ภายนอกทุกคนมองอิซางิอยู่สองแบบ ถ้าไม่มองว่าใจดีไปเลย ก็อาจจะมองว่าน่ากลัว คนที่คุมบลูล็อคได้อยู่หมัด ถ้าอีโก้ไม่รุนแรงมากพอ ก็คงทำเช่นนั้นไม่ได้ ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ยอมรับในตัวอิซางิกันทั้งนั้น เพราะที่พวกเขาได้เตะบอลกับนักเตะระดับนั้นได้ ก็เพราะคอนเนคชั่นของอิซางิไม่ใช่หรอ

(- อย่าคาดหวังมาก T_T นุจะเขียนเป็นแค่เวิ่นสั้นๆ จากโมเมนต์ของอิซางิกับหนุ่มแต่ละคน สังขารหลังจากอ่านเปเป้อ 100++หน้าคือนุจะสิ้นใจ แต่ขอวาโรจบก่อนตานึงละจะมาเขียนนะ - เรื่องนี้สมมุติว่าอิซางิคบกับทุกคนแบบคสพ.หลายคน และทุกคนโอเคหมดนะคับ 🫶)

อย่างตอนนี้บลูล็อคก็ถูกจัดครั้งที่ห้าแล้ว เว้นระยะการจัดบ้างก็ปี บ้างก็สองปี บางทีลากยาวไปถึงสี่ปี และก็ลากไปถึงรอบคัดเลือกรอบที่สาม ปัจจุบันอะไรหลายอย่างถูกปรับไปมาก เช่นเดียวกับที่รอบคัดเลือกในเวลานี้ ที่รอบที่สามก็สามารถร่วมทีมกับนักเตะชื่อดังได้แล้ว

เด็กๆ เหล่านั้นกำลังรอคอย รอว่าตนจะได้รับเลือกจากใคร หรืออาจจะเป็นฝ่ายเลือกเอง น่าเสียดายที่อิซางิไม่ยอมบอกว่าจะมีใครมาบ้าง รอให้พวกเขาลุ้นเองในวันพรุ่งนี้ ขณะเดียวกันทางฝั่งอิซางิ เวลานี้คนตัวเล็กกำลังนั่งพิงเก้าอี้นุ่มพลางเคาะนิ้วเบาๆ ตรงโต๊ะทำงาน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเท้าคางแทน

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา จะว่าไปการต้องมารับผิดชอบงานต่อจากเอโกะก็ไม่ง่าย ถึงจะทำเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่เขารู้สึกว่ามันรับภาระเยอะเกินไป "เหนื่อยหรอ ไม่ลองขอให้ฉันช่วยดูหน่อยล่ะ?" "ไม่จำเป็น"

ความจริงในห้องตอนนี้มีกันอยู่เพียงสองคนเท่านั้น อิซางิที่กำลังนั่งหน้างออยู่ตรงโต๊ะทำงาน และชายอีกคนที่กำลังยืนพิงกำแพงและสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ ชายหนุ่มคนนั้นเดินมาใกล้ ก่อนจะดับบุหรี่ลงแล้วยื่นหน้ามาหาเขา "ห้ามจูบ" "ก็ไม่ได้จะจูบ" "อะ-อื้อ"

ชายคนนั้นฉีกยิ้มบาง ทว่ากลับเคลือบไว้ซึ่งความเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะขบตรงติ่งหูของอิซางิทีหนึ่ง ถึงจะรู้ว่าตรงนั้นมีตั่งหูที่เขาซื้อมาให้ แต่เขาก็ยังคงไม่สนใจและเลือกจะขบเม้มและเลียไล้มัน "ไคเซอร์... อื้อ หยุดได้แล้ว พรุ่งนี้นายต้องทำงานนะ" "แล้วนายไม่ต้องทำหรือไง?"

