เขาไม่ว่างไปตรวจดีเอ็นเอด้วย แค่ดูแลลูกก็แทบจะไม่มีเวลานอนอยู่แล้ว แต่เขาแค่อยากรู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นพ่อของเด็กน้อยคนนี้ ให้ตายเถอะ ช่วงนั้นเขาเจอทั้งรินและซาเอะเลยนี่นา อีกอย่างผมที่งอกออกมาก็สีดำ ถ้าสีแดงแต่เริ่มคงชัดแล้วว่าเป็นลูกของซาเอะ แต่พอเป็นสีดำมันก็ก้ำกึ่งว่าของใคร

ส่วนดวงตาเจ้าสองพี่น้องนั่นก็พิมพ์เดียวกันเลย เขา... เขาจะดูออกได้ยังไงว่าลูกน้อยของเขาใครเป็นพ่อเด็กน่ะ! "นอนๆ นอนนะครับคนเก่ง" ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งให้นมไป ขวดนมยังวางไว้อยู่ที่โต๊ะอยู่เลย มือสองข้างเปลี่ยนมาอุ้มเด็กน้อยอย่างทะนุถนอมแล้ววางลงบนเตียงเด็ก

(แปปทุกคน นุแต่งไปดูการ์ตูนไป เราเพิ่มดีกรีโรคสมาธิสั้นได้ด้วยตัวเอง)

เด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียงกลิ้งตัวไปมาอยู่พักหนึ่งพลางมองอิซางิที่ชะเง้อมาหาด้วยดวงตาใสแวววาวคู่นั้น เล่นเอาอิซางิอดไม่ไหวยื่นนิ้วชี้ไปเล่นกับลูกตน "เด็กดี นอนได้แล้ว" เสียงที่ตอบกลับมาคือเสียงหัวเราะจากเจ้าตัวน้อย อิซางิถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งใจ อย่างน้อยก็ไม่ร้องไห้ล่ะนะ

เจ้าเด็กคนนี้ขี้แยมาก เหมือนถอดนิสัยตอนเด็กของเขามาอย่างไรอย่างนั้น ชายหนุ่มยิ้มอย่างหนักใจหน่อยๆ หวังว่าโตไปจะไม่งอแงแบบนี้ล่ะนะ "..." ผ่านไปพักหนึ่งเด็กน้อยเริ่มหลับตาลง ส่วนเขาก็ได้ยินเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอดังออกมาจากเจ้าหนู

เป็นเด็กนี่ดีจังเลยนะ กินอิ่มก็นอนหลับได้เลย สบายใจไม่ต้องมีเรื่องอะไรให้คิดมากมาย อิซางิคิดในใจ ก่อนที่เขาจะก้มลงไปหอมแก้มเจ้าตัวน้อยทีหนึ่งแล้วเดินออกมาด้านข้างเพื่อเก็บซากขวดน้ำกับนมผงที่หกเลอะเทอะเพราะเด็กน้อยซนเอามือเกี่ยวไปทั่ว

พอเห็นแบบนี้แล้วเขาอยากให้พ่อของเด็กน้อยมาช่วยกันดูแลจังเลย ดูแลเด็กคนเดียวแทบจะใช้พลังงานทั้งชีวิตของตัวเองไปแล้ว พูดถึงพ่อเด็ก... จะว่าไปเขาก็ไม่ได้เจอรินกับซาเอะมาร่วมปีได้แล้ว จากที่เคยอาศัยอยู่ด้วยกัน ปัจจุบันแม้แต่จะติดต่อกันยังไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เป็นทั้งเขาที่หลังจากออกมาแล้วก็ไม่กล้าติดต่อไป และคนพวกนั้นก็ไม่ได้ติดต่อมาเช่นกัน แต่ไม่ติดต่อมาก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร เพราะตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็ได้ข่าวว่าซาเอะกำลังจะแต่งงาน ส่วนรินนั้นก็ไม่ได้รักเขาแต่แรกแล้ว "..."

แต่ตอนนี้เขาอยากติดต่อกลับไปเป็นบ้า ให้ตายเถอะ กลับมาช่วยเขาเลี้ยงลูกหน่อย จะไม่รักก็ไม่เป็นไร ตอนนี้เขาอยากได้เวลานอน! อิซางิเดินตาโหลสภาพเหมือนซอมบี้ตัวน้อยไปหยิบโทรศัพท์ตัวเอง เขากำลังชั่งใจว่าจะโทรไปหาคนพวกนั้นดีมั้ย

เขาไม่ได้ติดต่อหรือกระทั่งรับรู้เรื่องราวอะไรของคนพวกนั้นแล้ว ถ้ารู้ไปก็รังแต่จะเจ็บใจเปล่า แต่เขานอนไม่พอมาหกเดือนแล้ว พรุ่งนี้ถ้านอนไม่พออีกเขาเป็นลมแน่! ด้วยความเหนื่อยล้าและอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้เขากดโทรไป มันเป็นเบอร์บ้านอิโตชิ ส่วนใครจะรับก็ช่างมันเถอะ

