ในระหว่างที่สตรีมเมอร์หนุ่มกำลังขมวดคิ้วกับปัญหาตรงหน้า เขาก็เปลี่ยนเป็นหันไปทางต้นเสียงทันที คนรักของเขากำลังเกาะประตูอยู่แล้วมองมา แถมเจ้าตัวยังอยู่ในชุดนอนที่ผ่านการใช้มาเป็นระยะเวลายาวนานจนเริ่มย้วย ประเด็นคือเป็นชุดลายเดียวกับที่เขาสวมอยู่ และอีกฝ่ายไม่ยอมสวมกางเกง

เอาอีกแล้ว ซาเอะแอบชะเง้อมองกล้องที่ตัวเองกำลังสตรีมอยู่ ก่อนจะขยับกล้องขึ้นให้ไม่เห็นตัวของอิซางิ ใจหนึ่งแน่นอนว่าเขาห่วงความเป็นส่วนตัว แต่อีกใจก็... หวงคนตรงหน้านั่นแหละ นอกจากเขาแล้วก็ไม่อยากให้ใครเห็นอิซางิในเวลานี้เลย "บอกแล้วใช่มั้ยว่าเวลาปิดประตูอยู่อย่าพึ่งเข้ามา"

เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นด้วยเจตนาที่ต้องการตักเตือน น่าเสียดายที่แม้เขาจะพยายามขมวดคิ้วก็แล้ว ดุก็แล้ว ตำหนิก็แล้ว แต่น้ำเสียงก็ยังติดความอ่อนโยนจนไม่ว่าใครก็สัมผัสได้ แน่นอนว่าอิซางิเองก็รู้ดี เขาเลยแสร้งยู่ปากและขมวดคิ้วตาม ก่อนจะชี้เลขนาฬิกาบนไอแพด

"ปกติพี่ไม่สตรีมเกมดึกขนาดนี้นี่นา" ห้าทุ่มแล้ว อิซางิพยายามค้าน ปกติเวลานี้ซาเอะมักจะมานั่งด้วยกันในห้องนั่งเล่นด้วยกันสองคน พอถึงเวลานอนก็ไปนอนพร้อมกัน ไม่ได้ปล่อยให้เขาอยู่เหงาๆ จนต้องหยิบเกมมาเล่นนี่นา "ก็วันนี้เราไม่ยอมนอน ไม่งั้นพี่ก็ต้องปิดเกมพาเราไปนอนแล้ว" "...?"

เพราะคนรักตอบมาด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนอย่างปกติทำให้อิซางิไม่ทันสังเกตอะไร คิดว่าแค่พูดตามปกติเหมือนที่ผ่านมา ทว่าเวลาผ่านไปเขาถึงพึ่งเข้าใจเนื้อหาที่เจ้าตัวพูดออกมา "ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!"

ฝ่ายซาเอะได้ยินแล้วเขาก็ส่ายหน้าเบาๆ และเพราะหันหลังให้กล้องอยู่ คนที่ดูสตรีมถึงไม่มีใครรู้ว่าเวลานี้เขากำลังมอบรอยยิ้มบางๆ ให้กับคนข้างกาย ทั้งนี้พวกเขาก็ยังได้ยินเสียงที่แสนอ่อนโยนตอบกลับไป "ถ้าไม่ใช่เด็กก็อย่าดื้อสิ"

ให้ตายเถอะ ทุกคนในไลฟ์ตอนนั้นแทบจะช็อคจนทำตัวไม่ถูก บางคนจากที่รัวเมนต์ก็หายกริบ บางคนจากที่ไม่มีส่วนร่วมก็คอมเมนต์ไม่หยุด จะไม่ให้พวกเขาตกใจได้อย่างไร คนที่จริงจังและเยือกเย็นแบบซาเอะเนี่ยนะ จะแสดงความอ่อนโยนได้ถึงขนาดนี้

