อันนี้เป็นตอน 3 อ่านตอนก่อนหน้าได้ในนี้ ป.ล. เดี๋ยว 11 โมงเราน่าจะต้องไปเคลียร์นู่นนี่ อาจจะอัพช้านิสนุง

"น้องเรน รอพ่อแป๊บนึงนะ" เขาลูบหัวลูกคนเล็กของเขา เด็กชายคนนี้ชื่อเรน เพิ่งอายุได้สามขวบ ที่สำคัญวันนี้เป็นวันแรกของการไปโรงเรียนอนุบาลของเขา ว่ากันตามตรงอิซางิก็แอบเหงานิดหน่อย ถึงจะรู้สึกว่าไม่ต้องเหนื่อยดูแลลูกตลอดเวลาเหมือนเดิม แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี

ส่วนลูกคนโตเข้าชั้นประถมไปแล้ว ก่อนมาส่งเรนเขาก็รีบไปส่งโฮชิให้ถึงโรงเรียนก่อน จากนั้นค่อยลากรินและซาเอะมาช่วยแบกของส่งหนูเรนเข้าโรงเรียนอนุบาล แต่เขาก็ไม่คิดว่าสองคนนั้นจะยืนเงอะๆ งะๆ ทำอะไรไม่ถูกหน้าโรงเรียนอนุบาลแบบนั้น... อย่างน้อยนี่ก็ลูกคนที่สองแล้วนะ

พอเห็นแบบนี้เขาเลยตั้งใจว่าจะไปลากสองพี่น้องนั่นมาส่งลูกใกล้ๆ จำได้ว่าสามปีก่อนที่พาโฮชิมาส่ง สองคนนี้เอาก็แต่ซึมไปทั้งวัน ถึงท่าทางจะดูเมินเฉยกับทุกสิ่งเหมือนเดิม แต่ถ้าสังเกตซักหน่อย ก็จะเห็นแววตาซึมกะทือ กับท่าทางถอนหายใจบ่อยๆ พวกนั้น

"ทำไมป่าป๊าอยู่...นั้น" เรนมองพ่อโยอิจิก่อนจะชะเง้อมองไปยังป่าป๊าอีกสองคนที่อยู่ถัดออกไป น่าเสียดายที่เขายังพูดไม่คล่อง เลยทำได้แต่ชี้ให้พ่อดู "ป่าป๊าเขาเขินล่ะมั้ง เดี๋ยวพ่อไปพาป่าป๊ามาให้นะครับ" "ครับ!"

อิซางิเห็นเจ้าเรนเป็นแบบนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะก้มไปยีหัวเจ้าตัวน้อยจนฟูไปหมด ก่อนจะลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหาเจ้าสองคนนั้นโดยทันที ทว่าจังหวะที่จะเดินเข้าไปเขากลับถูกผู้ปกครองคนอื่นชนออกไปทันที ด้วยความไม่ตั้งตัวก็เกือบจะเซล้มลงไปตรงนั้น โชคดีที่ทรงตัวทัน

"ใช่คุณอิโตชิหรือเปล่าคะ" "จริงด้วย สองพี่น้องอิโตชินี่นา" "มาทำอะไรที่นี่เนี่ย สรุปเรื่องมีลูกนั่นข่าวจริงหรอ" ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้าก่อนจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกผู้ปกครองกลุ่มหนึ่งกรูกันเข้ามาตรงหน้าสองคนนั้นจนชนเขาเกือบล้ม แต่ประเด็นคือเขาอยากพาสองคนนั้นไปส่งลูกเต็มแก่แล้ว

อยากจะวุ่นวายอะไรกับสองคนนั้นเขาไม่สนหรอก แต่ว่าเขาอยากให้เรนเข้าโรงเรียนอนุบาลด้วยความสบายใจและมีทั้งพ่อและป่าป๊ามาส่งให้เรียบร้อยเท่านั้นเอง จากนั้นอิซางิก็พยายามโบกมือให้รินและซาเอะ ด้วยความที่เขาตัวเล็กกว่าสองคนนั้นมาก และยังสูงแทบจะพอๆ กับฝูงชน เลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเห็นไหม