ไม่น่าคุยด้วยเลย อิซางิคิดในใจ เขาไม่คิดว่าไคเซอร์จะตอบด้วยการกระซิบเสียงสั่นพร่าบริเวณใกล้หูของเขา แล้วยังกัดต่อไปถึงส่วนปลายของหู "ถะ-ถ้าจะทำแบบนั้นก็จูบแทนเถอะ..." อิซางิกล่าวเสียงแผ่ว จุดไหนที่เขาอ่อนไหวอีกฝ่ายย่อมรู้ดี แต่ยังกล้าแกล้งเขาได้ลงคอ

"นึกว่านายจะชอบให้ฉันกัดมากกว่าซะอีก" อีกฝ่ายว่าแล้วก็หัวเราะออกมา ดูจะดีใจที่สุดท้ายก็ได้จูบเขาขึ้นมาจริงๆ ว่าแล้วอีกฝ่ายก็ประกบปากลงมาจุมพิตโดยไม่สนอะไรอีก เวลาที่เจ้าตัวก้มหน้าก้มตาตั้งใจจูบแบบนี้ กวาดเอาความหวานล้ำในโพรงปากไปเสียสิ้น

"ฉันคิดถึงนายนะรู้มั้ย ไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือนเพราะโปรเจ็กต์ไร้สาระนี่" ไคเซอร์ผละจูบออกมา เหมือนจะแค่ออกมาบ่นพึมพำด้วยความน้อยใจแต่ที่จริงเจ้าตัวก็เอาคำบ่นเหล่านี้เป็นข้ออ้างในการผละออกมา 'กัด' กลีบปากแดงก่ำนั่นต่างหาก

"นายเอาแต่ตั้งใจดูแลบลูล็อคแบบนี้ ตั้งใจจะทิ้งฉันแล้วหรอ?" พอพูดคำว่า 'ทิ้ง' ก็กัดลงไปอีกคำหนึ่ง ถึงจะไม่แรงมาก แต่ก็เป็นรอยฟันให้เห็น "ถ้านายยัง...กัดฉันอีก ฉันจะทิ้งนายจริงด้วย" เสียงปรามดูจะสะดุดไปบ้างเล็กน้อย เมื่อมือข้างหนึ่งของไคเซอร์แตะลงเบาๆ ที่ใบหูของเขา

ชายหนุ่มสัมผัสมันไม่แรงนัก ทว่าก็เอาแต่ลูบไล้วนไปวนมาอยู่กับรอยฟันที่ตัวเองฝากไว้เมื่อครู่ "นายทิ้งฉันไม่ลงหรอก เด็กดี" จากนั้นเขาก็ไม่คิดจะผละจูบออกมาอีก พอแล้วสำหรับคำคิดถึง เวลานี้เขาอยากจูบอีกฝ่ายไม่หยุดเสียมากกว่า อยากจะกลืนกินไม่ให้อีกฝ่ายเหลือเรี่ยวแรงอีกต่อไป

โยอิจิของเขา... "ยังไม่นอนกันอีกหรอ" ทว่าทุกอย่างกลับถูกขัดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่ดังลอดออกมาพร้อมกับเสียงประตูที่เลื่อนอัตโนมัติด้านหลัง ดวงตาสีอ่อนเหลือบไปมอง ก่อนจะปรากฏประกายกร้าวของความหงุดหงิด ตัวขัดจังหวะนั่น เอาอีกแล้ว

ให้พูดตามตรงเขาก็ไม่แปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายที่นี่... อิซางิก็คงจะชวนอีกฝ่ายมาเพราะเรื่องของบลูล็อค ทว่าพอคิดว่าเวลาหลายเดือนที่เขาไม่ได้เจออิซางิ แถมยังต้องถูกเจ้านั่นมาแย่งเวลาอีก แค่คิดก็ชวนให้โมโหแล้ว ดังนั้นเขาจึงแสร้งทำเป็นไม่เห็น แล้วจูบอิซางิต่อไป

แต่น่าเสียดาย อิซางิผลักเขาออกมาเบาๆ สภาพที่พึ่งถูกจูบมาก็ไม่ได้ดูดีนักเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเป็นดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยยาดน้ำตา ปากบวมแดงที่มีรอยฟัน แล้วก็แก้มแดงก่ำที่ชื้นจากเหงื่อ แต่อิซางิก็ยังคงหันไปหาชายที่พึ่งมาใหม่ "ริน ขอโทษที่เรียกมาด่วน ถ้าพึ่งถึงก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะ"

