อิซางิแบกท้องโย้เดินไปถึงห้องสตรีมเกมของนางิ ยังดีที่การตั้งครรภ์ของโอเมก้าที่ออกกำลังกายเป็นประจำแบบเขามักจะไม่ได้สร้างภาระให้กับร่างกายเท่ากับโอเมก้าทั่วไป ดังนั้นเขาแทบจะก้าวฉับๆ จากห้องนอนไปหน้าห้องดังกล่าวได้ทันที ตอนนี้นางิไม่อยู่ ไฟก็ปิดสนิท มีเพียงหน้าจอที่เปิดค้าง

ดังนั้นถ้าเขาจะขอยืมคอมอีกฝ่ายมาเล่นเกมเดอะซิ*ซักหน่อยก็คงไม่เป็นอะไร ความจริงก็อยากใช้คอมตัวเองเล่นอยู่หรอก แต่ที่ซื้อมามันสเปคไม่ดีเท่านี่นา เล่นคอมนางิที่ใช้สตรีมเกมน่ะ ลื่นกว่าเยอะ!

ว่าแล้วเขาก็เปิดประตูเข้าไป เลื่อนเก้าอี้ของนางิออกและเปลี่ยนเป็นเก้าอี้นุ่มอีกตัวที่อยู่มุมผนัง มันเป็นเก้าอี้ที่เขาใช้ประจำ นางิซื้อให้เขาเพราะเห็นว่าเขาเริ่มท้องโตขึ้นทุกวัน กลัวว่าถ้านั่งเก้าอี้ตัวเดิมต่อไปจะเป็นภาระให้กับสรีระของคนท้อง

แล้วชายหนุ่มก็ก้มลงไปปัดๆ ฝุ่นเล็กน้อยและจัดแจงให้ตัวเองนั่งอย่างเรียบร้อย พอนั่งลงแล้วเขาถึงพึ่งสังเกตว่านางิปิดจอคอมพิวเตอร์แค่จอหลักที่มืดสนิท แต่จอด้านข้างสองสามจอยังคงเปิดทิ้งไว้ แถมคล้ายว่ามันกำลังจะรันอะไรบางอย่างอยู่ด้วย

แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะสนใจ เขาไม่ใช่พวกเชี่ยวชาญในเทคโนโลยีขนาดนั้น ปล่อยไว้แบบนั้นแล้วไม่ไปยุ่งจะดีที่สุด เป้าหมายสำคัญของเขาตอนนี้คือการเล่นเกมที่แอบโหลดลงเครื่องนางิเอาไว้ อิซางิเปิดจอคอม เขาพบหน้าเดสท็อปที่เป็นรูปคู่ของเขากับนางิ

เห็นแล้วก็ชวนให้คิดถึง นั่นเป็นรูปตั้งแต่สมัยเดทแรก ไม่แน่ใจว่าผ่านมากี่ปีแล้ว แต่คาดว่าคงมากกว่า 5 ปี ไม่คิดเลยว่าไฟล์รูปจะยังคงชัดอยู่แบบนี้ ไม่รู้นางิทำยังไง แต่เห็นแล้วก็อดภูมิใจไม่ได้ นี่ถ้าเจ้าตัวเล็กเกิดเมื่อไหร่ รูปบนหน้าจอก็อาจจะเป็นรูปของพวกเขาสามคนก็ได้

ไม่สิ สี่คน ครั้งล่าสุดที่ไปหาหมอเพื่ออัลตร้าซาวด์ พวกเขาพบว่าเด็กน้อยในท้องของเขาเป็นแฝดชายคู่หนึ่ง เป็นผลให้ท้องเขามีขนาดใหญ่โตมากกว่าโอเมก้าชายทั่วไปหลายเท่า

พอคิดถึงจุดนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะลูบท้องน้อยที่มีเด็กทั้งสองด้านใน ช่วงนี้ถึงจะรู้สึกว่าทารกในครรภ์ขยับพลิกตัวบ่อยแต่ไม่ได้เตะแรงจนทำให้สะดุ้งตื่นกลางดึกอีกแล้ว

