อีกแล้ว ฝันแบบนี้อีกแล้ว " โอ้ยพี่อิน ตกใจหมด เป็นอะไรของพี่เนี่ย ! " คนโดนเรียกหันสำรวจรอบกาย มันไม่ใช่เรือนไทยในฝันอีกต่อไป ที่นี่คือสตูดิโองานของเขา " ฝันร้าย " " ยังฝันแบบนั้นอยู่อีกหรอ? นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้ววะอิน? " " ครั้งที่7 " แทบจะไม่ต้องนับ

ชายหนุ่มจำมันได้ทั้งหมดที่เกิด รวมถึงครั้งที่ฝัน วันนั้นพวกเขามีถ่ายงานที่หมาย บ้านเรือนไทยโบราณ มันยังคงงดงามไม่ต่างรูปในอดีต ที่เดียวกับเขาฝันถึง งานของเขาจบในช่วงเย็นของวัน อินเดินสำรวจรอบบ้านเพื่อถ่ายรูปความประจับใจไว้สำหรับงานหน้า

ชายตาก็พลันสังเกตุเห็นต้นลีลาวดีท้ายเรือน มันออกดอกสีขาว เหลือง บานเต็มต้น อินยกโทรศัพท์ขึ้นเปิดกล้องถ่าย ก่อนจะดูรูปที่ได้ และเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างในรูป หญิงสาวผมดำสลวยใต้ต้น อินยกกล้องลงมองหาเธอทันใด หญิงสาวอยู่ตรงนั้นจริงๆ เธอนั่งพับเพียบแอ่นพิงกับตัวลำต้น

ดวงตาหลับพริ้ม แก้มแดงฝาดเลือด ปากชมพูอวบเบิกเล็กน้อยเพื่อหายใจ ชุดสไบสีขาวและทองเด่นด้วยเรื่องประดับ ในครานั้นชายหนุ่มคิดว่าโลกของเขาหยุดหมุน เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกตกหลุมรักคนแปลกหน้าเข้าจริงๆ ช่อขนตาเริ่มกระพริบเปิด เมื่อดวงตาสบกันชายหนุ่มก็สะดุ้งสุดตัวแล้ววิ่งหนี

รู้ตัวอีกทีเขาก็มาหยุดอยู่ที่กองทีมงานตัวเอง ทุกคนดูตกใจที่เขาวิ่งเหมือนหนีผี ชายหนุ่มเอ่ยขอโทษแล้วคอบว่าไม่อะไร แต่ใจของเขายังสั่นไม่มีทีท่าว่าจะหยุด และนั่นคือคืนแรกที่เขาฝันอะไรแปลกๆ " แล้วจะทำไม ไปหาพระไหม? " ฮาน เพื่อนสนิทเอ่ยเสนอ อินเลือกที่จะส่ายหัวปฏิเสธ

" เดี๋ยวกูจัดการเอง " ปากว่าแบบนั้น แต่สิ่งที่ชายหนุ่มทำคือกลับไปที่เรือนไทยหลังงาม เขากลัว แต่เขาโหยหาเธอคนนั้นมากกว่า อินกล่าวสามขุมผ่าเรือนมุ่งสู่ต้นใต้ลีลาวดีที่ครั้งที่แล้วเจอหญิงสาว เมื่อเข้าใกล้เขาก็เห็นเธอคนนั้นอยู่ที่เดิมเหมือนครั้งที่แล้ว หลับตาพริ้ม

แต่ทันทีที่ขยับเข้าใกล้ เธอคนนั้นก็ลืมตามองเขาอีกครา " ครั้งนี้ไม่หนีแล้วหรอจ๊ะพ่ออินทร์ " สุรเสียงของหญิงสาวเสนาะเพราะหูจนอินเคลิ้มไปไกล " มานี่สิ่จ๊ะ " แม่หญิงขยับตัวเล็กน้อย ลูบกระโปรงของเธอ ชายหนุุ่มทำตามอย่างว่าง่ายไม่ต่างจากต้องมนต์

หญิงสาวจับเขานอนลงกับตักแล้วลูบหัว ร้องเพลงกล่อม อินหลับตาลงอย่างรู้งานแล้วทุกอย่างในหัวของเขาก็ตัดไป ' ไพร่มันก็ยังเป็นไพร่วันยังค่ำ! ' ' ไอ้ไพร่ห่านี่! ' ' กูน่าจะฆ่ามึงทิ้งตั้งแต่คราวก่อน! ' เสียงทุบคีกรีดร้องดังระงม อินมองดูเหตุการณ์ในฝันด้วยความกลัว