"ริน ซาเอะ-" ดูท่าจะไม่มีวี่แววที่อีกฝ่ายจะเห็นหรือได้ยินเลยแฮะ อิซางิพยายามเบียดตัวเข้าไปอีก แต่เขาชักพบว่าการเบียดตัวเข้าไปกับฝูงชนนี่... ไม่ง่ายเลย จนเขาชักจะหมดหวังแล้ว ส่งลูกคนเดียวก็ได้ วันอื่นค่อยให้สองคนนั้นมาส่ง เขาจึงหันหลังออกไป ทว่ากลับถูกแตะลงเบาๆ ที่หัวไหล่

"ริน?" "..." รินไม่ตอบ ทั้งยังไม่หันหน้ามามองเขาแล้วหันไปด้านอื่นแทน แต่อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายก็วางมือลงไว้ตรงหัวไหล่ของเขา แถมยังกระชับเป้สีชมพูกับถุงนอนเด็กอนุบาลไว้แน่น "แล้วซาเอะล่ะ?" "ฉันขี้เกียจวุ่นวายแล้วเลยเดินออกมาก่อน"

อิซางิเลิกคิ้วทีหนึ่ง ในหัวพยายามประมวลผล ก่อนจะพบว่าจริงๆ แล้วที่รินแยกตัวออกมาแบบนี้ได้เพราะทิ้งซาเอะไว้แบบนั้น "ไม่รู้ว่าจะถามอะไรขนาดนั้น ทั้งที่รูปที่ลงเกือบทุกรูปก็เป็นรูปโฮชิกับเรนทั้งนั้น"

ซักพักเขาก็เริ่มได้ยินเสียงรินพึมพำออกมา อิซางิได้แต่ระบายยิ้มส่งไปให้อีกฝ่ายเพื่อปลอบประโลม เขารู้ว่าที่คนสนใจสองพี่น้องอิโตชิมากขนาดนั้นเพราะอีกฝ่ายเป็นนักฟุตบอลระดับโลก เช่นเดียวกับเขาที่เคยเป็นแต่รีไทร์ไปก่อนหน้านี้เพราะเรื่องคลอดลูก+

ดังนั้นการที่สองคนนั้นจะลงรูปแผ่นหลังของเด็กสองคนในโซเชียลตลอดเวลาก็เรียกความสนใจได้พอดู อีกทั้งพออีกฝ่ายไม่เคยออกมาให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับครอบครัวเพราะอยากให้ความเป็นส่วนตัวเลยยิ่งทำให้หลายคนสนใจมากขึ้นเป็นเท่าตัว "ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ตอนนี้มาส่งเรนเข้าโรงเรียนกันดีกว่า" "อืม"

อิซางิอาศัยจังหวะนี้โน้มตัวเข้าไปใกล้แล้วพิงเข้ากับหัวไหล่ของคนด้านข้าง เขาได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ ลอยออกมา เป็นกลิ่นที่สดชื่นและให้ความรู้สึกผ่อนคลายในเวลาเดียวกัน พอเข้าไปซุกแบบนี้ ความรู้สึกกังวลที่สะสมมาตั้งแต่เมื่อคืนก็คล้ายว่าจะหายไปบางส่วน อิซางิผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่

กระทั่งทั้งสองเดินมาหยุดหน้าหนูเรนตัวน้อยที่ยืนมองตาแป๋ว อิซางิแทบจะอดไม่ไหวอยากจะอุ้มเจ้าตัวน้อยมากอดแล้วพากลับบ้าน กระทั่งรินกระชับมือที่วางไว้บนไหล่ของเขาแน่นขึ้น เขาถึงหลุดจากภวังค์ "...นาย ทิ้งฉันแล้วเดินออกมาแบบนั้นได้ยังไง"

จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลัง เขาเห็นสภาพซาเอะที่ดูจะ... กระเซอะกระเซิงเล็กน้อย แต่ก็แค่ชุดสูทที่สวมอยู่มันไม่เรียบร้อยเท่านั้น อีกฝ่ายหันไปส่งสายตาไม่พอใจไปยังรินที่อยู่ด้านข้าง น่าเสียดายที่รินไม่ได้สนใจเลย ชายหนุ่มเพียงกอดอิซางิไว้แน่นๆ ไม่สนว่าซาเอะจะคิดยังไง

พอเห็นเช่นนั้นซาเอะยิ่งรู้สึกเหมือนโดนยั่วโมโห เขาเลยตัดสินใจโอบเอวอิซางิไว้บ้าง "...ซา-" อิซางิเตรียมอ้าปากจะบอกให้ซาเอะขยับออกไปเพราะเขาหายใจไม่ออก แต่ไม่ทันจะพูดก็โดนรินเบียดเข้ามาจนตัวแทบแบน

เจ้าพวกนั้น เล่นอะไรกันอยู่นะ! เหมือนกับเด็กทะเลาะกันไม่มีผิด ตอนนี้สองคนนี้แทบจะสิงร่างเขาอยู่แล้ว อิซางิถูกเบียดจนขยับไปไหนไม่ได้ เขายืนตัวเกร็งหันไปยืนยิ้มหน้าซีดให้กับคุณครูที่กุมมือน้องเรนเอาไว้ พร้อมหยิบเอาเป้กับถุงนอนมอบให้ด้วย "ฝากน้องเรนด้วยนะครับ"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวจะดูแลน้องให้นะคะ" ฝ่ายคุณครูคล้ายจะมึนๆ งงๆ ไม่ต่างจากหนูเรนแล้ว หญิงสาวมองไปทางซ้ายที ขวาที เธอกลัวเหลือเกินกว่าผู้ปกครองตรงหน้าเธอจะเป็นอะไรไป แต่พอจะขยับเข้าไปใกล้ก็ดันถูกสายตาของคนที่ขนาบข้างมองมา คล้ายว่าจะทำลายเธอให้สิ้นซากอย่างไรก็ไม่รู้

ขอแค่เพียงก้าวเข้าไปใกล้อีกก้าวเดียว... มันก็อาจจะเกิดขึ้นจริงๆ ก็ได้ แค่ตอนนี้ยังร้อนๆ หนาวๆ เธอจึงเปลี่ยนใจไปเป็นพาเจ้าตัวเล็กที่จูงอยู่เข้าไปด้านในโรงเรียนโดยเร็วแทน "เอาแต่จ้องเธอแบบนั้น... นายชอบเธอหรือไง" "ฮะ? อื้อ-"

คนที่ทักขึ้นมาก่อนคือริน แต่ซาเอะที่อยู่ด้านข้างกลับก้มหน้าลงมาจูบเขาอย่างรวดเร็วและผละออกไป สายตาของคนทั้งคู่คล้ายกับกำลังไม่พอใจ ...แต่ไม่พอใจอะไรกันล่ะ เมื่อกี้นี้ยังทะเลาะกันอยู่เลย ไหงตอนนี้ดันกลายเป็นเขาแทนแล้วที่ถูกรังแก พอจะอ้าปากค้านก็ดัน... ถูกจูบอีกแล้ว

คราวนี้รินก้มลงมาจูบบ้าง แล้วกระซิบใกล้ใบหู เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะมีใครเห็นบ้าง "รีบกลับบ้านเถอะ... เราไม่ได้ทำกันตั้งนานแล้ว" อิซางิที่ฟังได้แต่ส่งสายตาน่าสงสารกลับไปที่ริน เขามองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่น่าสงสาร พร้อมกับถุงใต้ตาที่น่าสงสารกว่า "ให้ฉันพักบ้างเถอะ" "นายพัก ฉันทำ"