อืม... ว่าแต่เกมที่เขาจะเล่นอยู่ไหนแล้วนะ อิซางิไล่สกรีนหน้าจอตั้งแต่ซ้ายสุดไล่ขึ้นและลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะพบว่าเกมที่ตัวเองแอบโหลดมาไว้ ตอนนี้ถูกขยับไปไว้โดดเดี่ยวอยู่ฝั่งขวาสุด ถึงจะรู้สึกเขินๆ ที่จับได้ แต่ก็อยากยีหัวเจ้าบ้านั่นที่เอาไปวางเสียตรงนั้นราวกับกลัวเขาไม่เห็น

เขาไม่ได้ตาถั่วซักหน่อย เอาไปวางปนกับเกมตัวเองก็ไม่เห็นเป็นไร อิซางิส่งเสียงฟึดฟัดออกมาเล็กน้อย เขามั่นใจว่ามันน่าจะเบาอยู่ในระดับหนึ่ง ทว่าเขากลับไม่รู้เลยว่าเมื่อครู่นี้ไมค์จับเสียงเขาไว้หมดแล้ว

เช่นเดียวกับกล้องที่จับภาพเขาตอนที่เข้ามา และหน้าจอคอมที่กำลังรันการไลฟ์สตรีมต่อไป เพราะความจริงแล้วนางิทิ้งสตรีมค้างไว้เพื่อออกไปซื้อของมาทำข้าวเช้าให้อิซางิ เขากะว่าทำอะไรเรียบร้อยแล้วจะมาสตรีมเกมที่เล่นค้างไว้ต่อนั่นเอง

เสียดายที่อิซางิไม่รู้ ดังนั้นไม่ว่าอิซางิจะพูดอะไร ทำหน้าแบบไหน เปิดเกมอะไรอยู่ คนในไลฟ์ก็เห็นหมดแล้ว 'เดี๋ยวนะ นั่นแฟนที่คุณนางิชอบพูดถึงบ่อยๆหรอ' 'เห้ย ไม่คิดว่าสตรีมนี้จะเจอบุคคลในตำนานของสตรีม' 'น่ารักเหมือนกันเลย ว่าแต่มีลูกแล้วด้วยหรอ จริงปะ'

หน้าจอด้านข้างเริ่มรันอะไรบางอย่างไวขึ้น แต่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของบุคคลในบทสนทนาเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้อิซางิเปิดเกมที่เขาซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองอย่างภาคภูมิใจ 'แต่แฟนเค้าหน้าคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน' 'เออ จริง คุ้นมาก เขาเคยพามาไลฟ์หรอ' 'ไม่นะ ไม่เคยเห็นในไลฟ์เลย'

'เดี๋ยวๆๆ ทุกคน เดี๋ยวก่อน นั่นไม่ใช่นักฟุตบอลที่พึ่งประกาศขอพักชั่วคราวเนื่องจากกำลังมีลูกหรอ?' 'นักฟุตบอลทีมชาติคนนั้นปะ?' 'ใช่ ใช่แน่ๆ กองหน้าชื่อดังคนนั้นที่พึ่งสร้างตำนานในฟุตบอลโลกครั้งก่อน อิซางิไง!' 'ฮะ?' 'ว่าไงนะ??' "ฮัดชิ่ว" อิซางิลูบจมูกตัวเองป้อยๆ

แอร์หนาวไปหรอ เขาขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบแจ็กเก็ตนางิที่อยู่ในห้อง กับผ้าห่มผืนสะอาดของนางิมาห่มตัวไว้หลายชั้น แม้จะดูเหมือนโอเมก้าทำรังอยู่บ้าง แต่โดยรวมเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นก้อนโมจิขนาดใหญ่ที่นั่งอยู่หน้าคอมมากกว่า

เอาล่ะ เล่นเกมได้แล้ว เขาเปิดหน้าครอบครัวในเกมที่สร้างไว้ ซึ่งในนั้นเป็นนางิ เขา และลูกอีกสองคน สมาชิกสี่คนในหนึ่งครอบครัว เห็นแล้วรู้สึกน่ารักไม่น้อย โดยเฉพาะกับเด็กน้อยที่เขาโหลดมอดตกแต่งหน้าตามาเพียบ คนหนึ่งตั้งให้ผมสีดำเหมือนเขา อีกคนตั้งให้ผมสีขาวเหมือนนางิ