"..." พวกเขาจะรับมั้ยนะ เท่าที่รู้ทุกครั้งที่มีโทรศัพท์บ้านดัง คนที่คอยจะไปรับโทรศัพท์มักจะเป็นเขาทุกที ช่วยไม่ได้ ตอนนั้นเขาจำเป็นต้องไปอาศัยอยู่ที่นั่นจริงๆ ช่วยงานอะไรนิดๆ หน่อยๆ เขาทำได้หมด ทว่าตอนนี้เขาไม่อยู่ที่นั่นแล้ว

ลึกๆ ก็หวังว่าจะยังไม่มีใครมาแทนที่เขา แต่กับคนที่น่าจะแต่งงานไปแล้ว กับคนที่ไม่สนใจเขามาแต่ไหนแต่ไร ป่านนี้จะมีใครซักคนมาทำหน้าที่แทนเขาก็คงจะไม่แปลกอะไร กระทั่งมีเสียงทุ้มต่ำที่แสนคุ้นเคยเป็นฝ่ายทักขึ้น "สวัสดีครับ บ้านอิโตชิครับ"

นั่นเป็นเสียงของซาเอะ เขาจำได้ดี... เพราะจำได้และคุ้นเคยเช่นนี้ จู่ๆ เขาเลยรู้สึกขี้ขลาดไม่กล้าทักออกไป "สวัสดีครับ" อีกฝ่ายทักออกมาอีกครั้ง คราวนี้อิซางิละล้าละลังกว่าเดิม เขาเม้มปากแน่น เอาไงดีนะ

บางทีตอนนี้ความเหนื่อยล้าที่สะสมมามันก็หายไปเกือบหมดแล้ว แทนที่ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น รวมถึงกลางอกที่ใจเต้นระส่ำไปหมดหลังจากได้ยินเสียงของซาเอะอีกครั้ง เขากำลังรู้สึกอะไรกันแน่ กลัว? ประหม่า? หรือว่ารู้สึก... คิดถึงกันแน่นะ

"ถ้าคุณไม่ตอบ-" "ซาเอะ" เสียงแผ่วเบาเรียกชื่อปลายสาย หลังจากนั้นเขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายคล้ายหยุดชะงักไป อิซางิกลัวเป็นบ้า เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะวางสายไปเพราะไม่อยากคุยกับเขา "...อิซางิ?" ทว่าปลายสายตอบกลับมาแล้ว ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาไม่ต่างกัน

อิซางิพอจะจินตนาการภาพของคนในสายออก ป่านนี้คงเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจก่อนจะกลับมาคงสีหน้าให้เป็นแบบเดิมล่ะมั้ง คนๆ นั้นไม่ชอบแสดงออกทางสีหน้า ไม่ชอบพูดอะไรให้วุ่นวาย แต่กลับชอบเข้ามาออดอ้อน กอดเขาไว้เงียบๆ แล้วทำอะไรของตัวเองไป

ให้ตายเถอะ ถึงไม่เจอกันมาปีกว่า แต่พอคิดถึงอีกฝ่ายทีไรเขากลับจำได้ทุกรายละเอียดแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เล่นเอากว่าเขาจะพูดอะไรต่อไปต้องใช้เวลาพักใหญ่เลยทีเดียว "ฉัน... เอ่อ คือฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนายนิดหน่อย" "..." "ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากเจอกับนาย แล้วก็รินด้วย"

เรื่องพวกนี้ถ้าคุยปากเปล่ากันทางโทรศัพท์ เขาก็กลัวจะโดนทั้งสองมองเขาด้วยสีหน้าเหมือนกับว่าเขาโกหก แม้จะไม่เห็นแต่น้ำเสียงล้วนแสดงออกถึงความรู้สึกผ่านมาได้อยู่แล้ว ดังนั้นถ้าได้เจอตัวเลยน่าจะคุยง่ายกว่า อย่างน้อยที่สุด เขาก็มีเจ้าตัวน้อยนี่เป็นหลักฐานล่ะนะ

"ทำไมต้องเจอรินด้วย" คล้ายกับว่าพอได้ยินชื่อใครอีกคนขึ้นมา น้ำเสียงที่เคยอ่อนโยนก็พลันแข็งกร้าวขึ้นในทันที ปลายสายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำเสียงเบาตอบกลับไป "เรื่องนี้เกี่ยวกับพวกนาย..." "..." "ซาเอะ ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับพวกนายจริงๆ"

หลังจากนั้นซาเอะก็ไม่ตอบอะไรกลับมา ฝ่ายอิซางิก็กลัวไม่น้อยว่าอีกฝ่ายจะวางสายไป ไม่เอาแล้ว ครั้งก่อนที่เขาโทรไปถามเรื่องการแต่งงานของอีกฝ่าย ซาเอะก็ไม่ได้ตอบอะไรและวางสายไปทั้งอย่างนั้น ถ้าครั้งนี้อีกฝ่ายวางสายไปอีก เขาก็คงหมดหวังที่จะคุยกับเจ้าตัวแล้วจริงๆ