พอเห็นว่าหันไปหารินไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น เขาจึงแอบหันไปทางซาเอะแทน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ... ซาเอะหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่คิดจะช่วยเขาเลย ไอ้เจ้าพวกนี้นี่! เขาไม่อยากย้ำหรอกนะว่าลูกคนโตก็ขึ้นชั้นประถมแล้ว แต่ทำตัวเป็นเด็กดื้อไปได้ อิซางิค่อนขอดในใจ

"ไม่เอาแล้ว กลับ! เดี๋ยวฉันต้องไปส่งพวกนายที่สโมสรอีก ทำไมพวกนายไม่ยอมขับไปเองกันนะ" พูดจบเขาก็ทำเป็นดูนาฬิกา แล้วจึงใช้มือแต่ละข้างดันชายทั้งสองไปด้านหน้า รถของพวกเขาจอดอยู่ไม่ไกล อยากรีบขับไปส่งเจ้าสองคนนี้ส่วนตัวเองก็จะได้ไปนอนพักบ้างแล้ว

แต่พอคิดถึงตรงนี้เขาก็แอบเหนื่อยใจไม่น้อย อิซางิแอบถอนหายใจ ตั้งแต่ก่อนจะมีลูกจนถึงตอนนี้ที่มีลูกแล้วเขาก็ต้องทำหน้าที่ขับรถไปรับไปส่งคนทั้งสองตลอด ความจริงสาเหตุที่เขาต้องมาเป็นสารถีให้มันก็มี แต่จะให้พูดถึงแล้วก็กลัวจะปวดหัวกว่าเดิม

ที่ปวดหัวไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะเคยมีหลายครั้งที่พอหนึ่งในพี่น้องอิโตชิขับรถปุ๊บ อีกคนที่นั่งอยู่ก็จะเอาแต่เข้ามาจูบมากอดเขา แล้วทีนี้พอคนขับหันกลับมาเห็นภาพแบบนั้นก็เกิดโทสะขึ้นจนทำให้เกิดเรื่องทะเลาะเบาะแว้งวุ่นวายกันในรถ ถึงจะไม่ใช่เหตุการณ์ที่มันรุนแรงจนมีการทำร้ายกัน+

เกิดขึ้น แต่มันก็ทำให้บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความอึมครึมอยู่ดี สุดท้ายก็เป็นเขานี่แหละที่ทนไม่ไหว ต้องมาทำหน้าที่คนขับรถแทนเจ้าสองคนนี้ แล้วหลังจากนั้นเจ้าสองคนนี้ก็ไม่เคยยอมขับรถตัวเองอีกเลย มีแต่จะมานั่งรถเขา ไม่ติดว่าช่วยจ่ายค่าน้ำมันให้เขาจะไล่ลงจากรถจริงๆ ด้วย

"ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องไปเลย กลับบ้านก่อนก็ได้" ระหว่างที่ถูกดันอยู่ ซาเอะก็เอ่ยขึ้นมา ส่วนรินที่อยู่ด้านข้างก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงามด้วย "อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าพวกนายคิดอะไรอยู่"

อิซางิทำท่าขู่ฟ่อกลับไป คราวนี้เขาไม่ผลักสองคนข้างหน้าแล้ว เขาเลือกจะเดินแทรกคนทั้งสองแล้วก้าวฉับออกไปแทน "ถ้าไม่ตามมาก็หาทางกลับเอาเองแล้วกัน" เขาว่า ก่อนจะก้าวไปแบบไม่สนใจอะไรอีก ตัดภาพไปที่ชายหนุ่มตัวโตที่อยู่ด้านหลังรีบก้าวตามมาหาอย่างรวดเร็วแล้วกอดคนตัวเล็กไว้แน่น

"กลับด้วยกัน" เสียงทุ้มต่ำดังลอดออกมาจากคนด้านซ้ายมือ ซึ่งคนนั้นคือริน เขาพูดพึมพำออกมาแบบเสียดายนิดหน่อย เขากับอิซางิก็ไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้นกันมานานแล้ว ความจริงเขายังอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าสมมุติว่าอิซางิไม่อยากกลับบ้าน ลองทำในรถก็ไม่เสียหาย