พอจับให้อยู่คู่กันแล้วยิ่งน่ารัก อิซางิอดยิ้มไม่ได้ แล้วจึงเริ่มเล่นเกมที่ตัวเองค้างไว้ต่อไป "ก็ว่าใครแอบเปิดไฟห้องของฉัน เป็นนายเองหรอ" "เอ๊ะ- อื้มมม" ก้อนโมจิที่ถูกทักท่ามกลางความเงียบสะดุ้งโหยง พอเขาจะหันไปก็พบว่ากองเสื้อผ้าเหมือนจะ 'แน่น' ขึ้นกว่าปกติ

เป็นคนด้านหลังก็กอดเขาไว้ แถมยังก้มลงมาจูบอีกด้วย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสายลมยามเช้าผสมกับกลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าทำให้อิซางิเคลิบเคลิ้มไปกับมัน กว่าจะรู้ตัวอีกที เขากลายเป็นเด็กน้อยน้ำลายไหลยืดจากการโดนจูบไปแล้ว "มาแล้วทำไมต้องทำให้ตกใจด้วย"

พอถูกผละจูบออกไป อิซางิก็ใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำลายที่เปื้อนอยู่ตรงขอบปาก ก่อนจะขมวดคิ้วใส่ แต่แล้วนางิเพียงระบายยิ้มบางๆ มาให้ แถมยังจับข้อมืออิซางิแล้วดึงออกมา จากนั้นเขาก็ก้มลงไปจูบตรงขอบปากที่อิซางิพึ่งเช็ดไปอย่างอ่อนโยน "ตกใจหรอ?" "ตกใจสิ"

"ไม่เห็นต้องตกใจเลย" แม้จะเห็นว่าใบหน้านางิยังคงเรียบเฉยดังเช่นปกติ ทว่าดวงตาที่เอาแต่มองอิซางิซ้ำไปซ้ำมากลับทอแสงอ่อนลง จากนั้นเขาก็มองไปที่หน้าจอที่มีคอมเมนต์ขยับขึ้นมาเป็นสิบๆ และมองหน้าจอเกมที่อิซางิเล่น "นายพึ่งซื้อเกมนี้ไม่ใช่หรอ ทำไมลูกเราโตแล้วล่ะ"

"...ก็-" ฝ่ายอิซางิเหมือนจะนิ่งไปพักหนึ่ง เขากำลังคิดตามคำพูดนางิ รู้สึกว่ามันแปลกๆ หรือเพราะมันเป็นช่วงเช้าเขาเลยประมวลผลไม่ทัน แล้วนางิคนนั้นก็เข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง คราวนี้เจ้าตัวกระซิบเสียงแผ่วเบาราวกับกลัวว่านอกจากพวกเขาแล้วจะมีคนอื่นมาได้ยิน

"ตัวนายในเกม... ชอบมาอ้อนฉันเหมือนกับที่อ้อนในชีวิตจริงหรอ" อ้อนให้กอด อ้อนให้จูบ อ้อนให้... พอรู้ว่าไม่ใช่เขาคิดไปเอง อิซางิก็หน้าแดงก่ำฉับพลัน เขาเด้งตัวออกมาจากนางิทันที แถมยังเอามือทั้งหน้าปิดหน้านางิไม่ให้เข้ามาใกล้อีก

"ฉัน-สร้าง-สี่-คน-แต่-แรก-แล้ว" อิซางิพยายามอ้าปากแล้วย้ำคำพูดแต่ละคำให้ชัดเจนทันที เจ้าหมอนี่ ที่สำคัญเขาไม่ใช่คนอ้อนซักหน่อย เป็นนางิที่ชอบรวบหัวรวบหางเขาต่างหาก พอแต่งงานกันแล้วเขาก็เลิกป้องกัน ไม่คิดว่าไม่ถึงเดือนจะท้องซะได้ เร็วเกินไปแล้ว!