จะว่าตกใจตั้งแต่ตอนที่ซาเอะพยายามเตือนแล้วก็ว่าได้... ให้ตายเถอะ พวกเขาดูกันมากี่ไลฟ์ก็ไม่เคยเห็นซาเอะเตือนใครในเกมเวลาเล่นพลาดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ต่อให้เวลานั้นเขากำลังอยู่ในโหมดอารมณ์เย็นที่สุดเท่าที่มีมาก็ไม่มีเค้าแววแสดงความอ่อนโยนและอบอุ่นเช่นนี้ คนที่เจ้าตัวคุยอยู่คือใครกัน

พวกเขาพยายามสังเกต แต่ก็พบว่า นอกจากเรือนผมสีดำกับต้นอ่อนที่งอกออกมาอันจิ๋วหลิว พวกเขาก็ไม่เห็นอะไรแล้ว ซาเอะดึงกล้องออกทำไม! 'ใครอะ' 'ซาเอะคุยกับใคร' 'พูดอีกได้มั้ยคะ ชอบมาก' 'แฟนหรอ?' 'แฟน!?' 'เป็นไปได้ เมื่อกี้ฉันเห็นเขาใส่เสื้อตัวเดียวกัน' 'นี่ซาเอะมีแฟนแล้วหรอ!?'

ฝ่ายอิซางิตั้งใจว่าจะเถียงสู้ แต่หน้าจอที่ปรากฏภาพคอมเมนต์ที่เด้งมาไม่หยุดหย่อนแถมถี่จนให้ตั้งใจอ่านก็ยังอ่านไม่ทันกลายเป็นจุดสนใจใหม่ของอิซางิแทน ดังนั้นเขาจึงแอบย่องเข้าไปดูใกล้ๆ เขารู้ว่าจุดไหนที่เป็นจุดอับสายตาของกล้องตัวที่ซาเอะใช้ประจำ

ที่ต้องคอยฝึกหลบจุดอับสายตาก็เพราะว่าเขาเองก็ชอบดูซาเอะเล่นเกมเหมือนกัน บางครั้งเกมเดิมๆ แต่กลับมีวิธีการเล่นที่แปลกใหม่ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะแอบย่องมาดู ทว่าจะให้โผล่หน้าไปให้กล้องเห็นก็กลัวจะส่งผลถึงซาเอะเหมือนกัน

เขานั้นที่ผ่านมาเขาจึงแอบเดินเข้ามาและนั่งตรงด้านซ้ายของซาเอะเสมอ จนเวลาผ่านไปหลายเดือนเข้าที่ตรงนั้นก็กลายเป็นที่ประจำของเขา มีเบาะนุ่มตัวโปรดมาวาง มีหมอนข้างวางไว้ด้วย แถมยังมีผ้าปิดตาลายกุ้งสีสดใสที่เอาไว้เผื่อเขาแอบงีบกลางคัน

แน่นอนว่าวันไหนที่เขาแอบงีบตรงนั้น บางทีก็เผลอก่ายขาไปทับซาเอะบ้าง ตอนแรกนึกว่าจะโดนดุแต่ก็ไม่โดน มากสุดก็แค่ขยับให้เขานอนในสภาพปกติและเล่นเกมต่อ

ว่าแล้วเวลานี้เขาก็ลงไปนั่งกับเจ้าเบาะตัวเดิมของตัวเอง และจ้องมองคอมเมนต์ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ในนั้นมีทั้งภาษาญี่ปุ่นและภาษาอังกฤษปะปนกันบ้าง แต่โดยรวมแล้วเขาอ่านไม่ออกเลย เพราะมันเลื่อนเร็วไป "โห ปกติสตรีมเวลานี้คนเยอะขนาดนี้เลยหรอ ก็ว่าทำไมพี่มาสตรีมตอนนี้" "ปกติก็..."

