ลูซิเฟอร์ไร้คู่ครองยันอายุ 25 ชีวิตนี้เขาไม่เคยมีคนรักที่เรียกว่า รัก จริงๆมาก่อน ไม่ถูกทรยดหักหลัง ผู้คนที่เข้าหาก็แล้วแต่ตายลาจากไป ไม่เคยมีใครที่อยู่คบกับเขาได้เกิน 2 อาทิตย์ มันทำให้ลูซิเฟอร์กลัวความรักยิ่งกว่าสิ่งใด ไม่ใช่จากคนอื่น แต่เป็นตัวเอง

อัล คือชื่อของคนคุยคนล่าสุดของเขา อีกฝ่ายเป็นรุ่นน้องในที่ทำงาน ด้วยวาจาศิลป์และหน้าตาอันหล่อเหลาเลยทำให้ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของฝ่ายขายได้ไม่ยากแม้จะพึ่งบรรจุประจำ และในเดือนแรกของการเริ่มงาน อัลก็เป็นคนที่เข้ามาจีบเขา แม้จะโดนเตือนจากหลายๆคนรอบตัว

อีกฝ่ายดูแลค่อนข้างดีแม้จะโดนเขาเขม่งใส่ทุกรอบก็ตาม สม่ำเสมอเรื่องการให้ของขวัญและสร้างสิ่งประทับใจ อาหารการกินเองก็ไม่เคยขาดปาก หยอดคำหวานจนลูซิเฟอร์ติดเด็กใหม่งอมแงม

แต่อาถรรพ์คนไร้คู่ก็ไม่ได้ให้เวลาเขามีความสุขนานกว่าเดือน เดทแรกของทั้งสองอัลเป็นคนมารับเขาถึงที่ รถทรงสปอร์ตกระจกดำจนมองไม่ทะลุ บ่งบอกฐานะการเงินของอีกฝ่ายจนน่าสงสัย ที่แรกที่ไปคือคาเฟ่แนวโกธิค อัลบอกกับเขาว่าแพนเค้กที่นี่ค่อนข้างอร่อย

ที่ที่สองคือโรงภาพยนตร์ที่คนอายุน้อยกว่าจัดเตรียมของทุกอย่างไว้พร้อมเสร็จศัพท์ พอใกล้ช่วงเย็นก็จบลงที่สวนสาธารณะ ไกลเมือง ลูซิเฟอร์ค่อนข้างแปลกใจกับระยะทาง แต่ฝูงเป็ดและห่านในบ่อก็ดึงความสนใจของเขาไปเสียหมด

เมื่อพระอาทิตย์คล้อยต่ำจนเกือบไร้แสง เด็กข้างกายดันขอตัวจากเขาเพื่อไปทำธุระฉุกเฉิน อัลขอโทษเขาเป็นการยกใหญ่ที่ไม่สามารถไปส่งหรือดูแลได้ต่อจากนี้ ลูซิเฟอร์แค่พยักหน้าแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร ก่อนที่จะเรียกรถเพื่อกลับ

แอร์เย็นฉ่ำในรถรับจ้างไม่ได้ทำให้ใจของเขาเย็นลงเลยแม้แต่น้อย เดทของวันนี้กำลังจะจบด้วยดี พวกเขาควรจะกลับด้วยกันและอาจจะได้ไปต่อ จบตำนานอาถรรพ์ความรักบ้าๆบอๆ ลูซิเฟอร์ถอนหายใจแต่แล้วเสียงข้อความจากโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้น

| ธุระของผมโดนยกเลิก ยังอยากจะกลับด้วยกันอยู่ไหนครับ | อ่านจบก็เผยยิ้มกว้าง ตอบตกลงแบบไม่คิด แล้วบอกให้โชเฟอร์หยุดรถ ส่งเขาลงแค่ตรงนี้ ลูซิเฟอร์เดินตามข้างทางรอรุ้นน้องที่ชอบ อีกฝ่ายส่งโลเคชั่นใกล้ๆที่จะมารับให้ เมื่อถึงที่หมายเขาก็ลอบมองข้างทางรอบตัว ไร้สิ่งมีชีวิต