น้ำตาของเขาไหลอาบแก้มทั้งสองด้วยความเจ็บทางใจ ' ไม่ร้องนะพ่ออินทร์ ' แต่แล้วเสียงของเธอคนนั้นก็ปัดเป่าทุกอย่างออกไปจนหมดสิ้น อินลืมตาขึ้นทันที น้ำตาอาบแก้มเขาเหมือนในฝัน และตรงหน้าเขา อม่หญิงคนงามก็ยังอยู่

" ผม... " ไม่ปล่อยให้พูดมากกว่านี้ หญิงสาวขยับเข้าจุมพิตที่เปลือกตา " ฉันจะรอนะพ่ออินทร์ " แล้วอินก็ตื่นจากความฝันจริงๆ ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม แต่มันก็ไม่มีทีท่าที่จะหยุดไหล แสนคิดถึง ทำไมกัน . . หลังจากหลายครั้งหลายครา อินยังฝันถึงเธอกีบต้นลีลาวดี

เธอไม่เคยขยับออกจากตรงนั้น พอโดนถามเธอก็มองกลับด้วยสายตาเศร้าสร้อยและส่ายหัว และฝันของอินก็ยังดำเนินต่อไป แม่จะไม่ใช้ทั้งหมด แต่ชายหนุ่มก็พอจะประติดประต่อมันได้ เขาเป็นเพียงไพร่สงครามที่ดวงดีได้แม่หญิงลลินช่วยไว้ จากนั้นไอ้ไพร่สงครามก็ตามติดเธอแต่ตั้งแต่แตกหนุ่ม

แม่ลนินดีกับเขาทุกอย่าง ไม่เคยแม้จะรังเกียจ เมื่ออินทร์โตเต็มตัว พวกเรารักกันในที่สุด แต่ไพร่กับลูกพระยาหรือจะคู่เคียง แม่หญิงโดนจับหมั้นหมายกับท่านขุนเมืองนอกตั้งแต่ครานั้น ' หนีไปกับข้าดีหรือไม่แม่ลนิน ' ต้องใครความกล้าอย่างมากในการขอเธอ

และแม่ลนินก็เอ่ยตกลง " ตอนนั้นข้าพาแม่หนีสำเร็จไหม? " อินเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น แม่นอนนิ่งชะงักก่อนจะก้มลงจุมพิตที่เปลือกตาอีกครา " ได้เวลาที่พ่อต้องตื่นแล้วนะ " ไม่ให้โอกาสในการปฏิเสธ ชายหนุ่มลืมตาขึ้นที่ห้องของตัวเอง

ชายหนุ่มได้แต่สงสัยสายตาของเธอ ทุกครั้งที่พูดถึง เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ทุกครั้ง ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ทั้งที่พวกเขารักกันดีในครั้งล่าสุด แล้วกำลังจะหนีตามกันไป . . หลังจากนั้นอินไม่เคยฝันถึงแม่ลนินอีกเลย ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม เหตุการณ์หลังจากนั้นเองก็ไม่มีโผล่ในฝัน

อินทัช มองงานตัวเองหน้าคอมในสตูดิโอ รอบตัวเขาคือกองกระดาษทิชชู่ที่ใช้แล้ว การที่หลับตาแล้วไม่เจอเธออีกเลยมันทำให้เขาเป็นบ้า ร้องไห้หาเธอไม่ต่างจากเด็กเล็ก เสียงเปิดประตูดึงความสนใจจากหน้าคอม ฮานเพื่อนของเขาที่แวะมาหา คนมาใหม่ถอนหายใจด้วยความเอือมละอายก่อนจะโยนแฟลชไดร์ฟในมือให้

" เอาไปดูซะ " " อะไร? " " เรื่องของคนรักของมึงไง " " !!!? " " กูไปถามเจ้าของเรือนไทยหลังนั้นมาให้ " . . . ' ลูกสาวเจ้าพระยาตกหลุมรักไพร่สงครามคนนั้นจนโงหัวไม่ขั้น ทั้งคู่คิดแผนที่จะหนีไปด้วยกัน แต่เจ้าพระยากลับรู้เข้า ไพร่คนนั้นโดนจับฆ่าถ่วงน้ำที่บึง '