ฝ่ายรินมองกลับมายังอิซางิแล้วเงียบไปพักหนึ่ง ท่าทางที่มองอย่างพิจารณาจากนั้นก็หันไปส่งสายตาเย็นชาให้ไคเซอร์ทีหนึ่งทำให้อิซางิรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ บ้าง เขาหวังว่าทั้งรินและไคเซอร์จะรู้ว่ากฎระหว่างพวกเขาทั้งหมด... คือห้ามทะเลาะกันเรื่องหึงหวง

แต่อย่างไรก็ตาม... กฎพวกนี้ก็ห้ามคนพวกนั้นไม่ได้หรอก อย่างการที่ต่อให้หึงหวงแล้วคนพวกนั้นเลือกจะไม่ทะเลาะด้วยความรุนแรงก็จริง แต่สุดท้ายก็เอาแต่เรียกร้องความสนใจอยู่ดี ซึ่งคนที่ดูจะโชคร้ายที่สุดในเหตุการณ์ทั้งหมดก็คือ... เขา อิซางิ โยอิจิไงล่ะ!

ตัวอย่างการเรียกร้องความสนใจก็เช่นไอ้รอยกัดนี่... ถึงเขาจะรู้ว่าไคเซอร์ชอบกัด แต่กัดจนทิ้งรอยโจ่งแจ้งแบบนี้ทั้งที่น่าจะรู้ว่าเวลานี้ทุกคนกำลังมารวมตัวกัน อิซางิเม้มปากแน่นกลับไป รอดูว่ารินจะทำอะไรต่อไป

"ฉันจะพักผ่อนกับนาย" แล้วอิซางิก็อ้าปากค้าง "ตอนนี้เขากำลังพักผ่อนอยู่กับฉัน นายพึ่งมาก็รอไปก่อน" "เลิกเกะกะแล้วออกไปซักที ไคเซอร์" "..." จังหวะที่รินกำลังเดินเข้ามาใกล้ขึ้น เช่นเดียวกับไคเซอร์ที่ดูจะไม่ยอม อิซางิก็รีบอาศัยจังหวะนี้ดึงชายเสื้อของคนทั้งสองไว้

"ห้ามทะเลาะกัน" "ฉันเปล่า" "เด็กดี ฉันไม่ได้ทะเลาะหรอกนะ" และคนทั้งสองก็พูดพร้อมกัน สบตาอิซางิไม่เพียงไม่ถึงวินาที ก็หันหน้าไปเขม่นกันต่อเหมือนเดิม ดังนั้นอิซางิจึงดึงชายเสื้อของคนทั้งสองแรงขึ้น "ไคเซอร์...ริน..." "..."

ตอนแรกทั้งสองคนคล้ายว่าจะไม่ยอม พวกเขาหันกลับมาจ้องอิซางิกันทั้งคู่แต่ก็ไม่ได้ลดสายตาเขม่นนั่นลงไปเลย ทว่าสุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นสงบเสงี่ยมลง ต่างคนต่างถอนหายใจออกมา แล้วก็เดินออกไป "ขอบคุณ... แล้วก็ฝันดี"

อิซางิระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนทั้งคู่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการและยอมทำแต่โดยดี ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นแล้วเข้าไปหอมแก้มทั้งสองคนละทีแล้วเดินออกไปจากห้อง เขายังต้องไปต้อนรับคนอื่นอีก คืนนี้คงได้นอนอีกทีตีสามตีสี่แน่นอน

ตัดภาพไปที่ไคเซอร์และริน แต่ละคนเอามือแตะที่แก้มของตนเบาๆ... ให้ตายเถอะ แค่โดนหอมแก้มเล็กๆ น้อยๆ พวกเขากลับ... ใจเต้นระส่ำอย่างที่ไม่เป็นมาก่อน มันรัวเร็วและรุนแรงกว่าตอนที่พวกเขาเป็นฝ่ายจูบอิซางิเองเสียอีก

ไม่ว่าอิซางิจะทำอะไร ต่อให้มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่กลับทำให้พวกเขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แต่พอหลังจาที่พวกเขาเหม่อกันได้พักหนึ่ง เมื่อรู้สึกตัวหลุดจากภวังค์ก็หันไปเขม่นกันอีกรอบ แล้วเดินออกไปจากห้องทันที ********

2 คนถัดไปที่อิซางิไปเจอจะเป็นใครดี??