แม้แต่ไฟข้างทางเองก็แทบจะไม่เปิด ตึกลาบ้านช่องปิดสนิทหมดทุกบานประตู ลูซิเฟอร์จ้องมองนาฬิกาในโทรศัพท์ แสงสว่างเดียวของเขาก่อนที่เสียงเท้าขยับจะดังเรียกความสนใจจากข้างหลังเขา ชายหนุ่มพยายามเพ่งตามองภายในซอกซอย ภาวนาให้เป็นคนที่ตามหา

เสื้อเชิ้ตสีแดงไวน์ ผมน้ำตาล และแว่นสายตา บ่งบอกว่าเป็นคนที่หวัง ลูซิเฟอร์เดินเข้าหาอีกฝ่าย ส่งรอยยิ้มดีใจ อัลยิ้มกลับมาให้เขา เราสวมกอดกัน ก่อนที่ความรู้สึกเจ็บตรงสีข้างจะเรียกสติให้หันดู มีดปลายแหลมเสียบทะลุท้องของลูซิเฟอร์จนเลือดอาบ อัลยิ้มหวานให้เขาแล้วกดจูบที่ปาก

" ไม่ต้องห่วงที่รัก คุณจะเป็นหนึ่งเดียวกับผมในไม่ช้า "

ตุ้บ ร่างของลูซิเฟอร์ล่วงลงสู่พื้น เขาหวาดกลัวเกินกว่าจะกรีดร้อง สายตาจ้องมองคนที่รัก ทำไมเขาถึงไม่สังเกตุนะว่ารอยยิ้มของอีกฝ่ายนั่นน่ากลัวขนาดไหน มันฉีกกว้างไม่ต่างจากคนวิปริต รุ่นน้องยกมือที่เปื้อนเลือดของเขาขึ้นมาชิม

" เหมาะแล้วที่ผมบ่มเพาะคุณ " อีกฝ่ายว่า " รู้ไหมครับว่าวัตถุดิบแบบคุณน่ะหายากขนาดไหน ผิวกายเนียนไร้ที่ติ ไม่มีมลทิน ไม่มีคนสัมผัส " สายตาของอัลกดจ้องมาลงมาที่เขาด้วยควมชื่นชม

ลูซิเฟอร์หายใจหอบจากความตื่นตระหนก แผลที่ท้องเริ่มรู้สึกชา สายตาเองก็พร่ามัวด้วยน้ำตา อีกแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว ชีวิตรักของเขามันบัดซบ เขาทำอะไรผิดถึงต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้กัน อัลย่อตัวลงเพื่อให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาลดลง " อย่าเศร้าใจแบบนั้นสิ่ครับ " มือสีเข้มลูบที่แก้ม

" เพราะรสชาติมันจะไม่อร่อย " รุ่นน้องจูบเขาอีกครั้ง การเสียเลือดทำให้วิสัยทัศน์ของชายหนุ่มมืดลง " โอ้ เจ้าลูกเจี๊ยบ- " " ลูกเจี๊ยบ? ฮ่าฮ่า อย่างเขาเหมาะกับลูกเป็ดเสียมากกว่า " เสียงทุ้มซ่าหวีดแหลมดังเขาโสตประสาท เสียงมันเหมือนกับ...วิทยุ?? " นั่นใคร!! "

" ไม่มีใครสอนมารยาทพื้นฐานให้คุณหรือไงว่าก่อนที่จะถามชื่อใครควรจะแนะนำตัวเองก่อนน่ะ " เสียงปริศนาตอบกลับ " โผล่หัวมาซะไอ้เวร! " คนอายุน้อยตะโกนพร้อมหันมองทั่วทิศ ลูซิเฟอร์เองก็สงสัยไม่ต่าง แต่เขาหมดแรงที่จะขยับ " ดูเหมือนผมจะไม่มีเวลาคุยกับคุณเสียแล้วสิ่ "

" อะไรว— " ยังไม่ทันได้พูดจบ คอของรุ่นน้องก็ไม่อยู่บนบ่า เสียงของหัวที่กระดอนบนพื้นทำให้สันหลังรู้สึกเย็นวาบ ลูซิเฟอร์มองภาพนั้นด้วยความตะลึง เหี้*อะไร... ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าและเงาที่เข้าใกล้เรียกความสนใจให้มอง รองเท้าหนังดำเช่นเดียวกับกางเกงและเสื้อสูทสีแดงหม่น

