ายสบตามาทางเขา สายตาที่ทั้งดื้อรั้นและโกรธเคือง มันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกดึงดูดด้วยบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เช่นเดียวกับกลางอกที่เส้นระส่ำ และเลือดทั่วกายเนื้อนี้ที่พุ่งพล่านไม่หยุด

สุดท้ายเขาก็เผลอพาอีกฝ่ายมาถึงที่นี่... เจตนาเดิมคือแค่อย่างน้อยก็อยากจะรักษาซักหน่อย แต่ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจ อาจเป็นเพราะโชคชะตาที่ทำให้พวกเขามาเจอกัน อีกฝ่ายคือพยานหลักฐานที่เขาต้องการในคดีค้าทาส ส่วนเขาคือคนที่จะช่วยอีกฝ่ายในการลากหัวคนชั่วเหล่านั้นมาพิพากษา

แต่พอคิดว่าแม้กระทั่งตนที่เป็นผู้พิพากษาสูงสุดอีกฝ่ายยังไม่แม้แต่คุ้นหน้าค่าตา ก็อดคิดไม่ได้เลยว่าที่ผ่านมา... ชายตรงหน้าจะเผชิญกับชีวิตแบบใด อาจเพราะเขาไม่สามารถพิทักษ์ความยุติธรรมได้มากพอ แต่หยดฝนหรือจะพรมทั่วฟ้ากว้างได้ สุดท้ายแล้วก็ย่อมมีส่วนที่สายน้ำไม่อาจชโลมถึง

ดังนั้นเขาต้องแก้ไข ก่อนที่จะสายเกินไป แล้วเนอวิแลตต์ก็ลุกขึ้นมา ร่างสูงที่ยืนขึ้นส่งผลให้สัตว์ร้ายตัวโตถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทว่าดวงตาเขากลับไม่หันไปไหน เอาแต่มองคนตรงหน้าตนอย่างเอาเป็นเอาตาย "หลังจากนี้ นายมาทำงานกับฉัน"

"หมายความว่ายัง-" "ไม่ใช่ในฐานะทาส แต่ฉันต้องการพยานบุคคลมาชี้ตัวเพื่อจับกุมองค์กรค้าทาส ตอนนี้เรามีหลักฐานเกือบครบแล้ว ขาดแค่พยานบุคคล" "ฉันไม่เข้าใจ-" "แต่ก่อนอื่นฉันคิดว่าควรพานายไปทำแผลก่อน และฉันคิดว่านายน่าจะไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ดังนั้นฉันจะไปเรียกหมอมาดูแล"

เนอวิแลตต์เห็นชายหนุ่มดูนิ่งอึ้งไป อย่างกับว่าเจ้าตัวยังไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ดังนั้นเขาจึงยกมือขึ้น... ก่อนจะแตะลงเบาๆ ที่พวงแก้ม เขาหวังจะปลอบประโลม อย่างน้อยแผลที่เกิดขึ้นจากตัวเขาเอง เขาก็ควรเป็นคนช่วยรักษา เช่นเดียวกับสร้างความเชื่อใจ

ฝ่ายริทส์ลีย์ ตั้งแต่เขาเห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้นมา เขาก็หลับตาแน่นแล้ว ทว่ายามที่พวงแก้มถูกสัมผัสด้วยความอ่อนโยน เช่นเดียวกับความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากมือข้างนั้น ทำให้เขาแอบลืมตาขึ้นเพื่อลอบมอง สิ่งแรกที่เขาเห็นกลับเป็นรอยยิ้มแสนอบอุ่นของชายตรงหน้า

แค่ได้เห็นสิ่งนั้น ก็เอาทำใจที่ด้านชาคล้ายมีน้ำหวานเข้ามาหล่อเลี้ยง กลางอกเต้นระส่ำ ในหัวถึงกับหยุดตื้อไป เหมือนกับคนหัวทึบที่คิดอะไรไม่ออก แม้จะละสายตาออกไปก็ไม่อาจทำได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ ได้เห็นความอ่อนโยน ได้เห็นรอยยิ้ม ได้เห็นแววตาที่ปราศจากความว่างเปล่า ...ในที่สุดภาพรอยยิ้มนี้ก็เข้าสู่การรับรู้ของเขา และเข้าไปอยู่ในความทรงจำ ต่อให้ตั้งใจจะลืม ก็คงไม่มีวันลืมลง "ต่อจากนี้เราคงต้องร่วมงานกันไปซักพัก"

กระทั่งเสียงทุ้มต่ำที่ชวนให้หลงใหลเอง ก็ซึมซับเข้ามาในความรู้สึกเช่นเดียวกัน ริทส์ลีย์ไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบว่าอะไร ความโกรธหยุดชะงักลง เหลือเพียงความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าคืออะไรแทรกเข้ามาแทนอย่างรวดเร็ว ที่ไม่เข้าใจ... คงเป็นเพราะนี่คือครั้งแรกที่มีใครซักคนไม่โหดร้ายกับเขา

ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายพูดอะไร เขาเพียงพยักหน้าเหมือนคนโง่งมคนหนึ่ง ก็โง่งมมาทั้งชีวิต จะเป็นอีกซักหน่อยคงไม่เป็นไร "เข้าใจก็ดี ฉันเนอวิแลตต์... ผู้พิพากษาสูงสุด แล้วนายล่ะ"

"...ริทส์ลีย์" ริทส์ลีย์... คนโง่งมคนหนึ่งของคุณ เขาต่อคำพูดนี้ในใจ แต่ไม่พูดอะไรออกไป "อืม ตามฉันมา เรามีเรื่องต้องทำอีกเยอะแยะ" อีกฝ่ายได้ยินก็พยักหน้า ก่อนจะลดรอยยิ้มลง แล้วเดินนำไปหน้าประตูแทน