رشتوی چهار ساعت زندگی در خانواده مذهبی: امروز عصر برای پیاده‌روی با مامان رفتیم بیرون. تیشرت پوشیدم و راه افتادم، تمام مسیر مامان ساکت بود و هرچی می‌گفتم چی شده می‌گفت هیچی. خیلی زود گفت خسته شدم و برگشتیم خونه. وقتی رسیدیم گفت من حالم خوب نیست یه چایی دم کن سینه‌م سنگینه.

استرس گرفتم و فکرم هزار جا رفت. از احتمال سکته بگیر تا افت فشار و همه چیز از ذهنم رد شد. حتی داشتم فهرست افراد احتمالی که می‌تونم برای کمک باهاشون تماس بگیرم رو تو ذهنم ردیف می‌کردم که بابا اومد خونه و یکی دو ساعت گذشت. به مامان گفتم بهتری؟ گفت آره.

وقتی می‌بینم تو اونجوری از خونه می‌ری بیرون استرس می‌گیرم... انگار یه پارچ آب یخ رو سرم ریختن. منی که از جلوی یگان ویژه و بسیجی و آخوند و لباس‌شخصی و هزار پدرسگ دیگه رد شدم حالا اسیر سد خانواده شدم. دو راهی اخلاقی نگران نکردن مادر یا سانسور کردن خودم و تن دادن به اجبار.

این فشار نامرئی که خانواده به ما میاره از صدتا باتوم و شکنجه و انفرادی دردناک‌تره. ما داریم تو همه ابعاد زندگیمون می‌جنگیم. حالا تویی که منو بی لچک تو خیابون می‌بینی و بهم دست‌درازی می‌کنی، تویی که سوت می‌زنی و تیکه میندازی،