เรือนผมสีทองสว่างดวงอาทิตย์แรกแย้ม ผมขาวราวน้ำนมแพะชั้นดี นัยตาทะเลสสบแห่งสวนอีเดน เสียงขับขานพิณสวรรค์ ผู้ที่พระเจ้ารักมากที่สุด อดัมรู้สึกอิจฉา เขาไม่ควรมี แต่ทุกครั้งที่พบเจอหน้าของเทวดาตัวน้อยมันทำให้เขาแน่นที่หน้าอก เจ็บลึก รู้สึกถึงความต่ำต้อยของตัวเอง

" นี่ อดัม ดูนี่สิ่ " สุรเสียงเพราะเรียกให้หันตาม แต่ชายหนุ่มกับเดินหนี เทวดาเจ้าปัญหาบินตามมาไม่ลดละ แม่จะขับไล่เท่าไหร่ก็ตาม . . เข้าวันที่3 ที่ชายคนแรกทำเป็นไม่สนใจนางฟ้าตรงหน้า " น่ารำคาญน่า ลูซิเฟอร์ " ปากว่าพรางหันหลังหนี

ทำเป็นไม่สนใจ ก่อนที่จะรับรู้ถึงแรงกระแทกบางอย่างที่หัว นางฟ้านี่ปาตุ๊กตาเป็ดใส่เขา " นี่! " " คนบ้า! " ชายหนุ่มหันไปตะโกนใส่แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะน้ำตาสีมุขที่หยดลงพื้น " ลูซิเฟ— " " ทำไมเอาแต่ไล่ข้ากันล่ะ! ข้าอุส่าอยากมาหาเจ้าแท้ๆ! " " คนใจร้าย! แถมยังทำเมินอีก! "

เทวทูตตะโกนไปร้องไห้ไป อดัมทำอะไรไม่ถูก กระวนกระวายใจจนสุดท้ายก็เลือกที่จะเข้าไปโอบกอดปลอบประโลม " ทำไมกันล่ะ เจ้าคนบ้า ! " ลูซิเฟอร์ทุบอกเขาดังปั้ก " ทั้งที่ข้าอยากสนิทด้วยแท้ๆเลย! " " หรือเพราะเป็นลูกรักของพระเจ้า เจ้าเลยไม่อยากเล่นกับข้าหรอ ! "

" คนที่เป็นลูกรักมันนายตังหาก! " ชายคนแรกตัดสินใจตะโกนกลับ จับนางฟ้าเงยหน้าเผชิญ " คนที่พระเจ้ารักมันนาย ไม่ใช่ฉัน เพราะแบบนั้นฉันถึงอิจฉา ! " ลูซิเฟอร์นิ่งเงียบ " ...เจ้าพูดบ้าอะไร..?? " เอียงคอมอง " นี่! " " ข้า? ลูกรักของพระเจ้า? ทูตสวรรค์? "

" ไม่มีทางหรอก " " ทำไมจะไม่ ดูนายสิ่ สวยงามไร้ที่ติ ถเาไม่ใช่แล้วจะเรียกอะไร " " ....อดัม ทูตสวรรค์น่ะ ไม่ใช่ลูกรักของพระเจ้าหรอกนะ ถ้าพวกข้าเป็น เขาจะสร้างมนุษย์ที่เหมือนเฉกเช่นเขามาทำไม ? " " เหมือน? " " รูปลักษณ์ที่นายเห็นไม่ใช่ร่างที่แท้จริงของเรา "

" พวกเราก็แค่อยากเป็นสิ่งที่พระเจ้ารัก ถึงได้แปลงรูปลักษณ์เช่นเจ้า เช่นมนุษย์ที่พระองค์รัก " อดัมนิ่งงียบ " แต่เจ้าชมข้าว่างดงามหรอ? " " ห๊ะ " " เมื่อกี้ " " นั่นมัน " " ถ้าเป็นร่างจริงของข้า เจ้ายังคิดว่ามันงดงามไหม ? "

ว่าจบลูซิเฟอร์ก้ขยับมือขึ้น ร่างกายเปร่งแสงสีทอง รูปร่างของมันแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ไม่นึกคิด ดวงตานับร้อย วงแหวนหมุนรอบหลายวง ปีกคู่เล็กกระพือสะบัด " ....เจ้ายังคิดว่ามันงดงามหรือเปล่า? อดัม " " ...ใช่ มันงดงาม เพราะเป็นเจ้า มันถึงได้งดงาม "

ในที่สุดก็รู้มัน อาการแน่นที่หน้าอกของเขาไม่ใช่อิจฉาริษยา มันตรงกันข้าม