"โห เยอะมากเลย ผมอ่านไม่ทันแล้ว" ดวงตาสีดำขลับเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เขาเอียงศีรษะไปซ้ายทีขวาทีเพื่ออ่านข้อความเหล่านั้นให้ทัน ไปๆ มาๆ ก็เริ่มเกาะหนึบติดหน้าจอคอมเมนต์เหมือนเป็นแม็กเนตติดตู้เย็น ไม่ได้สนใจสิ่งที่ซาเอะพูดเลยแม้แต่นิด

"...คือพวกเขา-" "พี่ อิโมจินี้ที่อยู่ด้านหลังชื่อแอคคืออะไรอะ ทำไมมีเหมือนกันหมดเลย ผมพึ่งสังเกตเลยนะเนี่ย" นิ้วเรียวชี้ เขาหันมาหาซาเอะแล้วชี้ แต่หันมามองหน้าซาเอะไม่ถึงวินาทีก็หันกลับไปที่หน้าจอเหมือนเดิม "..."

ไม่คิดเลยว่าจะถึงวันที่แฟนเมินไปสนอย่างอื่นนอกจากตัวเอง ซาเอะส่ายหน้าอย่างคิดไม่ตก คนที่อิซางิควรสนใจมากที่สุดคือเขาสิ ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเขาคนเดียวก็พอ ชายหนุ่มแอบถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พึงพอใจ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ รวบคนตัวเล็กเข้ามานั่งตักตัวเองแทน

"อื้อออ อึดอัด" "แกะไม่ออกก็อยู่ไปแบบนี้นี่แหละ... มานี่ มานั่งดูพี่เล่นเกมมา" เวลานี้ซาเอะรวบคนตัวเล็กเข้ามาด้วยแขนข้างเดียว เขาใช้มืออีกข้างหยิบไอแพดในมือเจ้าตัวไปปิดหน้าจอและวางไว้บนโต๊ะ ซักพักเขาก็หันมาปรับกล้องสตรีมให้เห็นใบหน้าตัวเองครึ่งหนึ่ง

ส่วนอีกครึ่งปล่อยไว้เช่นนั้น คนดูจะไม่เห็นก็ไม่เป็นไร ดีกว่าต้องให้คนพวกนั้นเห็นคนที่เขาหวงยิ่งกว่าอะไร พอจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเขาก็หันมาโอบคนตัวเล็กไว้ทั้งสองแขน เอียงใบหน้าลงไปซบกับหัวไหล่คนบนตัก

ภาพที่ปรากฏในกล้องคงมีเพียงภาพเขาที่กำลังเอนศีรษะเอียงไปด้านข้างแล้วตีหน้าเรียบเฉย ทว่าหากมองไปดีๆ จะพบว่านัยน์ตาสีอ่อนกลับไม่มีความเยือกเย็นเหมือนอย่างเคย ทว่ามันมีอะไรปรากฏอยู่ในนั้น... ตอนนี้ให้อิซางิรู้เพียงคนเดียวก็พอ

ว่าแล้วเขาก็พยายามเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับเมาส์กับคีย์บอร์ดทั้งที่ตัวเองยังกอดคนตัวเล็กอยู่ ส่วนศีรษะก็เปลี่ยนมาตั้งตรงและวางคางไว้ที่ไหล่แทน เพราะนั่งท่าเดิมไม่สบาย จนกระทั่งเกมอยู่ในหน้าโหลดเขานึกอะไรขึ้นมาได้ ชายหนุ่มหันหน้าไปหาอิซางิทันที

"ไม่สิ เราอยากเล่นเกมนี้ไม่ใช่หรอ... พี่เปิดเกมแล้ว มาเล่นสิ" ครึ่งแรกซาเอะกล่าวเสียงยานคางเหมือนแมวขี้เกียจตัวหนึ่ง แล้วหลังจากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงซบกับไหล่อิซางิจนเสียงที่ดังลอดออกมาในประโยคครึ่งหลังฟังดูอู้อี้ไปหมด ทำเอาคนฟังถึงกับขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าเขาฟังอะไรผิดไปไหม

"ผมจะเล่นยังไง พี่จับเมาส์กับคีย์บอร์ดอยู่นี่" "จับมือพี่เล่น" "..." ฮะ? อิซางิกุมขมับ หมอนั่นกล้าพูดอะไรแบบนั้นมาหน้าตาเฉยระหว่างไลฟ์เลยหรอ ไหนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและใบหน้าซังกะตายอีก ทำไมคนแบบนี้ถึงยังมีคนดูสตรีมอยู่นะ

