อิซางิยังจำได้ดี วินาทีที่เขาพลาดตำแหน่งสไตร์กเกอร์ลำดับหนึ่งไป รวมถึงหมดอนาคตในวงการฟุตบอล นั่นแทบจะทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตตัวเองถึงทางตันแล้ว เวลานั้นหวังจะได้รับบางสิ่งบางอย่างที่ปลอบประโลมความรู้สึกที่แตกสลายนี้ แต่แล้วเขากลับไม่ได้มันมาเลย

ขนาดคนที่เขารัก... ยังเลือกจะบอกเลิกเขาด้วยน้ำเสียงเฉยชา ราวกับเขากลายเป็นคนไร้ค่าไปทันทีเมื่อสูญเสียตำแหน่งของผู้ท้าชิงสไตร์กเกอร์ลำดับหนึ่งไป เท่านั้นไม่พอ อีกฝ่ายยังไม่แม้แต่สนใจใยดีเขา ขนาดจะมองมาทางเขา เจ้าตัวยังไม่สนใจ

จู่ๆ ก็โดนเบื่อกันไปทั้งแบบนี้ แถมยังเป็นเวลาที่เป้นจุดที่ตกต่ำที่สุด... ดังนั้นเขาจึงฝังใจมาตลอด กลายเป็นความเกลียดชังอันไร้ที่สิ้นสุด ไม่มีวันที่เขาจะลืมเลือนตัวตนของคนๆ นี้ไปเลย เพียงแต่บางส่วนของจิตสำนึกของเขาปิดกั้นไม่ให้เขานึกถึงชายคนนี้ตลอดมา

เมื่อก่อนก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้คงเข้าใจคำตอบอย่างดีเยี่ยมแล้ว เพราะถ้าเขายังจดจำได้ เขาก็จะจดจำทุกความรู้สึก ตัดทิ้งไม่ได้ซักอย่าง ไม่ว่าจะรักหรือเกลียด ท้ายที่สุดเขาก็คงแตกสลายเพราะความรักไปตลอดกาล ดังนั้นมันควรจะถูกปิดไปสนิทตลอด... ไม่ใช่หรือไง

ชายหนุ่มมองไปยังคนตรงหน้า เวลานี้ไคเซอร์เป็นนักฟุตบอลอันดับต้นๆ ของโลก ติดทีมชาติเยอรมันมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งหลังจากเป็นนักกีฬามืออาชีพ แต่แล้วเขาล่ะ คนที่ตกลงมาอยู่จุดที่ตกต่ำที่สุดแบบเขาไม่สามารถตะเกียกตะกายขึ้นไปได้เช่นเดิม กลายเป็นเพียงพนักงานบริษัทคนหนึ่งเท่านั้น

ความฝันก็ละทิ้งไปแล้ว ตัวตนก็ละทิ้งไปไม่ต่างกัน แต่กับรักแรก ทำไมมันถึงไม่สามารถทิ้งไปง่ายขนาดนั้น "นายมาทำอะไรที่ญี่ปุ่น" "ฉันมาหานาย... เพราะคิดถึงนายนั่นแหละ โยอิจิ" พอได้ยินแบบนั้นเขาก็ไม่มีวันรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดจริงหรือพูดเล่น รู้เพียงแต่เขาไม่อยากตอบอะไรกลับไป

ว่าแล้วเขาก็เม้มปากแน่น ก่อนจะลูบศีรษะเด็กชายคนหนึ่งที่เล่นฟุตบอลกับตนเอง "นั่นใครหรอครับ" "คนรู้จักน่ะ ไม่ต้องสนใจหรอก อยากเล่นต่อไม่ใช่หรือไง?" อิซางิไม่รู้เลยว่าไคเซอร์ที่ถูกเมินบทสนทนาไปไม่พอใจมากเพียงใด แถมยังไปสนใจเด็กชายคนนั้นที่เขาไม่รู้จักอีก ทำไมกัน

แต่ไม่ว่ายังไงไคเซอร์ก็มาที่นี่เพื่ออิซางิ เขาต้องการจะพาอิซางิของเขากลับคืนมา ไม่ว่าจะใช้วิธีใดเขาก็จะพยายามทำเพื่อพาอีกฝ่ายกลับไป "นั่นลูกนายหรอ?" จบประโยคเขาก็ชายตามองไปยังเด็กน้อยคนนั้นที่เอาแต่ถือลูกฟุตบอลมองเขาตาปริบๆ