ทว่าจู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ "นายยังลืมเขาไม่ได้สินะ..." ถึงจะจับใจความได้บ้างแต่ก็รู้สึกเหมือนกำลังหูแว่วอย่างไรก็ไม่รู้ ซาเอะคงไม่มีวันที่จะพูดอะไรทำนองนั้นออกมา "ก็ได้ ที่ไหน" อิซางิตาวาว เขาดีใจจนเผลอเดินชนขวดนมสะอาดสะอ้านที่ตัวเองเพิ่งจัดเรียงเรียบร้อยล้มลงพื้น

ดวงตาสีเข้มแอบเหลือบไปมองเจ้าตัวเล็ก หวังว่าจะไม่...เอ่อ... ตื่นขึ้นมาระหว่างนี้นะ มือข้างหนึ่งเผลอแตะลงที่ใต้ตาตัวเองไม่รู้ตัว ให้ตายเถอะ เขาอยากนอนสุดๆ ไปเลย ถ้าเด็กน้อยตื่นมาตอนนี้หมดหวังที่จะได้นอนแล้ว ทว่าดูเหมือนลางสังหรณ์อะไรที่มันด้านลบมักจะทำงานได้ดีจนน่าตกใจ

ระหว่างนุขอตัวไปกินข้าวและทำใจให้สงบ >_< มาโหวตชื่อเจ้าเด็กกันดีกว่างับฮยอง

ดวงตาใสแจ๋วค่อยๆ ปรือตามามองเขาทีละนิด ใบหน้าเล็กหันมา ริมฝีปากน้อยอ้าปากร้องอ้อแอ้ แต่นั่นเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นเจ้าเด็กน้อยก็เบะปากร้องไห้ทันที "ชู่... ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะ"

ขณะนี้อิซางิไม่สนใจปลายสายอีกต่อไป เขาวางโทรศัพท์ไว้ด้านข้างแล้วไปอุ้มเจ้าหนูขึ้นมา เขากอดพลางอุ้มโยกไปโยกมา กว่าเด็กน้อยจะยอมนอนต่อก็ใช้เวลาไปเกือบห้านาที "เห้อ..." หลังจากนั้นเขาค่อยๆ วางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่ม พลางคิดในใจว่าป่านนี้ซาเอะคงวางสายไปแล้วล่ะมั้ง

พอมือว่างปุ๊บเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากะว่าจะโทรหาฝ่ายนั้นอีกครั้ง ทว่าสิ่งที่เห็นคือสายที่ยังถูกถือค้างไว้แบบนั้น... นี่ซาเอะไม่ได้วางสายมาตลอดห้านาทีเลยหรอ ชายหนุ่มชะงักไป ก่อนจะกลับไปหยิบโทรศัพท์มาแนบหูอีกครั้ง "ขอโทษที เมื่อกี้มีธุระนิดหน่อย"

"..." ทว่าปลายสายกลับเงียบไป อิซางิเริ่มใจแป้ว จริงๆ ซาเอะอาจจะไม่ได้ถือสายรอก็ได้ ก็แค่ไม่ได้วางสายเท่านั้น ทั้งนี้เขายังทำใจดีสู้เสือขานชื่ออีกฝ่ายออกไป "ซาเอะ?" "..." ก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมา ชายหนุ่มหลุบตาต่ำ เขาคงต้องวางสายแล้วจริงๆ สินะ

น่าเสียดายที่ไม่ทันจะได้วางสาย ปลายสายกลับเรียกชื่อเขาขึ้นมาแทน "อิซางิ" "...เอ่อ ให้ฉันบอกสถานที่กับวันเวลาเลยมั้ย?" "นั่นลูกนายหรอ?" ไม่รู้คิดไปเองไหม แต่เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของซาเอะคล้ายจะแฝงไปด้วยโทสะ แม้มันจะเย็นเยียบ แต่ก็คล้ายว่าจะแผดเผาทุกสิ่งให้ไหม้เป็นจุล

"อื้ม..." "นายแต่งงานแล้ว?" น้ำเสียงคล้ายว่าจะมีโทสะมากกว่าเดิม ดังนั้นอิซางิมั่นใจแน่นอนว่าซาเอะกำลังโกรธ แต่ว่าซาเอะโมโหอะไรกัน อิซางิเม้มปากแน่น ต่อให้เขาแต่งงานจริงอีกฝ่ายก็ไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายกับเรื่องของเขา

อีกอย่าง ตอนที่เขารู้ว่าอีกฝ่ายจะแต่งงาน ชายคนนั้นก็ตัดสายเขาทิ้งโดยไม่ได้อธิบายอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวเลย แม้ว่าเขาจะอยากคุยกับซาเอะกับรินเรื่องเด็กคนนี้ก็เถอะ แต่แน่นอนว่าเขาก็ขอใช้วิธีตัดสายแบบเดียวกับซาเอะหน่อยแล้วกัน