อิซางิปวดหัว ถึงเขาตั้งใจว่าจะมีลูกกับนางิ แต่ไม่คิดว่าเลิกป้องกันได้ไม่นานจะมีลูกโดยทันที ต้องบอกว่าขอบคุณความขยันหรือร่างกายที่แข็งแรงนี่ดี "หิวแล้ว ทำกับข้าวให้หน่อย" "อืม... ฝากดูเขาหน่อยนะครับ" "ฝาก?" "ไม่มีอะไร นายเล่นเกมไปเถอะ"

ฝากอะไรกัน? หรือหมายถึงฝากให้เขาดูแลลูกๆ ระหว่างที่เจ้าตัวไปทำกับข้าว แต่ปกติก็ไม่พูดนี่นา ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะไม่สนใจแล้วเล่นเกมต่อไป เวลาผ่านไปพักใหญ่เขาถึงได้กลิ่นหอมๆ จากอาหารเช้าที่ลอยเข้ามา อิซางิรีบหันไปด้านหลังทันทีและพบว่าเป็นนางิที่ถือเข้ามา

"ไปกินข้างนอกห้องก็ได้ เดี๋ยวเลอะคอมนาย" "ไม่เลอะหรอก เดี๋ยวฉันป้อน" "...เอ่อ ไม่เป็นไร ฉันว่าฉันกินเองได้-" ไม่ทันจะพูดจบประโยค เขาที่กำลังจะลุกก็โดนนางิใช้มือข้างหนึ่งกดไหล่ให้นั่งลง เจ้าตัววางจานอาหารลงบนโต๊ะและจัดผ้าห่มที่อยู่บนตัวคนรักให้กลับมาคลุมเป็นก้อนโมจิเหมือนเดิม

"ฉันรู้ว่านายแอบเอาขนมเข้ามากินบ่อย แต่ว่า... ให้ฉันตักเองเถอะ" ก้อนโมจิหันหน้าไปมองคนรัก แต่นางิส่ายหน้าให้โดยไม่ตอบอะไร เขาบิขนมปังออกเป็นชิ้นเล็กแล้วทาเนยยื่นมาให้ตรงปาก "อ้าปาก" "..." สุดท้ายอิซางิยอมอ้าปากรับขนมปังเข้าปาก พอหมดคำแรก คำถัดมาก็เริ่มตามมาเรื่อยๆ

ระหว่างนั้นเขาแอบมองไปยังนางิ เจ้าตัวเอาแต่เฝ้ามองเขาไม่หยุดเลย ถึงจะคบกันมาหลายปีแล้วแต่เขาก็ยังอดที่จะเขินไม่ได้อยู่ดี ยิ่งทันทีที่หันไปมองแล้วสบตาเจ้าตัวพอดี เขาก็ได้แต่หน้าแดงพลางรีบหันกลับไปเล่นเกมตามเดิม ปล่อยให้เจ้าตัวเชยคางเขาให้หันมาแล้วอ้าปากเพื่อให้เขาอ้าตาม

"ตัวฉันที่อยู่ข้างนายตรงนี้ กับตัวฉันในเดอะซิ* นายรักใครมากกว่ากัน" "หา?" "ตัวฉันในเกมไม่มีวันมานั่งป้อนนายแบบนี้หรอก ดังนั้นนายรักฉันมากกว่า" เจ้าตัวพูดเหมือนเรื่องสัพเพเหระทั่วไปมากจนอิซางิตามไม่ทัน อย่าว่าแต่เขินเลย ตอนนี้เขาชักจะงงมากกว่า

"หมายความว่าไ-" จังหวะที่เขากำลังจะอ้าปากถามก็ดันโดนประทับจูบเข้ามาแทน "ตัวฉันข้างนายตอนนี้จูบนายได้ด้วย" "..." นางิ! เจ้างี่เง่า! อิซางิชักจะทนไม่ไหวอีกต่อไป เขายื่นมืออีกข้างจากก้อนโมจิที่พันตัวอยู่เข้าไปบีบแก้มนางิเต็มๆ