ฝ่ายเด็กน้อยรู้สึกว่าไม่รู้ทำไม คุณลุงคนนี้ถึงดูน่ากลัวไม่น้อย สายตาที่จ้องมองเขามานั้นดูแฝงไปด้วยความไม่พอใจมากล้น ก็แน่นอน... พอพูดคำว่า 'ลูก' ขึ้นมา เขาก็เริ่มไม่พอใจแล้ว อิซางิของเขาจะไปมีคนอื่นได้อย่างไร อีกฝ่ายยังคงเป็นของเขามาตลอด... มันควรจะเป็นเช่นนั้น

ไม่สิ มัน 'ต้อง' เป็นเช่นนั้น แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนแววตาของตนให้กลับไปฉายความเป็นมิตรแทน ทั้งยังหันไปหาอิซางิ คนตัวเล็กที่กำลังลังเลอยู่ว่าควรจะตอบดีไหมไม่ทันได้สังเกตพฤติกรรมอะไรซักอย่าง เขารู้แค่เด็กชายตัวน้อยกำกางเกงของเขาแน่นขึ้น คงจะกลัวคนแปลกหน้าสินะ

ดวงตาสีเข้มประกายความอบอุ่นขึ้นฉับพลัน ดูท่าเขาไม่ควรจะคุยับอีกฝ่ายนาน เขาไม่อยากให้เด็กคนนี้ต้องหวาดกลัว เพราะเด็กคนนี้เป็นลูกของเพื่อนสนิทของเขาคนหนึ่งตั้งแต่สมัยเรียน... ส่วนเขาเองก็แค่ตั้งใจว่าจะช่วยสอนฟุตบอลให้เจ้าตัวในวันนี้ที่เป็นวันหยุดของเขา

"ไว้เล่นกันคราวหน้าแทน ดีมั้ยครับ?" อิซางิเมินคนตรงหน้าอย่างเต็มรูปแบบ ก่อนจะนั่งยองๆ ไปคุยกับเจ้าตัวเล็ก เด็กชายตัวน้อยพยักหน้า ก่อนจะยื่นลูกฟุตบอลให้อิซางิถือแทน แน่นอนว่าชายหนุ่มรับมากอดไว้แล้วเดินจากไปทันที "นายจะไปไหน?"

ไคเซอร์เห็นว่าอีกฝ่ายจะไปก็รีบรั้งไว้ แต่อิซางิเพียงหันหลังมามองน้อยๆ สายตาที่ส่งไปหามีเพียงความเฉยชาที่เคลือบกันความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ในใจเอาไว้ เขาจะไม่ใจอ่อนกับอีกฝ่าย... ไม่ว่าตอนนี้เขาจะยังรักเจ้าตัวอยู่ก็ตาม ก็เพื่อเขาเอง ท่องไว้สิ โยอิจิ

"ไม่ว่าฉันจะไปไหน หรือเด็กคนนี้คือใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย" "โยอิจิ-" "เราเลิกกันตั้งนานแล้ว ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนาย แค่นี้นายยังไม่เข้าใจอีกหรอ" ไคเซอร์เม้มปากแน่น เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไป กลัวว่าจะสร้างความไม่พอใจให้อีกฝ่ายเพิ่มขึ้นแทน "เอาล่ะ เราไปกันเถอะ"

จากนั้นเขาก็จูงมือเด็กน้อยมาไว้ แล้วเดินจากไปทันที ทิ้งให้ไคเซอร์ที่มองอยู่ด้านหลังอยู่อย่างเดียวดาย แต่แล้วใครจะรู้ ทุกวินาทีที่ก้าวออกมจากตรงนั้น หรือแม้กระทั่งตอนที่อยู่ตรงนั้นและเผชิญกับอีกฝ่าย เขาต้องเจ็บปวดมากเพียงใด ******** (ฉากต่อไปขอพน. ต้องตื่นเช้า ไปนอนก่องพี่ๆ)