ว่าแล้วอิซางิก็หันไปดูคอมเมนต์ทันทีว่ามีใครตำหนิอะไรอยู่บ้างไหม อาจจะมีคนคิดเหมือนเขาอยู่ก็ได้ ทว่าสิ่งที่เขาพบคือ... ยอดคอมเมนต์ที่พุ่งเร็วกว่าเดิม เร็วขนาดนี้คราวนี้เขาไม่รู้แล้วว่าที่พิมพ์มาเป็นภาษาอังกฤษหรือญี่ปุ่น น่ากลัวมาก น่ากลัวจริงๆ มันคืออะไร ทำไมคนเยอะขนาดนี้

"พี่-" ชายหนุ่มตั้งใจจะหันไปถาม แต่เขากลับถูกตัวการใช้มือปิดตาไว้ก่อน "ทำอะไรน่ะ" เขารีบถามด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะพบว่าลมหายใจของคนข้างกายคล้ายจะเข้ามาใกล้ทุกที ตามด้วยเสียงกระซิบข้างหูที่ทำให้คนฟังถึงกับใจเต้นระรัว "ไม่ต้องสนใจพวกเขา สนใจพี่ก็พอ"

ได้ยินแบบนั้นแล้วอิซางิกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ เขาอ้าปากค้างก่อนจะหุบลงและอ้าใหม่อีกครั้ง ราวกับพูดอะไรไม่ถูก "ทุกคน- ทุกคนก็สนใจพี่นะ" ทำไมต้องพูดตอนที่ปิดตากันอยู่ด้วย อิซางิทำปากพะงาบๆ เขาควรพูดอะไรต่อไปดี ป่านนี้พวงแก้มคงแดงไปหมดแล้ว

"พี่หมายถึงเรา พี่อยากให้เราสนใจแค่พี่คนเดียว" จบประโยคเขาก็สัมผัสได้ถึงจุมพิตเบาๆ ตรงพวงแก้มนุ่ม ก่อนที่มันจะค่อยๆ ลากมาถึงบริเวณใบหูของเขา และอีกฝ่ายก็ขบเม้มลงมาบริเวณนั้น มันไม่ได้แรงหรือเบาจนเกินไป แต่ก็ทำให้คนถูกกัดลงไปถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง

อิซางิพยายามอ้าปากหอบหายใจ พลางใช้มือทั้งสองแกะมือที่ปิดบังดวงตาเขาอยู่ ชายหนุ่มหันลงไปมองซาเอะทันที ดวงตามีเพียงความขุ่นเคืองใจประทับอยู่ในนั้น ทว่าเพราะแก้มนุ่มปรากฏสีระเรื่อ ไหนจะริมฝีปากที่เวลานี้เม้มเข้าหากัน ทำให้ซาเอะรู้สึกเอ็นดูมากกว่ารู้สึกผิด

"เดี๋ยวพี่พาไปนอน ไม่ต้องโกรธพี่แล้วนะ" "ผมไม่ใช่เด็ก- โอ้ย" คนตัวเล็กที่ตั้งใจว่าจะเถียงสู้ แต่ดันถูกบีบจมูกแทน ก็เลยได้แต่ลูบจมูกป้อยๆ อยู่แบบนั้น "ไลฟ์น่าจะต้องจบแค่นี้ก่อน เดี๋ยวผมพาแฟนผมไปนอนก่อนนะครับ"

ฝ่ายซาเอะหันไปพูดกับกล้อง ขณะเดียวกับก็ยกมืออิซางิขึ้นมาแนบจุมพิตลงไปให้คนทุกคนเห็น ทั้งที่ตั้งใจว่าอยากจะเก็บอิซางิไว้คนเดียว แต่ความต้องการบางส่วนก็ทำให้เขาอยากอวดกับใครต่อใครว่าอิซางิเป็นของเขา