" ดูคุณสิ่งลูซิเฟอร์ ทำไมถึงได้เละแบบนี้กัน " ชายปริศนาใช้ไม้เท้าเขี่ยศพของรุ่นน้องของเขาทิ้งก่อนจะย่อลงในตำแหน่งเดิมที่ทับแทนที่ " คุณคงจะกลัวมากเลยสิ่นะ ลูซิเฟอร์ " เล็บสีดำเกลี่ยที่แก้มของเขาอย่างอ่อนโยน " ใค..ร " " จะใครก็ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือตอนนี้คุณกำลังจะตาย "

" ฉัน จ..ะ ตาย ? " นกแก้วลูซิเฟอร์พูดซ้ำ " แต่คุณคงยังไม่อยากตายหรอกใช่ไหม ? งั้นเรา มาทำสัญญากัน " สัญญา? " ข้อตกลงก็คือ ผมจะทำให้คุณรอดพ้นจากความตายในครั้งนี้และปกป้องคุณสุดกำลัง " " ... " " แลกกับ ชีวิต[[ทั้งหมด]]ของคุณจะเป็นของผม[[อีกครั้ง]] ตกลงไหมครับ? "

" ....ฉัน " " หือ ? " ชายปริศนายิ้มเอียงคอ " .....ฉันตกลง " ทันทีที่จบประโยค ชายสูทแดงก็ยกยิ้มกว้าง " ดีล ! " ยกมือของเขาขึ้นจับด้วยความกระตือรือร้น

" อ่อ แล้วก็ชื่อของผมคืออลาสเตอร์ ถึงมันจะหน้าหงุดหงิดที่ซ้ำกับไอ้เวรนั่น แต่คุณสามารถเรียกผมว่าอัลได้ ถ้ามันมาจากปากคุณ ผมค่อนข้างที่จะชอบ " ว่าจบก็อลาสเตอร์ก็กดริมฝีปากลงที่นิ้วของเขา " ยินดีที่ได้อยู่ข้างคุณ[[อีกครั้ง]]ลูซิเฟอร์ " [[ ราชาที่รักของผม ]]

เฮื่อก ชายผมทองสะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นจากเตียง มือขยับกุมท้องอัตโนมัติ ไม่มีรอยแผล ไม่มีเลือด ฝัน เขาแค่ฝัน " ในที่สุดคุณก็ตื่นซักที่ [ที่รัก] " ลูซิเฟอร์ชะงักค้างเมื่อได้ยินเสียงจากข้างเตียงนอน สายตาค่อยๆเลื่อนมองตาม ชายผิวเข้มผมสีน้ำตาลนั่งยิ้มจากเก้าอี้ไม่ไกลมองมาที่เขา

"...อัล " เจ้าของห้องเรียกด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว คนโดนเรียกยกยิิ้มหวานกว่าปกติ ลุกขึ้นยืนเดินตรงเข้ามาที่เขา " ครับ [ที่รัก] " ....ไม่ เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่ ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าอัล เดินเข้ามาจนชิดขอบเตียง แสงแดดที่ลอดจากม่านทำให้เขาสังเกตุ เงาพื้นด้านหลังของปีศาจกวาง

" นายไม่ใช่อัล... " " มัน " " มัน...ไม่ใช่ความฝัน " ภาพความทรงจำในอดีตไหลย้อนเข้ามาเป็นฉากจนลูซิเฟอร์ยกมือขึ้นปิดปาก กลิ่นเลือดของอดีตคนรักยังคงติดจมูก " ผิดแล้ว " ปีศาจในรูปลักษณ์ของอัลเอ่นขัด ยกมือภายใต้ถุงมือสีดำจับมือเขาออกจากปาก

กดหัวลงต่ำเพื่อจุมพิต " ตอนนี้ผมคือ[[อัล]]ของคุณ ราชาที่รัก " รอยยิ้มเบิกกว้าง นัยตาสีแดงสว่างโรจน์ วิทยุในห้องส่งเสียงหวีดร้องด้วยความสยอง โซ่ตรวนไร้ที่มาปรากฏต่อสายตาของทั้งสอง ต้นทางคือคอของลูซิเฟอร์ ส่วนปลายทางคือ มืออีกข้างของคนที่เรียกตัวเองว่าอัล