แต่ลูซิเฟอร์เลือกที่จะนั่งห้อยขา เก็บปีกไว้ข้างกาย ใช้สายตามองสำรวจโลกของชาวนรก ที่นี่ต่างจากสวรรค์มากโข ท้องฟ้าเพลิง ไอปีศาจ กลิ่นคาวเลือดคลุ้งกลางอากาศ แต่กับรู้สึกสบายใจจนน่าใจหาย พลันสายตาสังเกตเห็นสิ่งปลูกสร้างข้างใต้ ' Hazbin hotel? '

โดยไม่รู้ตัว ข้างแก้มของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำตา " อะไร ทำไม ? " เพรามัวแต่วุ่นวายกับน้ำตาเจ้ากรรมที่ไหลโดยไม่ทราบสาเหตุ ลูซิเฟอร์ถึงไม่ได้สังเกตรอบตัวเลยว่ามีบางอย่างผิดแปลกไป จนไอปีศาจคุกคามประชิตตัว ทูตสวรรค์ถึงได้รู้ตัว

" ต้องเรียกว่ากล้าหาญหรือบ้าบิ่นกัน ที่กล้าเข้ามาเหยียบที่นี่อีกครั้ง ชาวสวรรค์ " เสียงพูดผ่านคลื่นวิทยุทำให้ลูซิเฟอร์หยุดชะงัก ตึกตัก.. ทำไม? ตึกตัก ถึงแสนคุ้นเคย ตึกตัก...ตึกตัก ชาวสวรรค์เลื่อนมือลงจับที่อก มันส่งเสียงดังจนหนวกหู บีบแน่นจนอึดอัด

' อ-....เต-.... ' ' ผม......สัญญ- ' ' เด็-...กระเป๋า...' ' ชื่- ...คือ...' . . ' ชื่อของผมคือ ' " อลาสเตอร์?.... "

ปีศาจวิทยุงะชักงัน เสียงหัวใจที่ตายไปนานกลับดังขึ้นอีกครั้ง มันตีรัวไม่ต่างจากกลองบองโก้ เสียงที่แสนคุ้ยเคย แต่ทำไมถึง ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่ คนรักที่น่าจะตายไปแล้วของเขา สวรรค์กำลังเล่นอะไรกับเขากัน!

อลาสเตอร์ขยับตัวเข้าหานางฟ้าอย่างสงสัย หมวกสีขาวและเส้นผมสีทองเป็นสิ่งแรกที่ดึงดูดสายตา " ..ลูซิเฟอร์?... " ปีกนางฟ้ากระตุก ผู้ที่โดนเรียกค่อยๆขยับร่างกายมอง ชุดสีขาวของนางฟ้าที่ไม่คุ้นตาเช่นเดียวกับนัยตาสีฟ้าสดใส แต่ถึงอย่างนั้น อลาสเตอร์ก็จดจำรูปลักษณ์ของคนรักได้ดี

" ลูซิเฟ- " " เจ้ารู้จักข้า? " โอเวอร์ลอร์ดหยุดนิ่งยืนมองทูตสวรรค์ตรงข้ามเช็ดน้ำตาที่ไหลลิน " ทำไมถึงไม่หยุดไหลกัน " ปากเล็กบ่นแต่มือก็ไม่หยุดขยับ ทำไม???? " ท่าน....จำไม่ได้? " " เรา....รู้จักกันด้วยหรอ? "

ลูซิเฟอร์รู้สึกปวดหัวเหมือนจะระเบิด ภาพบางอย่างที่ไม่ประติดประต่อวิ่งขึ้นมาไม่หยุดหย่อน ภาพของสีแดงและสีเขียว โซ่ตรวนและคำหวาน แต่ว่าใครล่ะเป็นผู้พูด เป็นความทรงจำของใครที่เขากำลังเผชิญ " ลูซิเฟอร์? " เสียงเรียกของคนด้านหลังทำให้เขาได้สติ แสนคุ้นเคยแต่รู้สึกห่างไกล

ปีกสามคู่ของเขากระตุกออกเพื่อเผยโฉม น้ำตาเจ้ากรรมยังคงไหลลิน สีแดงเหมือนในความทรงจำ เทวทูตมองปีศาจตรงหน้า เขากวางขยายใหญ่แตกออก หนวดรยางกวักแกว่งรอบทิศทาง ในตาเข็มปัดเบิกกว้าง ปีศาจตนนี้... " เจ้า...รู้จักข้า? " ไม่แม้แต่เคยเห็นหน้าซักวิเดียวในชีวิต แต่ถึงอย่างนั้น

น้ำตากลับทะลักจนพิศวง ความรู้สึกของใคร ความทรงจำของใคร ที่เขาเผชิญอยู่ " ทำไมถึงไม่หยุดไหลกัน " ยกมือขึ้นซับก็แล้วแต่คิดจะหยุด บ้าเอ้ย เขากำลังร้องไห้ต่อหน้าปีศาจ " ท่าน...จำไม่ได้? " ให้จำอะไรกัน " เรา...รู้จักกันด้วยหรอ?? " เขาช้อนตามองด้วยความสงสัย