' แม่หญิงรอคนรักของเธอที่ใต้ต้นลีลาวดี แต่สุดท้ายเขาก็ไม่มา วันแล้ววันเล่าจนวันหมั้นหมาย สุดท้ายคู่หมั้นของเธอก็หลุดปากเรื่องคนรักที่ตายลง แม่หญิงเสียใจแทบขาดสติ ในคืนนั้นเองที่เธอผูกคอตายใต้ต้นลีลาวดีที่รอคนรัก ' . . ครั้งนี้อินทัชไม่ได้รอให้นิทรามาพาเขาไปเช่นทุกที

ซองยานอนหลับกระจัดกระจายไปทั่วห้อง เหมือนกับชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ตื่นจากฝันและเหมือนแม่หญิงจะรู้ดี ครั้งนี้เขาเจอกับเธออีกครา แม่ลนินไม่ได้นั่งอยู่เช่นทุกครั้ง นางยืนใต้ต้นสีขาวเหลืองสะอาดตา หันหน้าเข้าหาต้น อินไม่รอความ เขาวิ่งหาคนที่รักแล้วสวมกอดเธอไว้

" ผมขอโทษ ผม ผม ข้าขอโทษ แม่ลนิน " ชายหนุ่มร้องไห้โฮเอ่ยคำขอโทษไม่หยุดปาก แม่หญิงยกมือขึ้นลูบแขนของคนรัก " ข้าสิ่ที่ต้องขอโทษ ข้าทำให้เจ้าตาย " " ไม่ ไม่เป็นไร ข้าไม่โกรธ ข้า ข้ารักท่านแม่ลนิน " เอ่นถ้อยคำที่นานนมไม่เคยได้หลุดปาก แม่หญิงนิ่งเงียบ

สายธารหยดลงที่แขน ลนินหันหน้าเผชิญกับชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก ยิ้มหวานให้เขา " ฉันก็รักพ่ออินทร์ " แล้วทั้งสองก็จุมพิตใต้ต้นลีลาวดี . . อินทัชนอนตักแม่หญิงคนรักพรางเล่นปอยผมสีสลวยของเธอ " พ่ออินทร์ควรจะกลับได้แล้วหนา " " ไม่ " " ??? " " ข้าจะอยู่ที่นี่กับแม่หญิง "

" เราอยู่ที่นี่กันตลอดไปไม่ได้หรอ? " " แม่ลนินกับผม " ครั้งนี้เขาได้เจอกับเธอแล้ว ใยเขาต้องหนีเธอไปอีก แค่หนึ่งชาติก็มากเกินพอ แต่แม่ลนินก็เลือกที่จะสายหัวปฏิเสธอีกครา อินสบัดตัวลุกขึ้นนั่ง " ทำไมถึงไม่ได้ " " เพราะฉันรักท่านมากยังไงล่ะพ่ออินทร์ "

" รักมากจนไม่อยากให้พ่อติดอยู่ที่นี่กับฉัน " " แต่ผมเลือกที่จะอยู่เอง " อินทัชยื่นคำแข็ง แม่ลนินสายหน้า แต่ชายคนรักยังคงงอแงไม่ต่างจากเด็ก จนหญิงสาวเลือกตัดสินใจที่จะปล่อยมือ " นี่พ่ออินทร์ " ส่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงสั่น ชายหนุ่มมองคนรักที่น้ำตาอาบแก้ม

" แม่ลนิ— " " สัญญากับฉันได้หรือไม่ ถ้าชาติหน้าเราเกิดภพภูมิเดียวกัน พ่อจะตามหาฉัน " " ทำไมแม่ถึงพูดแบบนั้— " " สัญญาสิ่ ! " อินสะดุ้งเมื่อคนรักขึ้นเสียง " ....ข้าตกลง " ได้ยินเช่นนั้นหญิงสาวก็เผยยิ้มกว้างทั้งน้ำตา " ได้เวลาที่พ่อต้องตื่นแล้วนะ แล้วพบกันในซักภพ "

" อะไร ไม่ แม่ลนิ— " ไม่เว้นที่ให้ได้ปฏิเสธ หญิงสาวจุมพิตเข้าที่ปลอกตาของเขาอย่างอ้อยอิ่ง คล้ายกับการบอกลา " ฉันรักพ่ออินทร์มากนะ รักมากจริงๆ " . . . อินลุกขึ้นจากเตียงด้วยความงงงวย เขาเหมือนฝันอะไรซักอย่าง แต่กลับจำมันไม่ได้แม้แต่น้อย รู้แค่ว่ามันแสนเศร้า จนหยุดร้องไม่ได้ จบ